sevgilim karım ve bir manken bir bebek

***

tüm bunların tartışması devam ederken beynimde, beyazlar içindeki dalgalı saçları olan ince kız ani bir manevra ile geri döndü. bana doğru yaklaştı;

- pardon şey, kusura bakmayın saat kaçtı acaba? buralarda beyaz bir ford focus gördün mü?
- hayır denizi izliyordum, dikkat etmemişim arabalara. saat 00.43 , birini mi bekliyorsun?
- yaaa geçti mi o kadar buçuğu, kahretsin!
- beklediğin kişi seni bulamayınca tekrar gelir belki?
- lanet olsun!
- oturmak ister misin?
- napıcam şimdi ben!
- şey burada bekleyebilirsin istersen?
- babama ne dicem, yine kaçırdım hem de 13 dakikayla ya!
- beni duymuyor musun! ne yaparsan yap defol git istersen yeter ki baş ucumda aklını kaybetmiş gibi bağırmayı kes!
- afedersin..
- içer misin?
- alkol almıyorum ben "asla" içmem...

asla?

benimle tanışacaksın ve asla?

seni de sıkı bir alkolik yapacaktım güzel kız..

farkında değilsin ama...

@44 alakası yok o hikayeyi de okudum ama ben 32 yaşında eşşek kadar daşşağında tüyler beyazlamış herifin tekiyim.

-kerem ben.
-babam gelmezse tekrar ne yapacağım, kaldım burada!
-evine yürüyelim, yakın mı?
-sana nasıl güveneyim ki?
-bana güvenmezsen gecenin bu karanlığına teslim edeceksin kendini, benden daha tekin değildir heralde istanbul geceleri?
-iyi öyleyse takip et beni.
-nereden dönüyorsun böyle?
-soru sormak yok.
-beyaz elbise güzel, altına beyaz ayakkabı yerine farklı bir renk ayakkabı tercih edebilirdin. havuz başı partisinden dönüyorsun sanki?
-off, yorumda da bulunma sus ve yürü.
-makyajın aktı ve sen sildin, bu elbiseyle bu kadar sade makyaj yapmayı akıl edebilecek kadar tecrübeli durmuyorsun.
-beni tanıyor musun ki?
-soru sormak yoktu küçük hanım...
-kerem.. bu sokağın başında ayrılayım ben teşekkür ederim her şey için.
-tatlı düşler, ha bu arada gözlerindeki kalemi silmeyi unutma fazlasıyla akmışlar.
-ne uyuz bir şeysin sen!

devamı yarın panpalar acele etmeyelim. ben de uyuyayım, öküz gibi çalıştım bugün. pederin şirketi beynimi gibiyor herif.
ouzo nun da dibini gördük bugunluk de bu kadar.

öpüldünüz amk.

olum inanmıyorsan gibtirip gidersin seni tutan mı var? caps vericem hikaye ilerledikçe.

anlatımım belki gibtiritaktan olabilir, kusuruma bakmayın ama hikayemi anlatmazsam paylaşabileceğim başka insanlar yok.

beyler kızımın fotografını ekledim.

daha sonra kendi fotografım hikayede gecen adamlar falan hepsini koyacam.

@60 yarı yunanız panpa napalım her medeniyete açığız. mühim olan insan olabilmek.

@63 ergenliğe devamsa bak sol daşşakta baska baslıklar var, git oraya sıç ya da "adam" ol.

liseli olabilsek keşke, onlar kadar taze onlar kadar temiz olabilsek panpa..
burada vakit öldüreceklerine gerçek hayatın bağrında 2 karı kız gibseler hayatın gibişten ibaret olmadığını yalnız hayatın feci gibtiğini öğrenseler daha faydalı olacak çocuklara.

@67 derdimi anlayan bir sağ elim var.
cabucak almak zorundaydım düşünmeye fırsat mı veriyor serkan iti. kapatıyor hemen üyeliği.

***

ertesi gün tekrardan kızın evinin önüne gittim,
sabah dersim vardı ama "sevgi" fedakarlık istiyormuş.
bunu o zaman, o sabah öğrendim.

görünce yaklaştım,

-küçük hanım silinmemiş sürme, ya da beni gördün yeniden çektin.
-yine mi sen?
-soru sormak yoktu ama..
-günaydın o halde, gidiyorum geç kalıcam.
-forman daha çok yakışmış üzerine.
-teşekkür ederim, beyaz elbiseme garezin ne acaba?
-soru sormak yok, iyi dersler.

***

şimdikiler gibi özlemeye bile vakit bulamayacağımız "sms" aşkları yaşamıyorduk biz.
yahut kızlar şimdiki gibi patlak değildi beyler, zütünüz çıkardı konuşmak için.

hızlı tüketmiyorduk...

aparatif yer gibi tabaklarımızı çok çeşit yemekle doldurup, yemek bittiğinde hiçbir tat almıyor değildik.
tek çeşitti belki yemeğimiz, tuzu da ekgibti ama varsın olsun. o yemek bizimdi ya...

aşklar da böyle artık, sizin adınıza üzülüyorum bazen...

çok çeşit, hiç tat...

***

günler günleri kovaladı, sonunda numarasını alabildim. ismi de cemreymiş, lise son sınıfta okuyordu. sınavına 1 ay kala tanıştığımızdan dolayı çok sık görüşmememiz gerektiği konusunda anlaşabilmiştik.

tek anlaşabildiğimiz nokta buydu sanırım.

onunla da olmuyordu onsuz da...

ama ben bunu çok sonraları farkedecektim.

-hayatım, sakın telaşlanma, sakince oku ve aklına ilk gelen şıktan şaşma olur mu? öpüyorum seni, çıkınca mesaj at.

sınav sonrası;

-hayatım? noldu henüz bakamadın telefonuna galiba?
-olmayacak sanırım yapamadım, konuşmak istemiyorum.

(beyler alışın böyle amlıların yalnız kalmaya ihtiyaçları olur bazen, o vakitler asla üstelemeyin ve bunu nazikçe belirterek topuklayın, uzaklaşın)

-cemre'm sıkma canını, senin kötü geçtiyse herkesin kötüdür. sadece sana mı zor bu sınav? her neyse tatlım kendini toparladığında haber ver gelip seni alayım.
.
.
.
.
.
saatler geçer cevap yok.

ben de bu sıralar final sınavıma çalışıyorum.

-kerem! baya netim var tıp bile tutacak gibi * bizim bankımıza gel, çekirdek de al çıtlayalım *

koştur koştur iflahım gibildi araba da yanımda yoktu ki görgüsüz binler gibi her yere arabayı da zütürmüyoruz. kız arabamla ilişkimizin 5. ayında ancak tanışabildi.

böyle kozlar sunmayın amlılara önce sizi sevsin sonra servetinizi.

***

sınavı da açıklandı nihayet ben çeşme alaçatıda yazlık evimizdeyim.
boğaziçi üniv. matematik öğretmenliğini kazandı.
ikimiz de havalara uçuyoruz, birlikteyiz yine aynı şehirdeyiz diye.

her yaz tatili annem kardeşlerimle birlikte bizi yurtdışına zütürürdü. 2 hafta konaklar geri dönerdik. o yaz italyadaydık. annemlerin aşkının doğduğu şehir floransa'ya da uğradık elbet.

italyanlar çok sıcak kanlı, akdeniz insanları. biz türklere benziyorlar, yalakalar biraz. yabancı görünce hepsi toplanıyor, bir ilgi falan. hatta uçak geçtiğinde tüm cadde kafasını kaldırıp uçağa bakıyor, bizim türklerden bi farkları yok.

floransanın dondurması meşhurdur. dondurmasından zütüremeyeceğime göre tattığım ve vazgeçilmezlerim arasına kaydettiğim "mojito" dan biraz da sevgilime zütürecektim.

aşk çeşmesinde dilek tuttum, ispanyol merdivenlerinde çekirdek çitledim keşke cemre de olsaydı diye iç geçirerek.

***

türkiye'ye döndüm, uzunca aradan sonra birbirimizi ilk göürşümüz yine o banklarda olacaktı.
kucağıma alıp döndürdüm, öptüm.
o beyaz elbisesi vardı yine.

floransa'yı anlattım, annemle babamın aşkını, annemin babam için türkçe öğrenişini, düğün dernek kız isteme merasimlerini derken..

bizim aşkımızın şehri de "istanbul" sözleri döküldü dilinden...
diline kurban be güzelim, o an yanaklarını sıkıp öperek onda yok olmayı diledim...

hayali bir floransa turuna çıkardım. önce piazza della republica'da 18. yy ın tarihi mekanlarını gezdik, ardından piazza della signoria'da pandomim gösterilerini izledik. bir elimizde çilekli floransa dondurması bir elimde cemremin eli... nehrin kıyısına oturduk, yıldızları seyre daldık.. belki bedenimiz istanbuldu ama ruhumuz kesinlikle rönesansın ilk ev sahibi floransaydı...

***

okullar açılmıştı, derslerimize çalışıyor haftasonlarını da birbirimize ayırıyorduk.

bigibletlerimizi alıp ormanda keyifli bir kamp, birlikte puding yapışlarımız, istanbul'da bizim şehrimizde kayboluşlarımız, arabayı sahile çekip sabahlayışımız, yarış motorumla futursuzca korkusuzca hız yapışlarımız ve en önemlisi de tüm bunları cemre ile yapmam...

bizi günden güne daha da bağladı...

sevgimiz ne artıyor ne azalıyordu.

iskender pala der ki;

"o aşk ki sevgili kötülük yaptığında azalmayacak kadar sağlam, o aşk ki sevgili iyilik yaptığında artmayacak kadar doygun"

okuyanlar up layın bari ak

hayat 31 değil lan, hayat karı gibmek değil!