Küçükken basmamaya çalıştığın kırmızı kaldırım taşlarina basıyorum
Her gün geçtiğin şeker fabrikasının önünde duruyorum
Bindiğin dolmuşlara binip hangi koltuğa oturduğunu bilmediğim için bütün koltuklara oturuyorum
Kafamı cama yaslıyorum
Belki de evinin önünden geçiyorum
Belki de şu kuruyemişçi senin baban
Şu pazardan dönen teyze de annen
Hepsini ellerinden öpüyorum
Kentparka gidiyorum
Dokunduğun ağaçlara dokunmuyorum
Parmak izlerinin üstünü kapatmak istemiyorum çünkü
Kocaman oyuncaklara binen insancıkları görüyorum
Oyun oynayan çocukları izlerken bir şey farkediyorum
Yüzümü yalayan rüzgarda,
Şu burnuma gelen deniz kokusuyla karışık şampuan kokusunda...
Koca ağaçların altında,
Önümdeki kızın yeşil hırkasında,
Ya da yanı başımdaki parkın üstünde saklanıyorsun.
Bense elimde patlamış mısırım ile
Filmin en güzel karakterini arıyorum
Ve belki de o sırada sen arkamdan geçiyorsun