sene 1999 aylardan haziran

annemle babam ayrılalı bir ay olmuş... babam her sabah erkenden kreşe bıraktırıyor beni. diğer çocuklar öğlene kadar dururken ben akşama kadar duruyorum kreşte. akşama doğru erlerden biri gelip lojmana bırakıyor. 1 saate yakın evde tek başıma duruyorum, o sırada sandalyeyi koyup dolaplardan tabak çıkartıyorum, kaşıkları masaya koyuyorum. sonra babam geliyor. 1 aydır hayatım böyle... benim yalnızlığım çok erken başladı, ama hiç bir zaman şikayet etmedim. bu sayede alıştım kendi başımın çaresine bakmaya. o gün babam gelince yine yemek getirdi, gelir gelmez yine suratı asık. o zamanlar böyle cep telefonu filan yaygın değil. gitti ev telefonunu kaldırdı babaanemleri aradı. yarın öğlen beni eskişehir'e göndereceğini, o saatlerde otogarda olmlarını söyledi. tayini çıkmış... van ercişe. haliyle beni zütüremez oraya. hiç üzülmedim nedense. sevindim hatta. sıkılmıştım bu düzenden.