sevgilim karım ve bir manken bir bebek

başım ağrımasa okurdum. reserved. yarın okurum anlat panpa

başım ağrımasa okurdum. reserved. yarın okurum anlat panpa

anlat panpa dinliyorum ben

anlat panpa dinliyorum ben

***

annemle babam pek anlaşamazlardı. babam aldatırdı annemi, ne abim ne kız kardeşim bunun farkındaydı...

annem?

3 küçük çocuğun mutluluğunu düşünerek belki de görmezden geliyordu. o da biliyordu uzayan iş toplantılarını, yurtdışı seyahatlerini...

belki babamın bana olan tüm öfkesi bundandı..

"her şeyin farkında olmam"

babamın canını sıkıyordu...

8 yaşındaydım, abim 11, ecrin henüz 2 yaşında.

bir gece gürültüyle uyandık,

-abiiiiiiiiiiiii !
- kereeeeeemmm, korkma oğlum şimşek mi çaktı noldu dıbına koyim.
- abi hayır, hayırrr bu ses farklı !

odalarımız yan yanaydı abimle, hemen aşağıya salona indik. annemlerin odası 1. kattaydı. merdivenlerden inerken yerde yatan annemi gördük. kanlar içinde..

çocukken geçirdiğim travmaların ilkini yaşamıştım beyler.

hadi hadi hadi

yaz çayın altına bakıp geliom

***

abimin yine aklı eriyordu da ambulansı aramayı akıl edebilmişti, hemen hastaneye gittik neyse ki bir şey olmamış sol omzunu sıyırmıştı kurşun...

yapan mı kim? anneme kıyan?

babam...

yine sarhoştu o gece, silahsız da gezmezdi züt korkusundan olsa gerek yavşak.

annem hastaneden ayrılınca eve tekrar dönen bin babam kadını o halinde tekme tokat dövmüştü. abimle araya girdiğimizde bizi de tekme tokat döver rakısını yudumlardı terasta.

bu teras alışkanlığını babamdan edinmiş olmalıyım.

terasta denize karşı rakı keyfi yapmaya bayılırım beyler...

***

bunları gibik aile yapımızı anlamanız için özetliyorum.

annem ortodoks hıristiyan, baba tarafı çok tutucu olmasa da müslümanlar.

artık ben 8 abim 11 yaşında koca adamlar olmuşuz sünnet yaşımız gelmiş. hala aileler tartışıyor olacak olmayacak bir de bundan dolayı aile faciası çıksa da sonunda sünnet de olduk ama o günden bu güne hala babamın babası ile annemin babası konuşmazlar ve birbirlerinin ardından çevirmedikleri pekekentlik kalmadı.

ihaleye fesat karıştırmaya varıncaya kadar her taku yediler birbirlerini batırmak adına.

annemle babamınki yasak "aşk" imiş...

yasak "aşk" lara meyilim bundan ötürü olsa gerek...

istenmeyen aşkın meyveleriydik...

***

yaş 18 di.. artık sağlam bir yeri kazanıp kapağı atmalıydım ki lanet olası ailemden biraz olsun uzaklaşabilmeliydim. izmirde yaşıyorduk güzelyalıda..

herkes inşaat mühendisliği yazarak babamın izinden gitmemi bekliyordu, kazandığım gün davet verilecek aile arasında güya yeni varis ben olacaktım.

hiçbirini istemiyordum...

ne babamın pis işlerine girip toz işi yapacak ne silah taşıyacak ne dıbına koyduğumun inşaat şantiyelerinde ciğerlerimi çimento kokusunda çürütecektim.

abim kadar zeki değildim tıpı kazanamadım elbette.

mimar sinan güzel sanatlar ünv. de mimarlık eğitimine ilk adımımı attım beyler.

farkında olmadan kendimi bu pisliğe itmemin ilk adımını atmış oldum.

çok güzel bir spor araba çekti altıma babam, marka isterseniz illa ki jaguardı beyler.

bunların hiçbiri beni tatmin etmiyordu çünkü ekgibtim...

beni koşulsuzca sevebilecek, başımı dizlerine koyduğumda dünyaları bana vadedebilecek birine ihtiyacım vardı.

ne annemden ne babamdan ne de çevremden umduğumu bulamamıştım.

çok kız gibtim, ama sadece gibtim.

ruh yoktu, sevişemedim.

18 yaşındasın huur çocuğu biz sağ elimizi gibiyoduk diyebilirsiniz ama çevrem bunu gerektiriyordu beyler.

henüz aşk nedir bilmiyordum.

istanbul'da sevgiye aç, gencecik bir delikanlı olarak bir başımaydım.

okumuyor musunuz amığaa goduklarım! nerdesiniz lan?

***

bu alemi bir ben giberim!

karı, kız derken feleğim şaştı ilk yılımda.

ne kadar motor varsa bizim bölümdeydi. istanbul'un yarısının eline vermiştim resmen.

hatunlar bana mı veriyordu yoksa beyaz jaguara mı bunu hala bilmiyorum.

genç kalem kokusu alıyorum... anlarız bitirdiğinde.

***

telefonum çaldı, dersteyim meşgule attım...

arayan;

"babam"

önemli bir şey olmasa aramazdı beni, bu ay kart limitini de aşmadım hayret diye düşünerek meşgule attım. sabırsızlıkla dersin bitmesini bekleyip tekrar aradım babamı.

-alooooo! kereem!
-efendim babacım? (babacım diyoruz mecburi bizim ailede böyle yapmacık hitaplar oldukça fazlaydı)
-laan! çabuk dön buraya! anan olacak huur yok mu onu gibe gibe öldürecem ya da boğarak hangisini yapayım?
-baba bir sakin olur musun! allah aşkına yine ne oldu?
-sabahtır zırlıyor burda, ayrılmak istiyormuş. malları alıp bizi yannan gibi ortada bırakacak!
- (yannan kadar onurun yok baba hiç değilse o boynunu eğmiyor para için) baba lütfen bi sakince anlat.
- altına arabayı da çektik huurnun oğlu! huurnun evladı gel diyorum anlamıyor musun!

bu lafları işittim beyler..

ben "huur" nun evladı olduğumu öz ve öz babamdan işitiyordum.

yer mi?

yemez elbette. gururuma yediremedim. aradım bizim ayak işlerine bakan ayhan abiyi gel arabayı ve kartlarını zütür babama teslim et emanetlerini diyerek.

annemin babası sağolsun o da varlıklı bir adamdı liverpool'da lojistik ile ilgileniyordu. italya- ingiltere-yunanistan-türkiye taşımacılık yapıyordu.

altıma porsche araba çekti ki şuan hala onu kullanıyorum iş dışında. her ay düzenli paramı da yolladı.

okumuyorsanız gibtir olup gidip yatcam. buzuki sesi ile mest olmuşun ouzo nun dibine vurmuşum.

neyse bu telefon konuşmasından sonra nefes almaya her zaman yaptığım gibi bir başıma sahile indim.

boğaza oturdum dalgaları dinliyorum.

gökyüzünü izliyorum.

belki de izlemiyorum, gözlerimdeki yaşların akmasına yerçekimine ancak bu şekilde direnebiliyorum.

gece yarısı saat 1 civarı.

bir genç kız üzerinde beyaz bir elbise yalın ayak dolaşıyor aylardan mayıs. elinde teniyle yarışır beyazlıkta bir ayakkabı. hızla yürüyordu, acaba o da hüzünlü müydü?

nereye gidiyordu?
bir yere mi yetişmek için bu kadar hızlıydı?
onu bekleyen bir ailesi, sevenleri vardı belki de?
ya da sevgili vardı?
yahut en az benim kadar yalnızdı bu şehirde parlayan yıldızlara, uçuşan martılara inat...

olum anlatmayım madem giblemiyorsunuz da.

anlat desin 5 kişi anlatmaya devam amk.

anlat desin 5 kişi anlatmaya devam amk.