sene 2006 bir cuma günü

küçüklüğümden beri alışkanlığımdır şükretmek. inglizce derslerinde hoca bana kitaptan bir paragraf okutunca paragraf bitince, cuma günü eve gelince, kızlar gelip ne okuduğumu sorup gittikten sonra hep şükrederdim. çok dindar değildim ama alışkanlık işte zaten o zamanlar tanrıyı benden fazla kimse sevemez diye düşünürdüm hep. tuvaletten çıkıp okul kapısına gelince öğlenci grubun içeri girdiğini görüyorum. aralarından sıyrılıp terli vücudumu yağan yağmura bırakıyorum. tuvaletten beri kapalı kapşonumu açıp yağmuru 3 numara traşlı kafamda hissediyorum.

en arkada oturduğum için erkeklerin çoğu benim sıramda üstünü değiştirirlerdi.o da bu sebeple geldi galiba diye biraz daha yana kayıyorum.-o çocuğa simdilik ahmet diyelim-ahmet yanıma oturarak pantolonunu çıkarıyor.-sonunda sevişmiyoz amk okuyun-pijamasını giyerken gözü sıranın altındaki kitaba takılıyor.ne okuyorsun diyip alıp bakıyor kitaba. daha o kitabın adını görmeden birileri ile konuşmak için adam öldürmeye hazır olan ben hemen söylüyorumsofienin dünyası'' diye.oda sınıfa geldiğinden beri ilk defa sesimi duymuş olacak ki uzun uzun süzüyor beni. eğer felsefe ile ilgiliysen daha çok görüşelim diyip gidiyor tişörtunu giyerken.

ben ise hiç konuşmadan bakıyorum arkasından.en sonunda bir arkadaş edinebildim galiba diyorum ekoya. onun beni giblediği yok tabi.ben karalamaya devam ediyorum sırayı. ders zili çalınca kızlar geliyor sınıfa tekrar. üstünü giymeyenlere eksi atmakla görevli zebani karı geliyor her haftaki gibi. listesini benim masama koyuyor, benim masaya karaladığım harika eserimi hiçe sayarak.nedi ya bu çocuğun adı diyor her haftaki repliğine uyarak.ben elimle gösteriyorum en çok eksisi olan sırayı göstererek. çizgiler karmaşasına bir yenisi eklenince listesini alıp gidiyor tekrar kevaşe.

bu günde bittiği için sevinçle okulu terk ediyorum. hava güneşli oldugundan eve kısa yoldan kapşonum kapalı olarak sigara içmeden hızlı adımlarla gidiyorum. annem her zamanki gibi patates kızartmış.bir hışımda yiyip odama kapanıyorum. yorganı kafama kadar çekip uykuyu bekliyorum. aklımda bizim ahmetle konuşmak için nasıl bir yol deneyeceğimi düşünüyorum.eko malmısın amk bu kadarmı düştün lan ben ne güne duruyorumdiyor.o gün son duyduğum ses buydu akşama kadar.

okuyormusunuz lan yazdırmayın boşuna

reserved
edit: okuyoz hızlı yaz

(bkz: 07 03 2014 incisözlük ziyareti/#140828773)

bi fırına gidim devam ederim beyler okuyanlar için.

işim bitince müziğimi son ses açıp tuvalette işedim. sonra geri gelip düşünmeye başladım. ulan her zaman şu osbirden sonraki 5 dk içinde kalsam prof. olmuştum amk. aklıma hiç böyle şeytanlıklar gelmezdi. gibtiğim kızlarını düşünüp kafamı onlara yormazdım.ama ne yapalım bir nikola tesla değilim ki amk. hep aciksüel olmak isterdim o zamanlar.

bu ne lan herif buraya kiyap yazmış " gençlik anılarım" diyeney.

bune lo.ad

anlamsızca biraz takıldıktan sonra annem akrabalara gittiğini haber vermek için odaya girdi. sonra acıkırsan evde ekmek var tost yaparsın kendine diyip çıktı.her asosyal ergenın yapacağı gibi internetten ferre film açtım. okulda bana hiç osbir çekionmu diğenlere hayır diyordum. acaba öbür dünyada onlar bu yaptıklarımı göreceklermi diyordum. görürlerse ne tak yicem amk diye aklım geçirirken. derinlerden o sevdiğim sesi duydum. ekoyu.öbür dünya yok evlat açda bi ferre izleyelim.onu aldırmadan açtım bi tane. izleyim osbir çekmek için.

reserved

ahmet en azından kaliteli kitaplar okuyorsun diyor.ben gülüyorum sadece.ya sen neden hiç konuşmuyorsun diyor bana daha önce bin kere duyduğum aynı ses tonuyla.ilk defa bu soruya cevap vermek geliyor içimden. konuşmayı pek sevmiyorum diyoyorum en sonunda duyulur duyulmaz bir sesle. haklısın diyip susuyor. uzun bir sessizlikten sonra ama bu kadarda suskun olmama derslere katıl ki öğretmenlerinin gözüne girebilesin. benim öyle bi amacım yok ki diyorum. benım amacım bir an önce şu pis kokulu iğrenç okuldan ve bütün günü boş işler peşinde koşarak, amaçlarını kaybetmiş et yığınlarından kurtulmak diye ekliyorum.bu kadar uzun bir cümle kurmanın verdiği mutluluğu ve sohbet etmenın keyfini anlıyorum. hiç bilmediğim bir duygu bu.duygular havuzuma yenı bır renk eklemenın heyecanı ile kafamı tekrar masaya çeviriyorum. dün karaladığım şaheserimin üstü biraz silinmiş.

reserved

okurum bi ara

takip ediyorum şimdilik

reserved

ahmet hafif gülerek ayağa kalktı. seninle iyi anlaşıcaz galiba diyerek uzaklaştı.ben biraz mutlu biraz da mahçup tavırla kitabımın kıvırdığım sayfasını açtım.ilk kez böyle sohbet ettiğimi düşünerek gururlandım biraz.o gün hava güneşli olmasına rağmen sigara içişimi hatırlıyorum. sigara içerken aklımda tek bir soru var acaba ölünce nereye gideceğim. cevap gecikmedi tabi.eko nereye olacak toprağın altına sonrada böceklerin midelerine. saçmalama amk ondan bahsetmiyorum ruhum nereye gidecek acaba dedim.eko ruhun yok olm senın çünkü ruh diye bir şey yok. ölünce yok olucaksın başka bir tak düşünme dedi.bu ipnenin ne oldugunu hala çözememiştim eve yürürken hala ölümü düşünüyordum.

ahmetin bu cümlemden sonra biraz bozulduğunu anlayınca hemen toparlamaya çalıştım. tabi bazı kişiler bu sözümün dışında diyerek. örneğin senin bunlardan farklı oldugunu bu okula benım gibi mecburiyetten geldiğini anlıyorum. haksızmıyım diye sordum. hayır anlamında başını salladı. mesela felsefe derslerinde hocayla aranızdaki tartışmaya katılamadığım için ben eko ile konusurum sureklı diye karşılık verdim.eko kım ya diyince hasgibtir amk şu an gerçekten konusuyorsun mal diye bir ses duydum.eko olsa gerek diye tamam amk sustum diye ona karşılık verdim tavana bakarak.ama devreler karısmıstı bir kere tekrar dışardan konustuğumu fark edince en ıyısı susmak diyip kapattım cenemı.