Oturdum . Konuşmaya başladı .

+Bak Çağatay oğlum , ne yaşadın , ne yaşıyorsun , hayatında ne gibi zorluklar yaşıyorsun bunlar beni ilgilendiren konular değil . Senin de bildiğin gibi bu öğrencilerin hepsi bana emanet . Eee senin de durumun , ruh halin orta da , kimseye güven vermiyorsun . Ne zaman kime ne yapabilirsin kimse kestiremiyor . Biliyorum senin için bu çok zor olacak ama seni bu okulda fazla tutamam. Çünkü bir arkadaşına bir şey yaparsan bunun hesabını bana sorarlar . Biliyorsun değil mı ?

Bir hışımla yerimden kalktım . Kapıyı açtım ve odadan uzaklaştım . Çok sinirliydim . Onca şeye rağmen koruduğum sakin tavrımdan eser yoktu . Kolidorda beni gören ayrı yere kaçıyordu . Sınıfa doğru yürüdüm. Ders işleniyordu . Çok fazla sinirliydim . Tam sınıf kapısını açıp içeri girecekken "dank" o da nesi ?

Karşımda Mete , bana tek kelime etti " sakinleş" ve kayboldu yine . Ben yine dondum kaldım . Arkamda bulunan kalabalık olanlara anlam verememiş pür dikkat beni izliyordu . O 5 saniyelik an bana bir o kadar sonsuz geldi . Ama Mete'nin o cümlesi neydi ki?

Bir anda irkildim ve o sinirli benden eser kalmamıştı . Kapıyı tıklattım ve içeri girdim. içeride herkes şaşırmış olacak ki "aaaaaa" diye bir uğultu duydum . "Yerime geçebilir miyim hocam" dedim . Tabiki dedi hoca .
+Hoşgeldin Çağatay.
-Hosbulduk hocam .

Bunları yapan ben değildim . Bu kadar ani duygu değişimleri hiç benlik değildi . Herkes dersten kopmuştu, beni izliyorlardı . Benim gözüm Deniz'i arıyordu . Ve en sonunda bulmuştum . En arkada Alper'in yanında biri oturuyordu . Saçları örgülü, gözlüklü bir kız pür dikkat beni izliyor .

Dikkatli baktım ve bu Deniz'in ta kendisiydi . Tarz değiştirmişti . Acaba onun da yaşadıklarından haberi var mıydı ? Elbette vardı .

Bunlari düşünürken zil çaldı . Ve tüm sınıf yanıma doğru geldi . Geçmiş olsunlar , Allah korudular , Nasıl oldular havada uçuşuyordu . Ama Deniz yoktu aralarında . Ne yapmıştım ki kendimden nefret ettirecek ?

Yapmacık bir şekilde , bir teşekkür ederim , bir şeyim yok iyiyim diyerek gecistirdim . O gün okulda sadece ben konuşuldum . Ama pekte umrumda değildi . Zaten yaz da yaklaşıyordu . Bu 3 aylık süreçte unutulurdu .

Peki ya ben unutabilir miydim ?

O gün okul çıkışı kafama dank etti 2 aya yakın bir süredir . Annemin babamın mezarına gitmiyordum.

Doğru mezarlığın yolunu tuttum . Bir demet gül aldım anneme , bir şişede babamın parfümünden aldım . Benim hatırladığım kadarıyla annem gül , babam ise o kokuyu çok severdi . Mezarlığa gittim . Uzun uzun konuştuk . Aslında ben konuştum onlar dinledi . Saat akşam 7 ye yaklaşırken müsade istedim . Demeti annemin mezarına diktim . Parfümü babamın mezarının üstüne döktüm . Mezarlık çıkışına doğru ilerler iken . Gözüm birine ilişti . Ee..evett Deniz'di bu .

Ama başında bulunduğu mezar kimindi ??

Tüm cesaretimi topladım . Ve yanına doğru ilerledim . Omzuna doğru elimi uzattım . Ama bir anda kayboldu .
içimde kaynar sular boşaldı . Soğuk soğuk terlemeye başladım . Hayvanlar gibi bağırıyordum . Kendimi yerlere atiyordum . Mezar taşına doğru yumruk atıyordum .

Ve yine gözlerimi hastanede açtım . Başımda yine babaannem , bu sefer o da kızgın bakışlar atıyor .
Hiçbir şeyden haberim yok , bakıyorum sadece etrafa . Doktorlar geldi yanıma . Babaannemi dışarı gönderdiler . Bana iyi olmadığımı , bir süre göz altında tutulacağımı anlattılar . Bana en iyi bakılacak yerin bir pgiboloji hastanesi olduğunu söylediler . Okul zaten nerdeyse bitiyordu . Bana
" Bak Çağatay oğlum . Zor şeyler yaşamıssın fakat kendine ve başkalarına zarar vermenden korkuyoruz . Seni bu yaz ayında kişisel bozukluklar yaşıyan kişilerin en iyi bakıldığı yere göndereceğiz . Eğer bize olumlu geri dönüt verirsen seni normal yaşantına geri döndüreceğiz" dedi .
- Demekki artık deli Hastanesi'ne de düştük . Vay dıbına koyayım be diye sitem ettim ...

Şimdi arkadaşlar . 3 aylık hiç hatırlamak istemediğim bir kısım var . Burayı gerçekten hatırlamak da anlatmak da istemiyorum . Gerçekten affınıza sığınıyorum . Belki başka zaman bu 3 aylık bir kısmı da anlatmak istersem . O zaman anlatırım . Şimdi bu kısmı direk atlıyorum .

Yaz geçmişti . 3 ay boyunca pgibolojik sorunlar yaşayanlar arasında kalmıştım . Belki bende onlar gibiydim ama olmak istemiyordum . Doktorlar olumlu yanıt verdiğimi ve hayatıma tekrardan devam edebileceğimi söylediler.

12. Sınıfa geçmiştim . Ne kadar artık herkesin gözünde deli olsam da müdür beni okula kabul etmişti . Daha doğrusu etmek zorundaydı . Elimde kapı gibi rapor vardı .

ilk okul sabahı kendime ayna da bir baktım. Uzun zaman sonra ilk defa yapıyordum bunu . Çok değişmiştim . Hatta giderim bile vardı artık . Ergenlik bittiğinden mütevellit , ne koca burun , ne yağlı saçlar , ne de devasa bir sivilcem vardı .

O sabah evden çıkmadan önce kendime söz verdim . Herşeyi unutturacaktim . Bu sene gerçekten iyi ve sosyal geçecekti . Normal olacaktım ulan normal olacaktım . Bir yandan ilaç kullanıyordum . Mete'yi uzun zamandır görmüyordum . Deli Hastanesi'nde yatarken bir kaç uğramıştı o kadar . Onu da unutacaktım . 0 dan bir hayata başlayacaktım .

ARKADAŞLAR , ŞARJIM %22 . YETTiĞi KADAR YAZACAĞIM . iÇiNiZDE ASLA BiR NÜKTE KALMASIN . BU HiKAYE KESiNLiKLE BU GECE OLMASA DA YARIN BiTECEK . ALLAH'A EMANET OLUN . PiL TASARRUF MODUNDA NE KADAR GiDERSE YAZACAĞIM . TEŞEKKÜR EDERiM...

Okula vardığımda 9lar hariç hiç kimse şaşkınlığını belli etmiyordu . Herşey normalmiş gibi davranıyorlardı . Yani kimse benle konuşmuyordu . Zaten benim için normali buydu galiba .

Çok yalnızdım ama kendime artık bir o kadar da güveniyordum . Eski sınıftan bir kaç çocuk geldi yanıma , hoşgeldin kardeşim falan . Rica ettim , teşekkür ettim . Ama nedense uzak durmaya çalışıyordum . Gözlerim yine denizi arıyordu . Gorememistim . O gün ne kadar arasam da bulamamıştım onu ...

Evvelki gün saçımı taradım uzun süre sonra , aslında böyle daha iyi olmuştum. Gittim okula en öne kuruldum. Ne de olsa bir yerden başlamak gerekti . Calismam lazımdı bu sene .

Sınıfa biri girdi . Bu sefer saçları omzunda gözünde narin bir gözlük . Harika biri . Ve evet aradığım kişi . Deniz .
Gözlerinin içine baktım . Uzun bir süre sonra ilk defa böyle güzel görünmüştü birşey . Göz göze geldik . Geldi yanıma oturdu . Kalbim o an durdu . Dedim aha öldüm . Elini uzattı.
+Çağatay unuttun mu beni ? ( Gülerek )
- U.uu.uunutmak mı ?
+ Niye kekeliyorsun ?
- Cok güzelsin .
+ Vay vay Çağatay a bak . Sende pek bir hoş olmuşsun ergenliği atlatmışsın sanırım. ( Gülerek)

Ona sarılmak istiyordum . Ama ya yine elimi attığım gibi kaybolursa ? Yine hayalse . Yine rüyadaysam ??

Herşeyi göze aldım ve bir anda ona sım sıkı sarıldım . Ve gözyaşlarına boğuldum . Siniftakiler şaşırmış şaşırmış bizi izlerken . Deniz de bana sarıldı ve "Yeniden başlıyoruz . Ve ben seni seviyorum Çağatay" diye kulağıma fısıldadı.

O an unutulmadı , unutulmazdı . Kalbim yerinden çıktı . Direk böyle çıktı gitti . Dondum , kaldım . Hiçbir şey söylemedim . Uyuya kalmışım galiba . Öyle hatırlıyorum . Derse giren hocanın dürtmesi ile uyandım . " Ooo Çağatay bey siz miydiniz diyerek gülümsedi "
Ben bir anda toparlanayım derken pat sıraya kafayı bir gömdüm abi . Ulan ne acıdır o be . Tüm sınıf kahkahalara boğuldu . Salak aşıklara dönmüştüm .

En başından olmak istediğim şeyi başarmıştım . Çok mutluydum ulan . Fazla mutluydum . Mete'yi gördüm o ders . Bana bakıyordu yine ama bu sefer o da gülümsüyordu . Çok pozitifti herşey . Sanki rüyadaymışım gibiydi ...

Hay ananı avradını gibeyim senin . Ulan offff ! Ulan offff ! Açtım şom ağzımı .
O da neydi babaannem başımda okula hadi diye bağırıyordu . Ulan ciddi ciddi rüya mıydı tüm bu anlar . Ulan mete'nin gülüşü de mı rüya idi ? Peki ya kafamı vurmam ? Ulan elbette rüyaydı .

Nasıl anlamadım lan . Deniz bana seni seviyorum diyecek ve ben orda uyuya kalacağım . Deniz'e sarılacağım . Ben . Hay dıbına koyayım ah ulan o kadar da mutlu olmuştum ...

Kalktım . Yine aynanın karşısına geçtim ve yine saçımı aynı şekilde taradım. ilk defa bir rüyamı noktasına virgülüne hatırlıyordum ve herşeyin aynı olması için elimden ne geliyorsa yapıyordum ve dua ediyordum. Sınıfa geçtim . En öne oturdum yine. O gün çok bekledim Deniz'in sınıfa girişini. Ama gelmedi .

Sınıf defterine baktım . Yazıyordu ismi . Bu az da olsa umutlandırmisti beni . O gün sadece o sınıf kapısını izledim . Yine mi kötüye gidiyordum ?
Gitmemeliydim
...

O bir hafta boyunca gelmedi Deniz . Ama ben hiç pes etmedim . Pazar günüydü.

Annemi ve babamı ziyarete gittim yine en çok sevdikleri şeyleri aldım . Onlardan dua etmelerini istedim . Artık düzgün yaşamak​ istediğimi söyledim . Uzun uzun konuştuktan sonra izin isteyip evin yolunu tuttum . Dedem yine baskılarına başlamıştı . Bu sefer Babaannemde ona hak veriyordu . Evde tam bir sığıntı olmuştum.

O gün gelmişti . Yine aynı saç şeklini yapmış ve aynı şekilde okula gidip yerime oturmuştum.
Sınıfa insanlar giriyordu . Ve o an , hayatım boyunca kalbimde o kadar hiçbir zaman baskı hissetmemiştim. Harika bir duyguydu bu hayal olamazdı . Masmavi gözleri . Up uzun saclari . Kilitlenmiş ona bakıyordum . Sınıfı süzüyordu . Beni gördü . Yanıma geldi ...

+Naber Çağatay
- Gerçekdin dimi ? Deniz nolur söyle ..
+ Anlamadım ama gerçeğim (gülerek)
- Allahım sana şükürler olsun
Bu sefer daha sıkı sarıldım. O afalladi ama ben ona öyle bir sarıldım ki ...

Herşeyi unuttum o 10 saniye . Bir anda nazikçe öksürerek " Çağatay bu ne özlem bende seni özledim ama sınıfın ortasında olmuyor" dedi hafif sırıtarak .

Kulağına yaklaştım . Seni herşeyden çok seviyorum Deniz , bunu bilmeni istiyorum artık dedim .
+ Çağatay ne dediğinin farkında mısın ? Sen benim en yakın arkadaşımsın . Sen , ben eee Çağatay bak bana biraz süre ver olur mu ? Gerçekten çok ani oldu . Ne bileyim hiç böyle düşünmemiştim . Şaka yapmıyorsun değil mı ?
- Seni bırakmak istemiyorum . Nolur beni kırma . Yalvarırım sana çok ihtiyacım var. Lütfen ...

Oysaki rüyada ne kadar da güzeldi değil mı ? O bana sevdiğini söylüyordu . Ben normal liseli salak bir aşık oluyordum. Herkes gülüyordu . Kimse üzülmüyordu ...

O gün yanımdan kalkmadı . Sıkı sıkı tuttum elini . Ama bana acır gibi bakıyordu. Gerçekten acınacak haldeydim . Ne kadar trajik değil mi? Annesini babasını erken yaşta kaybetmiş . Kendini 2 kere öldürmeye çalışmış . Etrafında onu sığıntı olarak gören babaannesi ve dedesi dışında kimsesi yok . Yapa yalnız , çaresiz çirkin bir çocuk .

Acaba empati kurup onun yerine geçsem ne düşünürdüm ? Bunları düşündüm o gün . Sabaha kadar düşündüm ve ağladım. Tamamen bitiktim artık . Birde Deniz olumsuz cevap verirse kesinlikle öleceğimi düşünüyordum .
Ertesi gün babamın en sevdiği kokuyu sürdüm üstüme . Çantama annemin sevdiği güllerden koydum. Denize verecektim bunları ..

Gittim okulun girişine erkenden . Bekledim Deniz'i geliyordu , yine harikaydı . Ona doğru yürüdüm . Yanına gittim . Beni sahile doğru zütürdü . Hiçbir şey konuşmadık . Banka oturduk . Ben tam çantamdan güllerimi cikaracakken .
+ Bak Çağatay sen benim canımsın , arkadaşımsın , sana ne kadar değer verdiğimi biliyorsun dimi ? Ama biz olamayız Çağatay . Senin ne durumda olduğunu hepimiz biliyoruz . Annem babam duyarlarsa beni öldürürler Çağatay . Emin ol seni sevmesem bunların sana açıklamasını yapma gereği duymazdım . Hem biliyorsun bu sene üniversite sınavı var . Senle ben harika birer arkadaş oluruz. Üniversite kazandığımızda yine düşünürüz böyle şeyler he ? Olmaz mı ? Hem sen daha sağlıklı düşünürsün hem biz bu zorlu süreci az yarayla atlatırız ?

Çantamdan gülleri alıp oradan ayrıldım . Üstümde başımda gömlek . Atlet ne varsa koşarken çıkardım attım . Elim inanılmaz kaniyordu . Gülün dikenleri elimde yaralara sebep veriyordu . Ama bunu hissetmiyordum bile . Mezarlığa kadar hiç durmadan koştum . Gören herkes deli zannetti beni . Ve evet . Belki de öyleydi , ben deliydim . Ama neden delirmiştim ?

Sonunda annemin mezarına varmıştım . ikisinede bağırdım çağırdım . Etrafımda toplanan herkes beni izliyordu . Anneme ve babama en büyük suçluların onlar olduğunu haykırıyordum . Onlara olmadık küfürler saydiriyordum . O kadar canım yanıyordu ki . O kadar kendimi kasmıştım ki gülün dikenleri artık elimle birleşmişti...

"Sevilmek" kelimesi bana hiç uymadı . Nickimden de anlayacağınız üzere kimse beni sevmedi . Bana ne mı oldu ? O gün orda beni alıp hastaneye yatırmışlar . Bu olayları unutamadım hala , hala kalbimde beynimde iz olarak benle ölüme kadar gelecekler . 18 yaşımdan 22 yaşıma kadar , Bakırköy ruh ve sinir hastalıkları hastanesinde kaldım . 4 sene sonunda iyi gittiğimden mütevellit özgürlüğüme kavuştum . Bundan 1 sene öncesinde babaannemi kaybettik . Dedem ise amcamların yanına taşındı .

Denize mı ne oldu ? Bir kaç kere soruşturdum . Evlenmiş. Çoluk çocuğa karışmış .

Hayatta yine iki mezardan başka hiçbir şeyim kalmadı . Dediğim gibi hiç sevilmedim bu yaşıma kadar. Bugün bunları yazmak istedim .

Mete hala uğrar yanıma . Gerçekten düzen kurdum artık . Bazen ağlama krizleri geçirmem dışında pek bir problemim yok .

SiZE BENi DiNLEDiĞiNiZ iÇiN MiNNETTARIM . HEPiNiZE ÇOK TEŞEKKÜR EDERiM. GERÇEKTEN iNSAN BiRiLERiN BiRŞEYLER ANLATiNCA RAHATLiYORMUS.

BURADA BELKi BENDEN KÜÇÜK KARDEŞLERiM VARDIR. GENÇLER SiZi SEVEN BiRi VARSA ASLA KAYBETMEYiN. ANANIZA BABANIZA ASLA KARŞI ÇIKMAYIN .

VE ASLA HiÇBiR ŞEYE KÖRÜ KÖRÜNE BAĞLANMAYIN . ALLAHA EMANET OLUN . ESEN KALIN ...

-Keske beni Sevseydin-