sevgilinin ölmesi

okuldayım. hoca gelmemiş, ders düşmüş. aylardır yanımda oturan çocukla kantine kahve içmeye iniyoruz. 3 ü bir aradaları plastik bardağa boşaltıyoruz. bildiğin öğrenci muhabbeti dönüyor. finaller geldi, şenlikler başlıyor şurda şu var.. konuşurken benden 5 yaş büyük olduğunu öğreniyorum. aylardır benden 5 yaş büyük adamla aynı sınıfta mıyım ben diyorum. şaşırıyorum.
'gazi üniversitesinden geldim ben 4 yılda sınıf geçemedim atıldım' diyor.
+aa diyorum neden çok mu zordu ehehe .

anlatmaya başlıyor, başlıyoruz. ders arasına yarım saat var...

ankara anadolu lisesinden mezunum ben diyor. liseden 1. değil ama dereceli mezun oldum. herkesin derece beklediği adamdım. diyor. sınava 1 ay kala 3 yıldır lisede beraber olduğum sevgilim öldü diyor.
pat diye söylüyor şaşırıyorum. rahata bak.
sınava girme dedi annem babam. yurtdışına git bile dediler. ama girdim ben diyor. kaç puan aldım bilmiyorum, tercihlerimi annemle babam yaptı bana gazi iibf nin yerini gösterdiler sadece..

burda tıkanıyorum ben. ters gidecek bir şeyler hissediyorum.

aylarca reddettim. mayıs ta öldü betül ekim de gittim mezarının başına, ailesinin yanına. mezarına gitmek betül ün öldüğünü kabul etmekti diyor. aylar sonra ağladım ölümüne, ne kadar kaldım orda bilmiyorum. ordan bi adam oğlum diye yanıma geldi irkilip kaçtım. 5 yıl oldu daha da gitmedim ayak basmadım oraya diyor. sonrasını hatırlamıyorum pek anlatılanlardan kafamda canlanıyor; haftalarca eve uğramamaşım nerde olduğumu ben de hatırlamıyorum. arada bir iyiyim diye telefon ediyordum ama diyor. bir gün beni lise nin bahçesinde buluyorlar alıp eve getiriyorlar diyor. kendimi bir daha asla bulunmayacak bir yerlerde kaybetmiş gibi. kararsız. bu sefer aylarca evden çıkmama süresi başlıyor diyor. 70 kiloydum odama girdiğimde tam 110 la çıktım diyor. perdeler kapalı. doktorla ilaç vermiş, farkında olmadan içiyorum bir şeyler. uyumak. ama hep aynı rüyayı görmek. o kötü diyor. diye anlatıyor.

sonra yurtdışına yolladılar beni. grafik tasarımı programı okumaya başladım diyor. 2 yıla yakın kaldım. 3.5 yıl oldu şey olalı..
en başında ne rahattı söylerken, şimdi yapamıyor.

'eee' diyorum dakikalardır susmuşum farkında değilim. sen hiç gözyaşı dökmeden ağlayan insan gördün mü ben gördüm. sicim gibi yaşlar iniyordu gözünden.

okul hak getire. 4 yılda 4 kere gitmişliğim var diyor. benim yerime kim kayıt yeniledi bilmiyorum. tekrar sınava girdim buraya geldim işte 4 yıl sonra. şimdi bir şirketin grafik tasarım işini yapıyorum. okul parası çıkıyor. tek başıma yaşıyorum diyor. sonra duraklıyor aslında tek başıma da değilim diye mırıldanıyor.
neyse bir yerden tutunmak gerekiyormuş, insanoğlu nankör azaltıp acısını yaşamaya devam ediyor işte diyor.

sonra çizdiği bir resmi gösteriyor. bir kız. nasıl güzel mi diyor. 'güzel diyorum, dünyanın en güzel kızı' bazen artık yüzünü hatırlayamıyorum biliyor musun diyor. insanoğlu harbi nankör diye kendine sinirleniyor.

konuşamıyorum. acının azalmış hali bu mu diyemiyorum.

çıldırdım bir ara bildiğin diyor. dünyada en sevdiğin insan, en güzel yüz, beden, toprak altında çürüyor diyor. kaç kere gidip kazmak istedim diyor. tahammül edemezsin bu düşünceyle yaşanmaz diyor. yaşayamadım zaten diyor.

ürperiyorum. inanamazsın.

bitmeyen bir şey yok her şey azalıyor zamanla diyor. ama 70 yaşıma geldiğimde hala 17 yaşındaki bir kızın hayaliyle yaşayacağım diyor.

burdan sonrası da bende flulaşıyor. gözlerimden deli gibi gözyaşı iniyor. tişörtüm ıslanmış gözyaşından. diğer arkadaşlarım geliyor. ders arası olmuş birden duyuyorum sesleri. şaşırıyorlar beni bi erkekle karşılıklı ağlarken görünce.

dışarı çıkıyoruz. kısaca anlatabildiğim kadar anlatıyorum hikayeyi. biri hemen sevgilisi arıyor. diğeri çıkarıp bir sigara yakıyor. hayat devam ediyor..

inancım sorgulanabilir, ama o gece tanımadığım bir kız için dua ediyorum ben de..