Beyler amacım prim değil vs. bile demek istemiyorum. Ben hep dış dünyaya karşı sert olmuşumdur , "annem babam ölse bile ağlamam" diyen biriydim. Liseye geçene kadar hayatım köyde dedem babannem nenem ile geçti bundan tam 7 yıl önce ben okuldayken babam geldi okuldan beni almaya, nenem zaten baya hastaydı, bana ağlayan gözlerle "nenemizi kaybettik" dedi , inanabiliyor musunuz ? akşamında yanında uyuduğunuz kişinin ölüm haberi geliyor saatler sonra. Hiç ağlamam diyen ben ömrümde ağlamadım kadar ağladım. Çocukluğumdan beri beni bakmış insanı kaybetmiştım.

7 yıl sonra bayramın ilk günü mezarlığa çıktık nenemin baş ucunda durdum mezarını temizledim ve düşündüm , çocukluğumda oynadığımız oyunlar ,beni güldürmek için yaptığı hareketler geldi gözümün önüne sonra dedim ki simdi bende sevdiğim bu kişinin mezarının başındayım . O an hayatın ne kadar boş olduğunu anlıyosunuz işte. Ölüm diye bir şey var arkadaşlar gerçekten var ya.

Allah yakınlarını ,sevdiklerini kaybeden bütün kardeşlerime sabır versin , geçmişlerine rahmet olsun.

Allah rahmet eylesin kardeşim. Bilirim o sevgiyi ben de öyle büyüdüm

Allah rahmet eylesin kardeşim. Bende eskiden aynen senin gibi hissetmistim bi ara. Kapali kutu gibiydim, daha dogrusu kendimi oyle olmaya zorluyordum. Sonra elinde buyudugum anneannemi kaybettim. En son sokak ortasinda yakin bi arkadasima sarilmis herkesin icinde aglarken buldum kendimi