ve tabi şimdi bildiğim ama o zamanlar bilmediğim bir şey var. her şey değişir. her şey. hiçbir şey aynı kalmaz. yürüdüğün yol bile değişir. zaten aynı ayaklar taşımaz seni oraya artık. ne kötüdür ki aslında hiç bir şeyin önemi olmazken.. bu kadar şeyin aslında çok önemli olduğunu söylemeleri sana.

telefonlar için siyah beyaz duvar kağıtlarının olduğu dönem. ulan bak gene duygulandım ha. çıkarmış malafatı sıvazlıyorum siyah beyaz züte baka baka.. baya da ciksi geliyor işin garibi

annemin hazırladığı kalbur üstü kahvaltıdan hızlıca yeyip çantamı sırtlandım. çantadan da nefret ederdim. bazen ona huur çocuğu dediğimi hatırlıyorum. annemin okula bırakma teklifleri başlamadan evi terk etmek benim için artık bir sabah faaliyeti olmuştu. ayakkabılar dışarıda giyilecek ti bu yüzden.

pazartesi sabahı çok enteresan bir şekilde karnım aç uyandım. bu benim zaman ölçeğimde olması garip bir durumdu. çünkü 9 (!) yaşıma kadar sabah aç uyandığımı hatırlamam. bunun akşam yemek yemekle alakalı bir durum olmadığını da doktorlar söylemişti. ama her ne olduysa o sabah karnım zil çalıyordu. anneme açım dediğimde yüzündeki şaşkınlık ifadesi hala aklımda.. hızlıca dolaptan bir'şeyler hazırlamaya başlamıştı. ben bu duruma onun kadar şaşırmamış gibi davransam da içten içe " neden" demekten kendimi alamıyordum.

okul için hazırlanmak benim için dünyanın en berbat olayıydı. zira okuldan nefret etmekten öte bir öfke besliyordum. bu durumu daha da bir çekilmez kılan ise; kafası kesilmiş hayvan ve insan resimleri çiziyorum diye iki kere annemi okula çağıran selma adındaki sınıf öğretmenimdi. okulu sevmezdim, evet. ama okuldan daha fazla nefret ettiğim bir şey varsa o da annemin okula gelmesiydi. bu kötüydü. çok kötü. akşama bitmek bilmeyen öğütler ve saçma sapan cennet cehennem hikayeleri olacaktı.

9 yaşında bir çocuk için fazlasıyla farklı bir pazartesi günüydü. ama dedim ya farklı diye bir şey yoktu. o yüzden düzelteyim, sıradanların fazla olduğu bir ortamda fazlasıyla sıra dışı bir pazartesi sabahı..

uyanmak ve doğmak aslında aynı şeyler olsa gerek. tek farkı uyanmak bir gelişmiş deneyim dolu hafızayla olmasından durumu biraz daha farklı kılıyor. bir sabah ben bu durumu biraz farklı yaşadım..

küçük bir çocuğum.. bir çocuğun üstüne düşen tüm görevleri yapması gerekir.. zira bunun için bir çaba harcamasına da gerek yoktur. çünkü çocuk olmak dünyanın en kolay işidir. düşünmeden yaptığınız tüm hakaretler ve bu düşünmemek durumu tarafından yargılanmamanız durumu.. karışmasın kafalar. hepinizin bildiği çocuktan bahsediyorum.

ve aslında, aslında diye bir kelimenin de pek bi anlamı yok.. zira as olandan bahsedilemeyecektir bu noktada.. sadece bir ses duyuyorum ben yaklaşık 22 senedir.

herkes ilerlerken beni geri de bırakan şey.. aslında beni onlardan önde bırakan şey olduğunu anlamak biraz zaman aldı. farklı olmak aslında farklıların içinde sıradan olmaya zütürüyor insanı. yani aslında kimse farklı değil. kimse

devam panpa

Duygulandim

ne çok acılar çektim.. ne babamı genç yaşta kaybettim. benim sorunum veya hikayem.. her şeyin yolunda gitmesiyle alakalı. ve ..

zaman mekan ve olaylardan çok bizi ilgilendiren tek şey var ; an. an nasılsa bizde oyuz. 10 dk önce ağlarken 5 dk sonra kahkaha atıyoruz. anasına sövdüğüm elemanla bileklerimizi kesip kan kardeşi olurken buluyorum kendimi. sonra adını bile unutuyorum ya; o da ayrı bir komedi. çocukluk ne güzel diyebilecek kıvama getirmeseydi keşke hayat beni. hiç anlamasaydım keşke bu farkı. evrenin bir yerlerinde bir gezegenin etrafında amaçsızca dönen.. amaçsızca ya. amaçsız.

hayata dair bilgi birikim sıfır.. e çocuğuz olum daha. gel diyorlar geliyoruz, git diyorlar gidiyoruz. abilerimiz nasıl küfür ederse aynısını ediyoruz. görüyoruz az biraz yorumluyoruz ve taklit ediyoruz. çocuğuz işte lan. çocuk.

Bu başlık tutar devam et

okul..

gereksiz insan topluluğu.. tam da bunu düşünüyordum amk okuluyla alakalı. gereksiz. çünkü kimin yüzüne baksam tiksinmeme neden olan bir olayı anlatıyordu yüzü. saçma sapan gereksiz.. ne kadar nefret etsem de hiç birine böyle yaklaşamıyordum.. çocuktum amk. bazen söylüyordum bir kaç kıza. tak gibi bakıyorsun diyordum.. müdüre şikayet ediyorlardı.. lanet senaryo tekrar başlıyordu. ama gerçekten bazıları tak gibi bakıyordu. tak.