sevgilim karım ve bir manken bir bebek

anlat panpa dinliyorum

reserved

***

türkiye'ye döndüm, uzunca aradan sonra birbirimizi ilk göürşümüz yine o banklarda olacaktı.
kucağıma alıp döndürdüm, öptüm.
o beyaz elbisesi vardı yine.

floransa'yı anlattım, annemle babamın aşkını, annemin babam için türkçe öğrenişini, düğün dernek kız isteme merasimlerini derken..

bizim aşkımızın şehri de "istanbul" sözleri döküldü dilinden...
diline kurban be güzelim, o an yanaklarını sıkıp öperek onda yok olmayı diledim...

hayali bir floransa turuna çıkardım. önce piazza della republica'da 18. yy ın tarihi mekanlarını gezdik, ardından piazza della signoria'da pandomim gösterilerini izledik. bir elimizde çilekli floransa dondurması bir elimde cemremin eli... nehrin kıyısına oturduk, yıldızları seyre daldık.. belki bedenimiz istanbuldu ama ruhumuz kesinlikle rönesansın ilk ev sahibi floransaydı...

yarın okuycam anlat.

***

okullar açılmıştı, derslerimize çalışıyor haftasonlarını da birbirimize ayırıyorduk.

bigibletlerimizi alıp ormanda keyifli bir kamp, birlikte puding yapışlarımız, istanbul'da bizim şehrimizde kayboluşlarımız, arabayı sahile çekip sabahlayışımız, yarış motorumla futursuzca korkusuzca hız yapışlarımız ve en önemlisi de tüm bunları cemre ile yapmam...

bizi günden güne daha da bağladı...

sevgimiz ne artıyor ne azalıyordu.

iskender pala der ki;

"o aşk ki sevgili kötülük yaptığında azalmayacak kadar sağlam, o aşk ki sevgili iyilik yaptığında artmayacak kadar doygun"

okuyanlar up layın bari ak

hayat 31 değil lan, hayat karı gibmek değil!

yarın devam edeyim uykum geldi anlatımım zütleşti.

boynum tutuldu bin.

@91 edacım yarın devam edicem, boynuna masaj yapmamı ister misin?

istesen de yapamam zütüne koyim. kafam bir milyon.

yolla panpaa

ulan o kızı yirim ya ne tatli şeyşş nazar değmesin

@94 saol panpa babası ben olunca, feci yakışıklıyımdır çaktırma.

tekrar reserved

rezerved

yarın devam et amk vala reserved

rezerved la okurum

risorved d

devam et bin

***

sıradan bir ilişkiyidi, stabildi ilişkimiz. iniş çıkışlar çok fazla yoktu, her iki taraf da yeterince fedakarlık yapıyordu çünkü. egolar bir yana bırakılmış, "ben" den ziyade "biz" konuşuluyordu artık aramızda.

yeterince vakit geçmişti, aileme açıklamanın vakti gelmişti. biz de önemlidir böyle şeyler, arkadaşlarımı bile "saygıdeğer" (!) aileme uygun seçmeliydim hele ki birlikte olduğum kızları.. oysa bilseler ki ben "nefes alsın yetr" felsefesiyle kaç kız zütürmüştüm istanbul gecelerinde. anneme kalsa aids'ten ölmeme ramak kalmıştı. anneler hep böyle pimpiriklidir. kartlarımı da teslim ettikten sonra babamla alacak- verecek tartışmalarımız kalmamıştı.

hani hep bir şeyler güzel giderken düşünürsün ya "bu işte bir takluk var hocu" dersin.

tam da onu demişken;

olaylar patlak verdi..