Akşamleyin okulumuzun tadilatta olan kısmındayım biraz yalnız, biraz da düşüncelerle birlikte. Bu akşam onları istemiyorum ama, bu akşam düşünceler istemiyorum. Bu tenhada elimde kitabım ve pencereden gelen serin esintiyle hülyalara dalıp Haliç'i hissetmek istiyorum, ancak bu o kadar kolay olmayacak gibi.

Sebebi ise gayet basit ona olan duygularım beni onu düşünmeye iterken yarın imtihanım olduğunu hatırlıyorum. Yetmezmiş gibi yalnızlığıma da engel oluyor insanlar neden gelir ki insanlar böyle tenhalara, sanki düşünceler yeterince kalabalık değilmiş gibi. Üstelik garipseyen bakışlarıyla beni kalıba döküp bi kişilik yerleştirmeye çalışıyorlar kendilerince, fuzûlîler! Kendi küçük akıllarında en fazla bunu yapabilirler zaten, keşke onlar da düşünmese çok kalabalık olduk zîra.

Buradan gitmek istiyorum aslında ama daha ne kadar yalnız kalmayı seçebilirim ki. insanoğlu nankördür, kendim değilim de demiyorum. Ne kadar sağ bıraktılar ki güvenimizi. Sakın beni kendini zirveden gören biri sanmayın zîra ben insanları sınıflandırma yetkisini kendimde görüp düşüncelerle kalabalıklar oluşturmuyorum.

Ancak insanları eleştirmek, onları kalıba koymak, ne hissettiğini ne düşündüğünü bilmeden kalabalık yapmak hayır efendi bunu ben yapmam siz ve sizin gibiler yapar. Hatta bu yazıyı okurken beni bile bi kalıba koymuşsunuzdur. Ancak artık beni tanıdığınızı zannetmek istiyorum ben insanların içinde gezinen kapüşonlu çocuğum, kenarda hiç nezih olmayan bir yerde tütün satan gencim, dükkanın önünde oturup herkesle sohbeti olan kırklık esnafım, vapurdan inen alelâde bir insanım, turistik yerlerde gözleme satan teyzeyim, yahut Üsküdar'da yer tarifi sorduğun bir çiçekçiyim.

Siz beni tanımazsın çünkü sizsiniz burnu Kaf Dağı'nda olup da beni görmeyen gördüğünde acıyarak yoluna devam eden. Hala beni düşünüyorsanız efendi size söyleyeyim, ben herkesim, ben kimseyim fazla düşünüp kalabalığı arttırmayınız lütfen...