Bir memur ailenin en küçük çocugu olarak babamin tayininin çıktıgı bir köye tasındık 
.Huzursuzdum, okulumu bir köy okulunda okumaktansa ,sehirde medenice okumak istiyordum. 
kaydımı yaptırdı babam okula. ilkokul 4. siniftan basladim köy okuluna. 
Beni bir sinifa verdiler.Öğretmen köyde yabanci oldugumu biliyordu ve hangi siraya oturmak istiyorsan otur dedi bana 
.Bir kızın yani bostu. sadece oraya oturdum. Hayatimi adadıgım, gidisiyle beni bitiren insanla ilk o zaman tanıştım. 
ismi Altınay idi. Cocuk yasimda bile onun güzlligi beni çok etkilemisti. 

ilk elini tuttugumda sakin bir daha birakma demistim. 
Yanaklari kizarmisti, utanmiş ve basini önüne ! egmis, gülümsemis ve elimi sıkı sıkı kavramıştı. 
Artık hergün elele tutuşup okula gidiyor okuldan çikarken elele dolasiyor geziyor öyle gidiyorduk evimize. 
Arada bir elleri terler ve her terleyiste elini elimden kurulamak için çekerdi. 
Bunu her yaptiginda kizar elimi birakma diye azarlardim,hep tamam tamam diyerek gülümser ve hizla elini avucuma sokustururdu. 
Hersey harikaydi, dünya cennet gibiydi gözümüzde. 
Yillar akip gidiyordu mutluluk içinde. 
Nihayet liseyide bitirmek üzereydik. 
karne dönemi gelmisti. 
Karnelerimizi aldik hiç kirigimiz yoktu. 
Sevinçle sarildik birbirimize elimi tuttu. 
bunu kutlamak icin bir cafeye gidip cola icerek kutlayacaktik. 
Okulun az ilerisinden geçen bir çakil yol vardi. 
Her zaman toz duman içinde olurdu. 
çakillarla kapliydi. 

Masmavigözleri, gamze yanaklari ile arada bir bana dönüp gülüsü, yanliş yazdiğgim notlarimda kendi silgisiyle defterimdeki hatayi silmesi beni o minik yasimda ona bagladi. 
O dönemlerde cocukça bir arkadaslikti. 
Zaman ilerledikçe onsuz tek saniye geçiremiyordum.ya ben onlara gidip ders çalisiyor, yada o bize geliyordu. 
Mükemmel bir paylasimciydi. Yüregini,sevgisini, dostlugunu daha o yasta vermisti bana. 
ilkokulu birlikte okuduk ve ayni sirada bitirdik. 
Hep onunla hep ona biraz daha alisarak. Ortaokula geçtigimizde ailelerimize rica ettik ve bizi ayni okula yazdirdilar, hatta ayni sınıfa, hatta ayni siraya oturmamiz için babalarimiz öğretmenlere adeta yalvardilar. 
Başarmistik. 
yine ayni siradaydik. 

Geride kalan ilkokul dönemindeki iki yilda anladimki onsuz hayat bana huzur vermiyordu. 
Yasimiz olgunlaştikça o beni,ben onu daha çok seviyordum. 
Çocukca baslayan arkadasligimiz sevgiye aska dönüsmüstü ortaokul yillarimiz bitmek üzereyken. 
sehir merkezinde. Ailelerimiz liseye geçtiğimiz sirada ortak bir karar aldilar. 
Buna göre tek ev kiralayacak ikimiz ayni evde kalacaktik. 
Annemde bizimle kalacakti. 
Allahim o karar bize iletildiğinde dakikalarca sarmaş dolaş kutlamistik bunu. 
Ona asık olmustum. 
Ayni duygulari oda paylaiyiordu ve bunu farkeden ailelerimiz okul bittiginde evlendirelim diye karar almışlardi bile. 
Ona tapiyordum artik. Hasa allaha sirk kosar gibi günah islercesine seviyordum. 

O yolun benim ve ölürcesine sevdigim insanin ayrilmasinda bu kadar rol oynayacagini bilsem hiç girermiydik o yola. 
Neler vermezdim o yolu yürümemek için. 
Eli yine elimdeydi, ansizin elini çekti, terlemisti yine eli. 
Sanirim dört adim atmistim. Dönüp yine azarlayacaktim.Çünkü hem elimi birakmis, hemde geride kalmisti. 
Dönüp baktigimda Dünya basima yikildi. 
Sanki gökkubbenin altinda kaldim. 
yerdeydi ve yüzünden kan fiskiriordu.ne yapacagimi bilemedim üzerine kapandim yüzüne yapismis saçlarini kaldirdigimda hayatimı bitiren o görüntüyle karsilastim. 
Basi kesilmis bir tavuk gibi çirpiniyordu. 
Suratina bir taş parçasi biçak gibi saplanmisti ve bakmaya doyamadadigim mavi gözlerinden biri akmisti. 
Suratinin yarisi yoktu. 

Sizin icin ne derece önemi var bunun bilmiyorum ama ben bu satirlari yazarken gözümden damlalar akiyor klavye üzerine. Ağlamaktan hiç utanmadim, duygularim,acilarim beni bogdugu zaman hep agladim. Yine agliyorum...  

Sizlerle paylasmak istiyorum. Lütfen;bu satırlara bir seven olarak sahip cıkın ve lütfen yazılı satırlar olarak geçmeyin. Okudukça yeryüzünde insanlar neleri yasarmıs diyeceksiniz buna eminim

Hirliyordu bana biseyler demek istiyor kanla kapli diğer gözünü temizleyerek bana biseyler demeye çalisiyordu. 
Yoldan geçen bir kamyonun tekerinin altindan firlayan bir tas suratina saplanmisti. 
Ölürcesine bir aski, gelecegimizi bir tas parçasinin bitireceğini bilemezdim. 
Donuk donuk hiç konusamadan yüzüne bakmaktan baska bisey yapamiyordum 
Ellerini tuttum kaldirdim basini gögsüme dayada ve elimi sıkı sıkı tuttu. 
Akan kan ellerimize damliyordu. 
Yoldan geçen bir araba durmuş bizi seyrediyordu, hastaneye yetistirelim dediğimde kanli oldugu için almadi ve kaçti gitti. 
Kimse arabaya almiyordu. 
çevreme bakip yardim edin demekten,ona dönüp seni seviyorum, beni birakma, dayan demekten baska bisey yapamiyordum. 
iki dakikalik bir çirpinistan sonra kucagimda öldü. 
Cennet olan Dünya 5 dakikada cehenneme döndü. 
Tam dokuz yil oldu onu yitireli. 
Kendime olan güvenimi yitirdim 
.Artik kimseyi SEVEMEM, kimsede beni SEVEMEZ! korkusundan kurtaramiyorum KENDiMi...  

umarım gerçek değildir

başın sağolsun
(ama sazan avıysa senin amk)