Hep aynı hikayeler. Bir adam, bir kadın. Mesafeler belirsiz. Yollar uzun ve ışıksız. Şafak sökmüyor hiçbir zaman ve hep beraber yürüyoruz biryerlere.

Sorunlarla baş etmekten yoruldun evet. Kendini yetersiz görmekten sıkıldın artık. Boşvermeye çalışıyorsun bazen. Hayalindeki ıssız ve ortaçağ kovboylarının takıldığı birahanede birkaç birşeyler içiyorsun. Ama orada bile yalnızsın değil mi ? Orada dahi birşeyler ekgib, yavan.

Oradan çıkıp bir çingene mahallesine giriyorsun. Çıplak ayaklı çocuklar oraya buraya koşturuyor. Sen ise oranın bir yabancısısın. Asla onlardan olamayacaksın. Bazen bir turist bazen de yolu düşmüş bir yolcusun. Ama orada dahi yalnızsın değil mi ?

Evet, sözüm sana Issız Adam. Iyi dinle beni.

Hayat bir puzzle gibi. Devamlı parçaları birleştirmek gerekiyor. Biri olmadan diğeri dolmuyor. Ağacı bulduysan suyu bulman gerekiyor. Evet sağ üstte gökyüzü! Acaba martı nerde.

Bazen büyük bir bahçedesin. Havuz kirli ve yaprak dolu. Ev ise çoktan terkedilmiş, yıkık dökük. Tıpkı senin gibi. Kendinden birşeyler buluyorsun o evde. Nedensizce seviyorum cümlesinin nedeni. Yine çıkamadın işin içinden. Ve havuza atlayıverdin işte

Yenilgiler, zaferler alınmış ; bazı şeyler anlaşılmış, bazısı hiç bulunamamış. Insan tatminkâr, arıyor devamlı işte. Kurcalıyor, kurcaladıkça mutsuzlaşıyor, mutsuzlaştıkça ölüyor... Bir karıncaya göre çok büyüğüz, ya da bir kaplumbağa göre çok hızlıyız. Bir kelebeğe göre çok şanslı.

Bir mahkuma göre çok özgür, bir kartala göre fazla tutsak. Ne ifade ediyor tüm bunlar. Sence sen kimsin ? Çok mu güçlüsün yoksa çok mu özgür ? Kime ne ifade ediyorsun ? Yoksa herşey senin gördüğün kadar mı ? Hangi soruya net bir cevabın var ?
Hangi gerçeği yaşıyorsun söyle!

Hayat çok acımasız klişesi.

Sana beni anla diyor. Ama sana yeterli zamanı vermiyor. Üstelik anlamlandırmak da birşey ifade etmiyor. Birşey kazanmıyorsun. Evet arkadaşım, sen çok büyük zarar ediyorsun.

Dediğim gibi bu seninle ilgili. Birşeyler bulacaksın ve hoşuna gidecek. Tıpkı sevdiğin kadınla müzik tarzının aynı olmasına bayıldığın gibi. Sabahların adamı bu sabahı da avlayıp kabuğuna çekiliyor.

Yarın sabah görüşmek üzere!

Seni kutsuyorum! O nasıl bir giriş yazısıydı öyle? Ruhum gıcıklandı... Sanatçı ruhlu insanlara saygım sonsuz. Saygılarımla...

aq devam et lütfen (ilk defa lütfen kullandım aq) tam beni anlatıyon

rezzzzzz

3rerezzz

rezzzzzz

reservbveeeeeed

04.32

Bugun ise bir karavanda yalnız başıma seyahat ediyorum. Çeltik tarlaları dikkatimi çekiyor. Birkaç tüten bacalı ev. Nereye gidiyorum ? Ya da istediğim yere gidebilecek miyim ? Bilirsin, benzin çok pahalı ve benim fazla param yok. Ya gitmek istediğim yer çok uzaksa ? O zaman ne yaparım ben. Ya geri döneceğim, ya hedef küçülteceğim, ya da birilerinden yardım isteyeceğim. 3 seçecek var. Peki hangisi beni daha onurlu yapar ?

Rezervasyon

05.19

Size birşeyler vaadettim. Ama içini doldurmaya çalışmıyorum. Buraya içimden gelenleri yazıyorum. Beğenip oku ya da zırva deyip geç. Ikisi de umrumda değil. Küstah biri gibi görünmeye de çalışmıyorum. Herkes içinden geldiği gibi davransaydı bu yazılar yazılır mıydı lan!

24.05.2015

Peki bu terk ediş kendini, kaç gülümseme daha kaldırır ? Sahi kaç kişi gömülür üst üste bir bedene. Bu renkli pabuçlar, soluk kazaklar ne çok benziyor cenaze elbiselerine. Hüzün her şeyi hafifleten büyülü bir kelime gibi sanki. Öfkeden kaçanların, kedere tutulanların limanı var bir yerlerde.

Bilinmeze terk etti insan, iradesini. Kutsallarla, tabularla sınırlandırdı doymak bilmeyen benliğini. Ahlak denen bataklıkta çoktan kayboldu ruhlarımızın inceliği. Gelenekler, töreler, dinler milliyetler.. Nasıl da çamur gibi vıcık vıcık sözcükler.

05.25

Oysa durup soluklanmak diye bir seçenek hep vardı. Vazgeçme erdemi hep yanı başında duruyordu, çevresindeki sirke gülüp geçmekten başka çaresi kalmamış soytarılar için bile.. En azından içli bir çığlık saldı rüzgarlara cesurlar ve her çığlık biraz daha anlamsızlaştı.

05.28

giberler konu bütünlüğünü. Sanki herşey bir düzen içindeymiş gibi.

Bu sabah ışıkları aşina olduğunuz bir replikle kapatıyorum.

'Biz televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları olacağımıza inanarak büyüdük ama olmayacağız... Hepimiz heba oluyoruz... Bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor ya da beyaz yakalı köle olmuş... Reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşindeyiz... Nefret ettiğimiz işlerde çalışıyor, gereksiz şeyler alıyoruz... Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız ya da yerimiz yok, ne büyük savaşı yaşadık ne de büyük buhranı. Bizim savaşımız ruhani bir savaş, en büyük buhranımız , hayatlarımız.’

Selametle..

Beynim yandı züt, sözlük böyle yazılara hazır değil