sevgilim karım ve bir manken bir bebek

***

cemre çok heyecanlıydı, alışık değildi bizim ortamımıza belki de bundan dolayı endişeliydi de.

cemre'nin anne babası öğretmendi, orta hallilerdi.

biz güzelyalı'da 3 katlı bir villada oturuyorduk onlar apartman dairesinde,
biz sık sık yurtdışına gidiyorduk tatilerde, onlar memleketine gidiyordu tatilde,
biz çeşit çeşit yemekler yiyorduk yardımcı münevver ablanın ellerinden, onlar tek çeşit çorba içiyordu belki de içine bir tutam sevgi katılmış anne elinden...

reserved

***

aradım annemi;

-annecim, nasılsın?
-iyiyim oğlum, çok iyiyim.
(annem hep çok iyi olduğunu söylerdi, vurulduğu gün hastanede söylediği gibi)

-şey annecim ben, yani biz yani şey biz
-evet oğlum dinliyorum
-biz cemre ile görüşüyoruz anne, artık tanışmanızı istiyorum yani en azından senin.

ardından klagib anne soruları sıralandı, öğütler verildi ve tanışmaları için bir haftasonu uçak biletleri ayarlanıp izmir'e doğru yola çıkıldı.

cepsi sil dıbına kodumun malı hastalıklı huur çocuğu kaynıyo burası

dinliyorsanız devam edeyim beyler?

***

sıradan bir ilişkiyidi, stabildi ilişkimiz. iniş çıkışlar çok fazla yoktu, her iki taraf da yeterince fedakarlık yapıyordu çünkü. egolar bir yana bırakılmış, "ben" den ziyade "biz" konuşuluyordu artık aramızda.

yeterince vakit geçmişti, aileme açıklamanın vakti gelmişti. biz de önemlidir böyle şeyler, arkadaşlarımı bile "saygıdeğer" (!) aileme uygun seçmeliydim hele ki birlikte olduğum kızları.. oysa bilseler ki ben "nefes alsın yetr" felsefesiyle kaç kız zütürmüştüm istanbul gecelerinde. anneme kalsa aids'ten ölmeme ramak kalmıştı. anneler hep böyle pimpiriklidir. kartlarımı da teslim ettikten sonra babamla alacak- verecek tartışmalarımız kalmamıştı.

hani hep bir şeyler güzel giderken düşünürsün ya "bu işte bir takluk var hocu" dersin.

tam da onu demişken;

olaylar patlak verdi..

devam et bin

***

sınavı da açıklandı nihayet ben çeşme alaçatıda yazlık evimizdeyim.
boğaziçi üniv. matematik öğretmenliğini kazandı.
ikimiz de havalara uçuyoruz, birlikteyiz yine aynı şehirdeyiz diye.

her yaz tatili annem kardeşlerimle birlikte bizi yurtdışına zütürürdü. 2 hafta konaklar geri dönerdik. o yaz italyadaydık. annemlerin aşkının doğduğu şehir floransa'ya da uğradık elbet.

italyanlar çok sıcak kanlı, akdeniz insanları. biz türklere benziyorlar, yalakalar biraz. yabancı görünce hepsi toplanıyor, bir ilgi falan. hatta uçak geçtiğinde tüm cadde kafasını kaldırıp uçağa bakıyor, bizim türklerden bi farkları yok.

floransanın dondurması meşhurdur. dondurmasından zütüremeyeceğime göre tattığım ve vazgeçilmezlerim arasına kaydettiğim "mojito" dan biraz da sevgilime zütürecektim.

aşk çeşmesinde dilek tuttum, ispanyol merdivenlerinde çekirdek çitledim keşke cemre de olsaydı diye iç geçirerek.