Yaş 23 . Geçen senelere nazaran biraz daha büyüdüğümü hissediyorum . Sanki acılarım da benle beraber büyüyor . Her geçen sene biraz daha düşüyor omuzlarım ... Sanki böyle her defasında daha da ağır bir şey yüklüyorlar üstüme . Yıkılmıyorum . Çünkü biliyorum yıkıldığım da kimse beni elimden tutup kaldırmaz . Yıkılmıyorum çünkü bana yaslanan insanların sayısı o kadar fazla ki ben yıkılırsam onlar da benle birlikte yerle bir olacak . Tüm hayallerimi tüm geçmişimi tüm yaşayamadıklarımı biriktirdim bunca yıl . O kadar çok birikti ki içimde artık geceleri uyuma alışkanlığımı hangi yıl kaybettiğimi bile hatırlamıyorum . Velhasıl kelam çok güzel gülerdi gözlerim . Artık gözlerimin içinde ki parıltıyı hiç bir insan göremiyor . Ağlamak istiyorum çılgınlar gibi onu da beceremiyorum . Kimse anlamıyor güçlü olmak zorundayım . Güçlü görünmek zorundayım . Çünkü bir kez düştüğünde yerden kalkana kadar düştüğünden daha da acıyor canın . Yıkılmak istiyorum yığılıp kalmak istiyorum bir gönül bahçesinde fakat onuda beceremiyorum . Çok iyi kızlarla tanıştım . Çok fazlasıyla merhabalıklardan öteye gittim fakat hepsini bir bir bırakıp gittim . Galiba onların ahları ile daha da betere gidiyor hayatım . Gönül istiyor ki her daim günlük güneşlik fakat hayat bize hep fırtına hep mücadele . Bir çok kişiden güçlü ama tüm insanlardan daha da derin benim zayıflığım . Kimseye merhamet edemiyorum . Kimseyi görmek istemiyor gözüm .Sessizce yazıyorum . iki duman sigara bir gün müslüm bir gün ferdi bir gün orhan oluyorum oda dediğim hapisanemin içinde ... Sessizce yazıyorum çığlık çığlığa kimseye duyurmadan ...