o gün akşam eve geldiğimizde yine konuşmaya devam ettik, ben taşlardan falan bahsettim. sıra geldi yine burçlara, ben yine dalgasına aldım, halamla bunu konuşturdum burç konusunda. kız bana, benim de burçlarla alakam yoktu, yakın bi arkadaş sayesinde çok alıştım dedi, ben de beni de burçlara alıştırma, ben hiç anlamam falan dedim. bana: alışmazsın, ben seni burçalrdan ayrı olarak tanımak istiyorum, onlara göre değil dedi. sonrası aptal aptal gülücükler, mutluluklar falan tabi.

Buradayim devam

akşam bizim gökhandan aldığım habere göre, kız bana hoşlanmayı geçmiş, aşık olmuş. onu öğrendim. ulan bayağı şaşırdım, meğer bize de bunları hissedecek kızlar çıkıyormuş, bu yüzden hayatta asla umudunuz yitirmeyecekmişsin falan diye. neyse, kız neredeyse her ay memleketine gider rahat bi hafta-on gün falan kalırdı fakat bu sefer hiç gitmek istemiyordu, keşke gitmek zorunda olmasam da onunla gezsem, tozsam dediğini öğrenmiştim daha sonra.

pazartesi olduğunda ben otobüse atlayıp geri izmire döndüm. önce yurduma, sonra okuluma gittim. akşam 4 kişi buluşacaktık. gökhanın sevgilisi, ben ve bizim karı. ben onların arasına katılmadan önce yemek yiyeyim arkadaşlarla dedim, e bunu duyan kız tribe girmez mi? girer tabi, nasıl olsa 4lü buluşmada iptal oldu ya. aradım zorla gönlünü aldım, gel buluşalım dedim. saat 10'du fakat haliyle buluştuk tabi duramadık. her zamanki kafemize geçtik. hiç durmadan muhabbet vs vs. bana bunu o gün mü demişti, kuşadasına gitmeden önce ilk defa tek buluşmamızda mı söylemişti hatırlamıyorum fakat, şimdi aktarayım pek de önemli değil. konu geldi hesap konusuna. şimdi bu hesabı hep sen ödüyorsun olmaz dedi, bir şeyler yapalım dedim. aha lan dedim, karı en azından para yiyen cinslerden değil. neyse beyler, ben önemli değil dedim şimdilik, bunu daha sonra konuşuruz. hani insanlar sevgili olduktan sonra hesabı beraber ödemeye başlarlar ya, onu kastetmiştim.

geldim panpa devam

ertesi gün izmir'de kitap fuarına gidecektik. bunu kız bana daha pazartesi günü, yani önceki gün ben izmir'e daha yeni dönmüşken teklif etmişti. gökhanla kız arkadaşı kitap fuarına gidecek, biz de gidelim dedi. ben de olur dedim. nasılsa hem beraber oluruz, hem de yeniden kitap okumaya başlayabilirim, benim için güzel bi sebep olur dedim.

o günü çok iyi hatırlıyorum. saatlerce beraber gezdik, tozduk. güneşin altında terledik, yandık ama hiç umursamadık. ben bi kitapçıda gördüğüm sarı zeybek'i buldum ve aldım. sonra beraber devam ettik. bi kitap sergisine denk geldik. fuarın en ilginç kitabı tarzı bi şey yazıyordu. bayağı ilgimizi çekti tabi. adam da bizi ikna etti almaya. ayriyetten oradaki bi kitap daha hoşumuza gitti. iki kitabı da beraber aldık. dönüşmeli okuyacaktık.

kitap fuarından sonra çocukca olacak ama luna parka gittik. bizimkilerin çenesi durmadı, korku tüneline binelim dedi. kızla ben yan yana oturdum, bayağı korktuğu için bitene kadar bana sarılmadan duramadı. o gün istemsizce de olsa bana sarıldığı ilk gündü. neyse, akşam olduğunda beraber dışarı çıktık yine. keşke her gün gittiğimizde kafede konuştuklarımı size aktarabilsem fakat hafızam ne kadar iyi olsa da bunları aktarabilmem bir hayli zor.

o akşam kafeden çıktıktan sonra ilk kez yolumuzu uzattık, sırf birbirimizle daha fazla vakit geçirip, yurtlara da daha sonra dağılırız diye ilk kez kaldırıma oturduk. bundan sonra her kafeden çıktığımız gece yurtlara dağılmadan önce bir kaldırıma oturacak ve zamanın hiç geçmemesini dileyip sonunda ne yazık ki yurtlara dağılacak ve o bir yöne, ben bir yöne giderken aynı anda arkamıza dönüp birbirimize bakacaktık.

akşam yine whatsapp'tan konuşmaya başladık. fakat bu sefer işler bir hayli derinleşti. zaten ertesi gün memleketine gidecekti. bu tam tanışmamızın üstünden 1 hafta geçtiği güne denk gelecekti. daha yeni tanışmış olmamıza rağmen ayrılık zordu ama sonunda kavuşacak olmak çok güzeldi. neyse, gece whatsapp'tan konuşmaya devam ettik. bana canının sıkkın olduğunu, memleketine gitmek istemediğin söyledi. istersen canın sıkkınsa konuşmayabiliriz dedim ama bu yaptığım kız gözünde fazlasıyla odunluğa kaçıyordu. o da zaten konuşmamaya ikna olsa da konuşmak daha iyi olacak dedi.

o gün beni üzmekten çok korktuğunu söyledi. ne diyeceğimi şaşırmıştım. Ben korktum acaba canının sıkkın olmasına daha kötü yönde etki eder miyim diye, sana iyi gelemem diye dedim. Ben senin iyiliğinden korkuyorum dedi, nasıl yani dedim. başladık iyiden iyiye, derin derin konuşmaya.

o başladı konuşmaya. Aşırı derecede geçmişine bağlı olduğunu, gelecek hakkında en küçük planının bile geçmişle alakası olduğunu söyledi. Geçmişte yaşadığı aptalca şeylerin beni kaybettireceğini, sadece hatalarına odaklanmış ve onları düzeltmek için paranoya olduğunu ve benim bunları hakedip haketmediğimi söyledi. dibine kadar haklıydı da fakat şimdi anlıyorum ki beni kaybetmekten hiç korkmamış.
neyse, ben de Herkes hata yapar, herkes yanlış yapar. Bende de senin gibi geleceğini geçmişteki hatalarına göre kurma durumu var, belki senin kadar olmasa da illaki var fakat bırak geçmişteki yaşadıklarımız bizim geleceğimizi böylesine etkileyemesin, bırak bizi bu derece korkutmasın çünkü ben seni kaybetmek istemiyorum dedim.
o Ya şuanki mutluluk, bundan belki de yıllar sonra en büyük derdimiz olursa? diye sordu, bense bunu bilemeyeceğimizi, ufak tefek ihtimaller yüzünden güzel bi gelecek ihtimalini çöpe atamayacağımızı söyledim.

bunlardan sonra hiç böyle biri olacağımı tahmin etmediğini ve çok etkilendiğini söyledi. bense, ben artık beni böyle anlayacak bir insanın asla karşıma çıkmayacağını, beni bu derece anlayacak bir insanın bırak hayatıma girecek olmasını, öyle bir insanın gerçek hayatta asla var olmadığını düşündüğümü ve bir insanın en güzel bu şekilde yanılabileceğini ona söyledim.

Her şeyin başından itibaren seninle beraber olmayı isterdim dedi bana, aynısı düşünüyordum. çünkü ben de yeğlerdim beni anlamayanlara onca vaktimi heba etmek yerine onunla oturup susmayı, öylece birbirimize bakmayı çünkü o öyle de anlayacakmıştır beni. bu dediklerimi de aynı ona ilettim. kurduğum cümlelere çok şaşırmıştı. inci sözlükte, özellikle şu anki hikayeyi anlatırken pek güzel şeyler yazamam ama yeri geldiğinde de cidden döktürürüm beyler ve bazı sözlerimi de önceden kafamda tasarlamışımdır, yaşayabileceğim herhangi bir duruma göre. belki aynı benim gibi bunu yapanlarınız vardır, kafanızda kendinizle münazara yapmak gibi.

neyse beyler, o gün bana bambaşka bir şey daha söyledi. öyle ki ilk defa bir insan bana karşı söyledikleriyle gözlerimi doldurmuştu. onunla gezerken, yanımızda birileri varken neredeyse onunla hiç konuşamazdım, kendimi samimi bulamazdım ya da kendimi açamazdım, utanırdım. sadece göz göze gelir, sonra da ne oldu derdim. neyse, bana dediklerini aktarıyorum. Kendini çok gösteren bir insan değilsin, en azından içindekileri. Ama ben bana açtığını farkediyorum. Bu konuda yanılıyor muyum? Mesela yanımızda biri varsa sadece bakmayı tercih ediyorsun ve ben çok şey anlıyorum, bu yüzden sana bakmayı çok seviyorum o zamanlarda. Sürekli bana bakıp ne oldu diyorsun ya bu onun cevabı işte. işte beyler buydu. hayatımda ilk kez bi kız beni böyle çözmüştü. ilk birisi beni böyle anlamıştı. bu sözlerden sonra gözlerim doldu, ben ağlayamam beyler, asla ağlayamam. gözlerimin dolması bile benim için inanılmaz bi seviyeye gelmem demektir. daha sonra da balkona çıktım, sigara yaktım.

sanki arkadaşlarım bana oyun oynuyordu. arkadaşlarıma kafamdaki kız modelini defalarca anlatmıştım ve sanki onlar da bana öyle bi kız tasarlayıp getirmişlerdi veya bi kıza öyle rol yaptırıyorlardı. ama doğru değildi işte bunlar, her şey gerçekti ve ben inanamıyordum. burada anlatmadıklarım dışında her şeyimiz neredeyse aynıydı, ulan mide sorunumuz bile aynıydı anasını gibeyim. he tüm bunları geçtim beyler, tüm beni halen daha mutlu eden bu sözleri geçtim, o gün bir de bana, beni kastederek bir kez daha birinin üzülme sebebi olamayacağını söylemişti. ve ben beyler, sözünde durmayan insanları asla affetmem.

aynen olabilecek ihtimalleri önceden düşünüp kendini hazırlarsın ama hiç aklına gelmeyen başına gelir

üstüne bir de bana Sana kendim hakkında söyleyebileceğim tek şey, bana değer verme ya da beni sevme, bana sadece saygı göster. Bunu hiç kimseye söylemedim bugüne kadar sadece sen. Bunun sebebi ise seni kaybetmek istemiyorum gerçekten. insan saygı gösterdiğini sever. Sevginin olduğu yerde saygı olmayabilir. Ama saygının olduğu yerde sevgi her zaman vardır. insanlar gerçekten çok değişik be panpalar ya da çok kolay değişebiliyor. bu sözleri de tutmadı tabi ki de. bana saygı göstermedi, üstüne beni kaybetmekten korkmadığını da gösterdi. fakat tüm bunlar nasıl oldu, açıklama sırasına daha çok var.

saat yine sabah 5 olmuştu. uyuyacaktık. bana aldığı kitapla beraber uyuyacağını söyledi. ben de ona öyle yapmayı düşündüğümü söyledim. beyler çocukca ama aşkın kuralı bu be, cidden. aşk çocuksuluk dinlemez, 20 yaşına gelseniz de böyle işte. neyse, kitabımı yatağımın köşesinde ayrı bi yastığın üzerine koyacağımı söyledim, o da bana aynısını yapacağını söyledi. ardından iyi uykular dedi, ben de iyi uykular dedim. ve teşekkür ettiğini söyledi, hem de her şey için. Bense aynı şekilde ben de diyebildim fakat şu an onu bilmem de, ben ne kadar ona karşı kin tutuyor olsam ve bu daha ne kadar sürecek bilmiyor olsam da -ki onu affetmem neredeyse imkansız- yaşadığım o duygular için halen daha ona teşekkür ediyorum, onunsa bundan zerre haberi yok.

neyse beyler, benden bu gecelik de bu kadar. yarın yine devam ederim. okuyanlara teşekkürler.

kaldığımız yerden rezzz iyi geceler