sevgilim yok tamam kabullendim

22 yaşına kadar sadece 2 kere kaçamak gibi taktan ilişkim oldu. şu an üniversitede kızlara da yüz vermeyi sevmiyorum ama içim içimi yiyor var ya! arkadaş arasında tipsizler 'şu kız şöyle böyle zütürülür diyince ben bir tuhaf olup sinirleniyorum. bu tipsiz binlerdeki özgüveni görüncede deliriyorum. kızlarla bakışıyorum ama reddedilirim diye asla açılamıyorum. millet reddildiğinde daha çok arayışa geçiyorken ben derbedere bağlıyom amk. beni yiyip bitirecek gibi kesişen kızlarla şu redde karşı cesaretimi toplayıp muhabbet kurduktan sonra bu kızlar kendini geri plana çekiyor ve reddedecekmiş imajı veriyor. lisede bir kızı 4 sene sevdim açılamadım eziklik ordan mı geliyor? ama herkeste var öyle platonik aşk çıkmazları! benim anlamadığım bu millet nasıl bu kadar hop muhabbet bup muhabbet kuruyor bu varlıklarla? ya ben tamam yakışıklıyım kafa yok? yada çok ince düşünceliyim yada odun kafalıyım fakat en iyisini istiyorum?