2. Yılın başlamasına günler kalmıştı, lakin içimde de bir heyecana yer yoktu.

Nasıl olabilirdi ki?

Lanetli bir sene yaşamıştım, ama geri de kalmamıştı hiçbiri.. Sanki yüreğimin büyük bir parçasını o geçmiş sene de sıkışıp kalmıştı, Gerçekten hayatım boyunca ilk defa "seni seviyorum" diyebildiğim insanı toprağa vermiştim. Sonra ise yurttan atılmıştım, aileme bile söyleyemeden yüzyüze kalmıştım bu sorunla. Kız kardeşim dediğim biri vardı "Ezgi" o da vurmuştu benim sırtımdan, yoktu lan benim kimsem, olduysa da ya nefes alışı durmuştu yada yüzüme gülüp
sırtımdan vurmuştu beni.

işte bu yüzden umutlu değildim bu sene için, ama belki de şükretmek gerekirdi

Çünkü ya daha beterini yaşarsam bu sene ?

Not: 1 sezon = http://www.incisozluk.com...ercih-ettim-anlatıyorum/

Herkese selamlar, rez alın arkadaşlar 2. Sezon başlıyor hayırlısı artık

Açıkcası bu sene biraz daha iyi başlamış gibi görünüyordu, nitekim eve çıkmıştık Erdinç ile,

Müslüm e mi ne oldu, onu almadık yanımıza, yurtta tahammül edemiyordum, evet kardeşim gibi seviyordum dostumu ama aynı evin içinde olamazdık.

Yaz boyu Ezgi ile konuşmamıştık, artık ne kardeşim ne de arkadaşım dı kendisi, hanem de kayıtlı kazık atanlar arasında yer bulabiliyordu sadece kendisine..

izmir den 3 ay da olsa uzaklaşmak iyi gelmişti bana, çünkü kordon boyunca yürüdüğüm de Ayşegül aklıma geliyordu, Bornova ya gittiğimde onu otogar dan alışım geliyordu, en çok canımı yakan ise izmir de aldığım her nefeste 10 larca insanın onun başında dua okuduğu aklıma geliyor..

O an öyle bir tecrübeydi ki, sanki sonu olmayan ve sürekli tekrar eden bir video gibi gözümün önüne geliyordu.

işte ben böyle yaşamaya çalışıyorum, benim kimsem kalmadı, avunduğum tek şey ise onunla olan fotoğraflar ve yaşadığımız anılar.

Bazen öyle anlar oluyor ki, aklına geldiğinde gülüyorsun, tebessüm edebiliyorsun. Bazen ise ağlamamak için zor tutuyorsun kendini, gözünün önünden gitmesi için yalvarıyorsun beynine ama gitmiyor o hep gözünün önünde bana gülümsüyor, işte ben böyle yaşıyorum gözü yaşlı kimsesiz, sessiz sedasız...

Biliyor musun bazen bağırmak istiyorum hatta belki de haykırmak

Onlarca insanın içinde "Yeter" diye bağırmak istiyorum ama korkuyorum biliyor musun..

Neden diye soracak olursan, ya biri karşıma çıkıp senden daha kötü durumdayım ama ben isyan etmiyorum deyip, insanlık dersi verir diye..

Belki de ben bu yüzdendir aylardır sessiz sedasız yüreğimde yaşıyorum.

Yüreğim ne durumda diye soracak olursanız ;

Sanki bitmek bilmeyen, sönmeyen bir kor var, "Ayşegül" her aklıma gelişinde orası alevleniyor, ve o alev her geçen gün beni biraz daha tüketiyor.

Ya tükenmeye mahkum olarak yaşamaya devam edeceğim yada günbatımından saatler sonra ki gündoğumu gibi aydınlanacağım.

Peki ben hayata nasıl geri döneceğim?

işte bunu bende bilmiyorum...

Arkadaşlar ilk hikayeyi okuyup sonradan buraya geçecekler vardır muhakkak onlardan ricam burada da rezerv almalarıdır, onun dışında ise sessiz sedasız okuyanlar var biliyorum. O kardeşlerimi seviyorum lakin onlar sesini çıkartılarsa memnun olurum.

Arkadaşlar merhaba, saat 22:00 da ilk part ı atacağım sonra eski günlerde ki gibi seri bir şekilde yazmayı planlıyorum.

Kalın sağlıcakla

Arkadaşlar son olarak kiminiz hiç okumadı sözüm onlara, 1. Hikayey ip okuyanlar, yorumlarını buraya yazsınlar ki anlık olarak görebileyim. O başlığa çok bakmayacağım, teşekkürler.

Hepimizin duygusal çöküntü yaşadığı zamanlar olur, hayat devam eder, olaylar gelişir büyür yada küçülür ama sen düşündüğün şeyden vazgeçemezsin. Neler olduğu umrunda değildir varsa yoksa aklından geçenlerdir ama en azından bilirsin ki gelip geçicidir.

Peki hiçbir zaman geçmeyeceğini düşünsen nasıl hissederdin?

Belkide tanımaya başlamıştın beni, çünkü ben bu haldeydim. Farklı olan tek şey, sabah ve gece olmasıydı.

Yeryüzü her sabah aydınlanırdı ama benim yüreğim zift tutmuş gibi karanlıktı, varsa yoksa ağlamaktı birde, ha birde sigara çünkü dost du o, başkaları seninle dalga geçerken,

"Oğlum unut gitsin" derken

O unutma derdi başkaları uzaklaşırken ;

O hep yakınlaşırdı, o yüzden en iyi arkadaşım olmuştu ya

Beyler kusura bakmayın sigaram bitmiş, 2. Part geliyor birazdan

Evimize yerleşmiştik, eşyaları almıştık epey de zorlu bir süreçti bizim için.

Her boş vakit bulduğum da yaptığım yegâne şey sessiz bir yer bulup sigara yakmaktı aslında, adeta benim için bir hobi olmuştu benim için

Zira o sigara bitene kadar düşünür dururdum, bazen çok kısa bazen de çok uzun gelirdi o mola benim için.

Çünkü kaçmak istediklerim de vardı, koşmak istediklerim de..

Ben ise bu iki kutup un ortasında denge de kalmaya çalışıyordum.

Evime yeni yeni alışmaya başlamıştım, bir aile apartmanıydı bizden başka bir öğrenci evi de yoktu. Kocaman odam vardı, hayalim gerçekleşmişti bir bakıma,

Düşünsene 1 oda da 3-4 kişi kalırken şimdi kocaman odam vardı, hemen karşı oda da Erdinç kalıyordu, ortaca bir odayı da kiler olarak kullanıyorduk. Mutfak ve banyo muz da bir o kadar geniş ve ferahdı.

Sanki her şey rayına oturuyor gibiydi, belki de dünyam aydınlanmaya başlamıştı bile, ben gözümü açabilsem görebilecektim...

Aslında korktuğum çok şey vardı, kız kardeşim "Ezgi" den yediğim kazıktan sonra "Erdinç" bana kazık atar mıydı?

Atacağını hiçbir şekilde düşünmüyorum aslında ama artık insanlara daha doğrusu, çevremdeki güvenim kalmadı. Bu yüzden ona karşı da olabildiğince temkinli olmaya çalışmalıydım, çünkü belki zaaflarımdan vuracaktı belki de sırtımdan bıçaklayacaktı Kız kardeşim Ezginin yaptığı gibi...

Yazın sonunda birlikteliğimin başladığı bir "Nazlı" vardı, her şey ilk başlarda çok iyi gidiyordu fakat 2 haftadır görüşmüyorduk bile sözde sevgiliydik artık.

Gerçi görüşmek istemeyen de bendim zira "Ayşegül" ün yarattığı boşluğu doldurabileceğini düşünmüyordum.

Okul ertesi gün açıklacaktı, saat de akşam olmak üzereydi

Nazlı aramıştı beni ve buluşmak istediğini söylemişti, bende bu sefer kırmak istememiştim kızı

Hazırlanıp, kapıya dolu yönelirken ;

Erdinç: Hayırdır
SP: Nazlıyla buluşacağım
Erdinç: sat hemen zaten sen beni
SP: Şakamı yapıyorsun kanka hayırdır
Erdinç: Hayır ciddiyim, bir havalara giriyorsun, güzel bir kız olsa bir şey demeyeceğim de
SP: Ya gibtir git yavşak

Deyip kapıyı çarpıp çıkmıştım

Ev arkadaşımın verdiği bu tepki çok alakasız, saçma salak bir şeydi

Erdinç yoksa beni mi kıskanıyordu?

Onca badire atlatmama rağmen mutlu olmamı istemiyor muydu yoksa?

Hızlı hızlı yürümeye başlamıştım, ama aklım biraz önce yaşadığım olaydı, her şey den nem kapan biri olmamıştım hiç fakat ya düşüncelerim doğru çıkarsa...

Ben ne yaparım, nasıl tepki veririm diye içim içimi yemeye başlamıştı çoktan.

Arkadaşlık ilişkileri çok özeldi benim için, belki ailene belki kardeşine de bahsetmediğin şeyleri bahsedersin, çokca da vakit geçirirsin. En özelini açtığın insanın düşman konumuna gelmek olması bir insanı kökten yıpratacağı bilincindeydim..

Nazlı ile buluşacağımız kafe ye gelmiştim bile, birkaç adımdan sonra karşımda dikili bir şekilde sert bakışlarına maruz kala kalmıştım.

Noldu dercesine el işareti yaparken;

Nazlı- Konuşmamız gerekiyor, benden sakladığın şey ne?

Demişti.

Ondan sakladığım çok şey vardı ama en büyük korkum Ayşegül ü öğrenmesiydi..

Bugünlük bu kadar olsun, nitekim geriden gelen arkadaşlar var çok seri ilerlemek istemedim açıkcası, anlayışınız için teşekkürler

Herkese iyi geceler selametle

Akşam 19:00 da herkes hazır olsun, partları girmeye başlayacağım

Bunu yanı sıra dm den gelen mesajları ve iki farklı başlıktan atılan entry lere cevap vereceğim

Teşekkürler iyi günler herkese

Beyler ben anlamadım 2 kişi mi bekliyor sadece

Arkadaşlar yazmama durumu söz konusu değil yazacağım tabiki, bunun dışında 7 dedim işim çıktı 9 da geleceğim, ama hali hazırda benim de hayatım var pc başında zaman geçirmiyorum, dolayısıyla elimden geldiğince bir şeyler aktarmaya çalışıyorum

Nazlı nın hal ve hareketlerini pek iç açıcı durmuyordu, normal olduğu halden daha farklıydı, belki biraz sinir belki de biraz stres ten böyleydi. Açıkcası o an için ne olduğunu kestirebilmek mümkün durmuyordu.

Nazlıyla birlikte kafenin en sonunda ki masaya oturmuştuk, yaklaşık 10 metre çaprazımızda orkestra canlı müzik yapıyordu, Nazlı nın söylediği sözlerin içini boş olduğunu düşünüyordum ki ;

Nazlı- Ayşegül kim?

Diye sormuştu birden bire, şok anını atlattıktan 10 saniye sonra kadar

SP- Sevdiğim

Diyebilmiştim

Nazlı, cevabımı duyar duymaz hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı, belki biraz haklıydı da ama herkesin içinde kendini de beni de küçük düşürüyordu...

Birkaç dakika sonra benle yaşıt bir çocuk ;

iyi misin Nazlı?

Diye sormuştu yanımıza gelip, ilk etapta arkadaş olduklarını düşünüp Nazlı nın ne diyeceğini bekliyordum, çocuk benden tarafa pek bakmıyordu,

Birkaç saniyenin ardından Nazlı iyiyim dermişcesine el işareti yapmıştı.

Eleman bu durumdan tatmin olmamışa benzer şekilde bana dönüp ;

Eleman- Utanmıyor musun lan kızı ağlatmaya delikanlı mısın sen

Demişti

Sinirim zaten uç noktalardaydı, bu artık bardağı taşıran son damla idi

SP- Koçum sen merak etme benim delikanlılığım banada, sanada, çevrendekilere de yeter

Dedikten sonra kalkıp burnuna doğru kafayı gömmüştüm...

Diyecek bir şey yok, ya okumak istemiyor kimse yada yaşadığım şeyler ilgilerini çekmedi, canları sağolsun, üzgünüm sadece

Bana 1 kişi primci dedi, 100 kişi adam gibi adam dedi, 1 anlattım. 100 dert dinledim, önce karşımda ki sonra kendim

Aylardır yazmıyorum, ve bana aylardır instagram dan

Ne zaman geri döneceksin
Dönmeni bekliyoruz

Diye onlarca mesaj geldi, bende kırmadım artık o arkadaşları

Ama şu durum beni çok üzüyor arkadaşlar