sevgilim karım ve bir manken bir bebek

yarın devam edeyim uykum geldi anlatımım zütleşti.

hayat 31 değil lan, hayat karı gibmek değil!

okuyanlar up layın bari ak

***

okullar açılmıştı, derslerimize çalışıyor haftasonlarını da birbirimize ayırıyorduk.

bigibletlerimizi alıp ormanda keyifli bir kamp, birlikte puding yapışlarımız, istanbul'da bizim şehrimizde kayboluşlarımız, arabayı sahile çekip sabahlayışımız, yarış motorumla futursuzca korkusuzca hız yapışlarımız ve en önemlisi de tüm bunları cemre ile yapmam...

bizi günden güne daha da bağladı...

sevgimiz ne artıyor ne azalıyordu.

iskender pala der ki;

"o aşk ki sevgili kötülük yaptığında azalmayacak kadar sağlam, o aşk ki sevgili iyilik yaptığında artmayacak kadar doygun"

yarın okuycam anlat.

***

türkiye'ye döndüm, uzunca aradan sonra birbirimizi ilk göürşümüz yine o banklarda olacaktı.
kucağıma alıp döndürdüm, öptüm.
o beyaz elbisesi vardı yine.

floransa'yı anlattım, annemle babamın aşkını, annemin babam için türkçe öğrenişini, düğün dernek kız isteme merasimlerini derken..

bizim aşkımızın şehri de "istanbul" sözleri döküldü dilinden...
diline kurban be güzelim, o an yanaklarını sıkıp öperek onda yok olmayı diledim...

hayali bir floransa turuna çıkardım. önce piazza della republica'da 18. yy ın tarihi mekanlarını gezdik, ardından piazza della signoria'da pandomim gösterilerini izledik. bir elimizde çilekli floransa dondurması bir elimde cemremin eli... nehrin kıyısına oturduk, yıldızları seyre daldık.. belki bedenimiz istanbuldu ama ruhumuz kesinlikle rönesansın ilk ev sahibi floransaydı...

reserved

anlat panpa dinliyorum

reserve anlat panpa ama hızlı ol biraz dinliyoruz

***

sınavı da açıklandı nihayet ben çeşme alaçatıda yazlık evimizdeyim.
boğaziçi üniv. matematik öğretmenliğini kazandı.
ikimiz de havalara uçuyoruz, birlikteyiz yine aynı şehirdeyiz diye.

her yaz tatili annem kardeşlerimle birlikte bizi yurtdışına zütürürdü. 2 hafta konaklar geri dönerdik. o yaz italyadaydık. annemlerin aşkının doğduğu şehir floransa'ya da uğradık elbet.

italyanlar çok sıcak kanlı, akdeniz insanları. biz türklere benziyorlar, yalakalar biraz. yabancı görünce hepsi toplanıyor, bir ilgi falan. hatta uçak geçtiğinde tüm cadde kafasını kaldırıp uçağa bakıyor, bizim türklerden bi farkları yok.

floransanın dondurması meşhurdur. dondurmasından zütüremeyeceğime göre tattığım ve vazgeçilmezlerim arasına kaydettiğim "mojito" dan biraz da sevgilime zütürecektim.

aşk çeşmesinde dilek tuttum, ispanyol merdivenlerinde çekirdek çitledim keşke cemre de olsaydı diye iç geçirerek.

reserved

hızlı anlat aq sıkıldık

-hayatım, sakın telaşlanma, sakince oku ve aklına ilk gelen şıktan şaşma olur mu? öpüyorum seni, çıkınca mesaj at.

sınav sonrası;

-hayatım? noldu henüz bakamadın telefonuna galiba?
-olmayacak sanırım yapamadım, konuşmak istemiyorum.

(beyler alışın böyle amlıların yalnız kalmaya ihtiyaçları olur bazen, o vakitler asla üstelemeyin ve bunu nazikçe belirterek topuklayın, uzaklaşın)

-cemre'm sıkma canını, senin kötü geçtiyse herkesin kötüdür. sadece sana mı zor bu sınav? her neyse tatlım kendini toparladığında haber ver gelip seni alayım.
.
.
.
.
.
saatler geçer cevap yok.

ben de bu sıralar final sınavıma çalışıyorum.

-kerem! baya netim var tıp bile tutacak gibi * bizim bankımıza gel, çekirdek de al çıtlayalım *

koştur koştur iflahım gibildi araba da yanımda yoktu ki görgüsüz binler gibi her yere arabayı da zütürmüyoruz. kız arabamla ilişkimizin 5. ayında ancak tanışabildi.

böyle kozlar sunmayın amlılara önce sizi sevsin sonra servetinizi.

devam et panpa anlat dinliyoruz.

***

günler günleri kovaladı, sonunda numarasını alabildim. ismi de cemreymiş, lise son sınıfta okuyordu. sınavına 1 ay kala tanıştığımızdan dolayı çok sık görüşmememiz gerektiği konusunda anlaşabilmiştik.

tek anlaşabildiğimiz nokta buydu sanırım.

onunla da olmuyordu onsuz da...

ama ben bunu çok sonraları farkedecektim.

***

şimdikiler gibi özlemeye bile vakit bulamayacağımız "sms" aşkları yaşamıyorduk biz.
yahut kızlar şimdiki gibi patlak değildi beyler, zütünüz çıkardı konuşmak için.

hızlı tüketmiyorduk...

aparatif yer gibi tabaklarımızı çok çeşit yemekle doldurup, yemek bittiğinde hiçbir tat almıyor değildik.
tek çeşitti belki yemeğimiz, tuzu da ekgibti ama varsın olsun. o yemek bizimdi ya...

aşklar da böyle artık, sizin adınıza üzülüyorum bazen...

çok çeşit, hiç tat...

gerçekse ki hikayenin ilerleyen kısımlarında anlıcaz azını yüzünü gibicem muallak sanki biz normal ailede büyüdük diye mükemmel birere sevgi yumağı olduğunumu sanıyosun gavat elim ayağım titredi düzgün türkçe konuşmak içinde zütünü yırtma , ama güzel hikaye devam et nerakla okuyoruz bakalım nolcak ..

***

ertesi gün tekrardan kızın evinin önüne gittim,
sabah dersim vardı ama "sevgi" fedakarlık istiyormuş.
bunu o zaman, o sabah öğrendim.

görünce yaklaştım,

-küçük hanım silinmemiş sürme, ya da beni gördün yeniden çektin.
-yine mi sen?
-soru sormak yoktu ama..
-günaydın o halde, gidiyorum geç kalıcam.
-forman daha çok yakışmış üzerine.
-teşekkür ederim, beyaz elbiseme garezin ne acaba?
-soru sormak yok, iyi dersler.

yolla lassa

Anlat panpa dinlioz biz onları takma sen