Sen bir şehri mora boyarsın, benim morum göz kapaklarımdır. Sen bir şiire baştan aşağı uyarsın, benim şiirim seninle uyuyamamamdır.
Sen gözlerini kapatıp utanırken, güneş sana mağlup olmakta. Güneş dedim de sahi, ben çok üşümüşken içimi ısıtışına ne demeli?

Konkav dörtgenlerin köşelerinde seviyorum seni, içime içime ama açılarımı da hesaplayarak, acılarım şimdilik bir ağacın dibine gömüle. Ağaç dedim de sahi, gölgesinde sana baharlar vaad eden bir ağaç olmak isterdim, yapraklar yerine çiçekler dökmek isterdim. Ben zaten hep isterim de pek olmaz, bundandır küçük şeylere olimpiyat mutluluğu göstermem, bundandır bir damla su ile açtığım çiçekler. Yıkık dökük bir duvarda açan çiçekler var ya, kendinden bil sebebini, duvarın değil, çiçeklerin. çünkü sen taşa bile tohumlar ekebilirsin.

Bazı sorular cevabını bilir, bazı şiirler aynı bardaktan bira içebilir, bazı duraklar hikayeyi ezbere bilir, bazı şeyler yaşanmasa da vardır. Bazı şarkılar çok şey söyler, insan bazen üzüldüğüne üzülür, gözyaşına dalar ve seni hatırlar, bazı hatıralar elma kokar. Bazı inançlar insanı diri tutar, bazı umutsuzluklar insanın çorbasına ekmek doğrar, bazı yağmurlar yağmayı hiç istemez, bazı eller de üşümeyi. Bazı battaniyeler elektrikli olmayı istemez, bazı yorganlar da yalnız uyumayı, bazı şeyler ekgib anlatılır, bir şeyler hiç anlatılmaz.