seniha hanım ın korkunç intikamı

Seniha hanım'ın hüseyin bey'den aldığı intikamı anlatıyorum, panpalarım. Dinlerseniz sevinirim dinlemezsenizde gibiniz sağ olsun. Rezervelerinizi alın ve bekleyin beni.

çocuk sahibi olamıyorlardı çünkü gebeliğin belli bir aşamasında seniha hanım'ın taşıdığı çocuk zehirlenip ölüyordu. bu yüzden seniha hanım kendini bütünü ile kız kardeşlerinin çocuklarına adadı. her fırsatta yeğenlerini eve getiriyor. onlarla avunmaya çalışıyordu. hüseyin bey de bundan pek şikayetçi değil gibiydi. zaman zaman onlara ut çalıp şarkı bile söylüyordu. karı koca bir birinden zerrece haz etmedikleri her fırsatta bir birlerine belli ediyorlardı. ama iyi kötü bir denge tutturmuşlardı işte.

hatta hüseyin bey bir ara akrabalarının ısrarlarıyla bestelerinden bazılarını ünlü bir bestekara gönderdi. üstat, hüseyin bey'in eserlerini övgü ile karşıladıysa da bu konuda uzun süre her hangi bir başka gelişme olmadı. bir gün hüseyin bey radyoda üstadın yeni bestesi diye kendi şarkılarından birinin çalındığını duydu. hırsından çılgına döndü. telefonla, mektupla adama tehditler yağdırdı, birkaç ay hunhar cinayet planları kurdu. nihayet durulduktan sonra da bir daha hiç bir bestesini hiç kimseye göndermeme kararı aldı.

lütfiye hanım'ın ölümü felaket zincirini ilk halkasını oluşturdu. hüseyin bey korkunç bir kriz geçirip hasteneye kaldırıldı. haftalarca ateşler içinde kıvrıldıktan sonra kendine gelir gelmez ilk iş banyoya gidip bileklerini kesti. akıl hastanesine yatırıldı. çıktıktan sonra kendini tekrar mugibiye verdi.

hırhıvzed

dünyanın en hüzünlü şarkılarını bestelerken odasını kapısı seniha hanım'a yine kapalıydı. bir süre sonra aralarında eskisinden çok daha şiddetli kavgalar başladı. bu döngü yıllar yılı böyle sürüp gidecekti. hüseyin bey intihar girişiminde bulunacak, önce acil servise sonra akıl hastenesine kaldırılacak, evine döndükten sonra bir sürü beste yapacak ve karısı ile didişmeye başlayacak.

birlikte geçirdikleri onca yıl içinde seniha hanım kendisinin de bir insan olduğunu kocasına sadece bir kez hissettirebildiğini düşünüyordu. yine ipe sapa gelmez bir neden ile bağrışırlarken seniha hanım birden sessizleşmiş ve gözlerine yaşlar dolarak, "bu kadar sevilmemek için ne yaptım ben?" diye sormuştu. o zaman hüseyin bey sesini kesip odasına gitmiş ve saatlerce ut çalmıştı. yalnız bu kez odasının kapısını açık bırakmıştı. seniha hanım gidip kapının yanındaki duvarın dibine çökmüş ve varlığına ona hissettirecek en küçük bir hareket dahi yapmadan ağlayarak onu dinlemişti.

hüseyin bey kara ciğer yetmezliğinden öldüğünde seniha hanım altmış iki yaşındaydı. cenazeden döndükten sonra kocasının otuz yıl boyunca apayrı bir yaşam sürdürdüğü, kendisinden hiç bir iz bulunmayan hayaller, imgeler ve notalar ile doldurduğu mabedine girip bir süre sessizce oturdu. sonra kocasının bestelerinin bulunduğu nota kağıtlarının hepsini bir araya toplayıp büyük poşetlere yerleştirdi.

daha ne yazıyon la amk hırkızı hikayenin geri kalanını @20'de yazdım zaten şimdi gibtir git burdan

işte profesör fişek, bana verdiğiniz tematik algılama testi kartının üzerinde görülen, evinin sokak kapısından bakan kadın seniha hanım, kilosu yirmi bin liradan satın aldığı on üç kilo kağıdı el arabasına yüklemiş neşe ile oradan uzaklaşmakta olan kişide bir eskicidir.

ancak lütfiye hanım'ın tahminleri pek doğru çıkmamıştı. hüseyin bey evlendikten sonra, huzur bulmak şöyle dursun, daha da mutsuz bir insan haline gelmişti. çok kısa bir süre içinde her gün karısı ile kavga etmeye başladı. onunla hiç bir şey paylaşmaya niyetli olmadığını ve onu hiç bir zaman sevmeyeceğini açıkça belli etmişti. evdeki odalardan birini mugibi çalışmaları için kendisine ayırdı. karısına bir şey söylemedi ama seniha hanım evin bu bölgesinin kendisine yasak olduğunu hemen anladı. her ne kadar bu durum kalbinde onulmaz bir yara açtıysa da, geceleri o odadan yükselen duygu yüklü nağmeler hüseyin bey için olduğu kadar onun için de hayatın tek renkli parçasıydı. seniha hanım'ın kocasını sevebilmek için gösterdiği gayreti tek nedeni de bu şarkılardı. ne var ki, bu kadarı hüseyin bey'in sevgisizlik duvarını aşacak gücü sağlamaya yetmiyordu. seniha hanım'ın mutlu bir evlilik hayatı konusundaki ümitleri hızla tükeniyordu.

okuyorum. cıvıtırsan seri çükülemeye başlıcam.

yaşadığı trajik ayrılıktan sonra da hüseyin bey tüm enerjisini mugibiye yöneltti. kimseyle konuşmuyor, doğru düzgün yemek yemiyor, uyumuyor, odasına kapanıp beste yapıyordu. oğlunun yaşamla bağlantısının bu kadar zayıflaması lütfiye hanımı çok üzüyordu. onu evlendirmeye karar verdi. eş dostla bir araya gelindi ve lüleburgazlı bir ailenin büyük kızı seniha hanım'ın hüseyin bey için çok iyi bir eş olacağına karar verildi. seniha hanım, pratik kız sanat mektebinde, dikiş öğretmenliği yapıyordu. doğrusu pek güzel bir kız değildi ama çok iyi bir aile terbiyesi almıştı ve hüseyin bey'in aksine hayli yumuşak huylu biriydi. annesinin kendisi için ne kadar üzüldüğünü bilen hüseyin bey onun bu isteğine karşı çıkmadı. zaten uzun süredir ailesine yük olduğunu düşünüyor ve yanlarından ayrılmak istiyordu. evlenmek -ki, kiminle evleneceğini pek umursamıyordu- ona bütün hayatını geçirdiği evi terk etmek için ihtiyaç duyduğu gücü sağlayabilirdi.

seniha hanım o kadar renksiz ve donuk bir hayatı vardı ki, ben bile amacım bu kadının trajedisini anlatmakken size onun yerine kocası hüseyin bey'den söz ederek başlamak istiyorum bu öyküye. tanrı beni seniha hanım'ın gazabından korusun!

anlat bakalım

hüseyin bey bundan yüz yıl kadar önce arnavutluk'tan türkiye'ye göç etmiş bir ailenin dört çocuğunun ikincisiydi. ancak ailenin tek kızı olan ablası pek küçük yaşta hastalanıp öldüğü için en büyük çocuk pgibolojisiyle yetişmişti. hüseyin bey'in her zaman çok asabi bir yapıya sahip olduğunu, ondan ölesiye korkan mahalle arkadaşlarının daha çocuk yaşta kendisine deli hüseyin lakabını yakıştırdıklarını biliyoruz. deniz harp okulu'ndaki ilk yılında okuldan atılmasının nedeni de muhtemelen bur hırçın yapısıdır. ama onu sadece etrafa dehşet saçan biri olarak görmek doğru değildir. hüseyin bey'in hayatı üzerinde deliliği kadar belirleyici iki unsur daha vardır: annesi lütfiye hanıma duyduğu derin sevgi ve tanrı vergisi müzik yeteneği.

hüseyin bey yedi-sekiz yaşlarındayken evde annesiyle yalnızdır. dışarıda tipi vardır ve hava buz gibidir. ama onlar bundan hiç etkilenmezler çünkü pencereleri sıkı sıkıya kapalıdır ve soba da kömür doludur. hüseyin bey, sobaya yakın bir koltukta oturan lütfiye hanım'ın ayaklarının dibinde oturmuş ut çalmaya çalışmaktadır ve annesi " kuzuçem, benim küçük kuzuçem," diyerek usulca onun başını okşamaktadır. işte gerçekliğinden bile emin olmadığı bu anı, öldüğü güne kadar hüseyin bey için biricik mutluluk kaynağı olacaktı.

@23 Senin üzerine mi yazmak? Peki hikayeyi kimin yazdığını nereden biliyorsun? Şimdi gibtir git *

reserveeeeeeee

en küçük kardeşi öldüğünde onun cenazesine gitmeyerek evde beste yaparken, bir ucubeyle karşılacağından korktuğu için aynalardan kaçtığında, sayısız intihar girişimleri sırasında kan bileklerinden oluk oluk akarken, akıl hastanesinde nöbetler geçirirken ve en çok da yüreğini kasvet bürüyen, yatağın kendisini kustuğu o bitip tükenmez gecelerde hep lütfiye hanım'ın sevgi dolu, sıcak sesine tutunmaya çalışacaktı.