sene 1994 sabaköy olayı

nedense saymaya başladım içimden: "üüüç.."

mustafanın sesi daha boğuk geliyordu şimdi. kardeşim! dayan!

"ikiii.."

bir teneke sesi.. irkildim.. çok yakındı ses..

"biiir.."

nefesimi tutup teybi tarttım elimde..

"şimdi!"

hemen solumda duran kapıdan dalıverdim içeri elimdeki teybi havaya kaldırarak.

...

3.sayfada ki resimdeyse bir kapi resmi varmis... Sonsuzluga acilan bir kapi. Kızı köye baglayan bir seyler varmis bu yüzden köyden ayrilamiyormus. Bu kapiysa o kızdan kurtulmanın tek yoluymus. Ve resimin altındaki yazidaysa bu kapiyi acan her kim olursa ona hediyelerimi sunacagim yaziyormus. Aslinda kiz imamla son oyununu oynamak üzereymis. Imam bu kapinin kücük evde ki kapi oldugunu anlamis. Besmele cekip iceri girdiginde ortalik zifiri karanlikmis ve karsisinda iki alev alev yanan göz belirmis. Ve o da ne saniyeler icinde o alev sanki zütünde yanmaya baslamis. Ve o kizin sesi ,seni gibmeden bu köyden ayrilacagimi dusunmuyordun herhalde, demis.

yaz artık sülalesini gibtimin kolpacısı ayrıca taktan taktan espirilerinizi okutma bize olayı anlat gibicem kevaşe gülü de köylü mustafayı da adamı dinden imandan cıkarıcan komik değilsiniz ne sen ne arkadaşların olayı anlat ya da gibtirol git amk

Kapının eşiğindeyim, adım atacam atamıyorum amk! Mantığım çık diyor, hayalgücüm gibtir çekiyor. Son bir bakındım içeriye. Ele avuca gelecek bir şey yoktu. Teybi fark ettim yerde, eşyaların arasında. ince uzun gibindirik bir yumatu. "Hiç yoktan iyidir amk" deyip sarıldım sapına. Kapının eşiğine döndüm.

Son bir kez kafamı çıkardım armut gibi. Hala orada yatıyor biri. Evin kapısından çıkıp sağımı duvara vererek ilerledim iki adım.

Yine acı çeken bir ses. Mustafa değildi bu!

iki adım daha..

Büyük evin köşesine yaklaşınca küçük evin girişini görebildim. Kapısı açıktı. içeride ışık vardı. Sarı. Gaz lambası olmalıydı. Dışarı süzülen ışık evin kapısının eşiğinde ufak bir alanı aydınlatıyordu. Aydınlığın bittiği yerde de birisi yatıyordu. Kıyafetlerini seçmeye çalıştım.

Ahmet ti bu!

Sesimi kısarak seslendim: "ahmet!"

Kıpırdamadı bile. Başucu evin kapısına doğru dümdüz yatıyordu öylece.

"ahmet!" dememle başucundaki aydınlığa bir gölgenin düştüğünü farkettim. Hemen bir adım attım geriye doğru. Durduğum yerden sadece ahmet i görebiliyordum artık. Kapı kör noktada kalmıştı.

Aniden sallandı vücudu. iyice dikkat kesildim. Bir el uzanıp bana doğru bakan sol kolunu çekti başucuna doğru önce. Sonra sağ kolunu. Kolları yerden yavaşça havalandı önce. Biraz durdu öyle. Sonra birisinin kollarından tutup çektiğini anladım ahmet i. Görüşümden önce kafası, sonra gövdesi sonra da bacakları çıktı yavaşça. Evin içine çekildiğini anladım.

ben doğdum dıbına koduklarım heyecan yapmayın

Tarık – (sinirlenmişti iyice) anlatmıyorum amk! Dönelim hadi!

Bin türlü naz, ergen inadı derken adam tek kelime etmez oldu. Sinirlerimiz gerildi amk iyice. Herkes Ahmet e düşman geri döndük eve.

Nilay ve gül bahçede kaldılar. Kalanlarımız içeri girdik. Öğlen olmuştu neredeyse. Çay – sigara geyiğe sardık bir süre. Arada da herkes sırayla tarık a Ahmet e uymamasını, ne olur devam etmesini, artık ayıp ettiğini, huur çocukluğunu bırakmasını telkin ederek artan bir şiddetle tacizde bulundu.

Tarık ısrarlara dayanamayıp yemekten sonra doğru düzgün dinleyeceksek anlatmaya devam edeceğini söyledi.

Kabul ettik. Sıvazladık sırtını.

Herkes Ahmet in bir huur çocuğu olduğu fikrinde uzlaştı.

Ahmet çok bozuldu.

Yemeğe oturduk.

Kusura bakmayın beyler isim cikti da. Ucuncu sayfadaki resim derken büyük bi gürültü oldu. Herkes Tarık'a dönmüs korkudan ne yapacagimizi bilememistik.
Nilay- Tarık ne oluyo amk.
Ahmet- Sakanin sirasi degil dedik ya oc.
Tarık- (Yüzü bembeyaz bir halde) Aslinda kitabin 3.sayfasinda da boyle yarim kalmis cumle ve kanli bi sayfaydi.
Gül- (Aglamaya basladi ve nilay'a sarilmis halde) bizi nasil bi belaya bulastirdin.
Ben- (Sadece hikayeye heyecan katmak icin ugrastigini dusunuyordum.) Kirve yeter amk birak rol kesmeyi.
Birden o ses yankilandi odanin icinde gibtim belani liseli...

hepimiz serhata serhat ta bize baktı önce.

tarık - aç bakalım kirve.

serhat ellerini çatırdatıp parmaklarını dalgalandırdı önce. sonra yavaşça kapağını araladı kitabın.

eski, bol lekeli, pas sarısı sayfayı gördüğümüzde..

mustafa - dur! dur amk!

serhat - ne oluyor lan!?

mustafa - olm bana kızacaksınız ama bence vaz geçelim amk!

tarık - lan gibtir git amk! oy birliği ile açmaya karar verdik.. (serhatın elinden kapıverdi kitabı) ver amk şunu!

sarıldı kapağına açmaya yeltendiğinde mustafa elinden alıverdi.

tarık - laan!

mustafa - senin belanı giberim! (kaşlarını kaldırarak) olm bakın son kez düşünün bir! açıkçası ben tırsıyorum amk! hakikaten gerçekse!? neyin kapısını aralamış olacağız kim bilir!

ben - kirve gerilim yaratma amk! altı üstü bir sayfada bir res..

tarık ben cümlemi bitiremeden zıplamıştı mustafaya. debelenmeye başladılar. tarık kitabı almaya çalışıyor bir yandan da küfür ediyordu!

nilay - amk yapmayın yaa! çocuk gibisiniz!

ayırmaya çalışırken tarık a vurmaya çalışan mustafa dan bir yumruk yedim amk, oturdum zütümün üstüne.

gül ün ayağa kalkmaya çalıştığını gördüm. ağlıyordu. nilay ın alışkın olmadığı erkek tepişmesine çığlıklarıyla eşlik etmesi durumu ciddileştirmeye başladı bir anda.

serhat davrandığında mustafa tarık ı üzerinden atmıştı ikinci bir yumrukla. serhat mustafa dan kitabı almaya çalışırken tarık kazara serhat a vurdu. serhat sersemledi bir an. ahmet mustafa ya doğru ayaklanınca mustafa tarık a bir tane daha geçirip kapıya yöneldi. kapıya yakın ahmet mustafanın sırtına atladı.

amk yıllardır dost olan adamlar şimdi birbirlerine girmişlerdi. serhat tarık a geçirdi bir tane. o sırada mustafa ahmeti üzerinden atıp kitabı diğer odaya fırlattı. sonra dönüp ahmete girişti. kan zütü gövdeyi zütürdü bir anda. nereden çıktığı belli olmayan bir sopa indi belime ben tekrar ayırmaya çalışırken bunları.

gül - oha! kitap gerçek miymiş?

mustafa - evet. ama daha içini görmedik.

tarık - lan açalım bakalım en azından üçüncü sayfasına, ne olur amk!?

gül - o resim olayı dimi? ben de merak ediyorum lan!

nilay - herkes hem fikir mi? en azından resmi görelim değil mi?

ahmet - tamam lan! ama okumak yok aga! içinizden birisi tek kelimesini okumaya kalkarsa yemin ediyorum dalarım!

mustafa - e tamam o zaman!

toplaştık hemen bir araya. yerlere çöküldü.

Adam abdestini almış. Aklı bulduğu kitaptaymış hala. Bir şekilde yalnız kalıp içerisinde neler olduğunu keşfetmek istiyormuş. Kızını kurtarma ümidiyle türlü türlü kurmuş kafasında. Zar zor akşamı etmiş.

Karısı ve kızı uyuduktan sonra odunluğa gidip kitabı çıkarmış heybeden. Gaz lambasını yakmış. Bağdaş kurup kucağına açmış kitabı.

ilk üç sayfası boşmuş. Sonraki 5 sayfaya birer cümle karalanmış. Sonraki 7 sayfaya da üçer cümle. Başa dönmüş. Boş sayfaların silindiğini düşünmüş önce. Belli belirsiz izler varmış sayfalarda.

Sonraki beş sayfanın ilkindeki cümleyle başlamış okumaya. Eski arapça. Ses kıymetsiz kelimeler. Kuralsız bir cümle. Anlayamamış önce. Tekrar okumaya çalışmış.

“hemze! Pir! Sahip.. sahipsiz.. zamansız ve apansız ve amansız!”

Sonraki sayfaya geçmiş.

“hemze! pir. Yeri han.. yerle yeksan.. yerle bir ve iki ve üç!”

Bir tıkırtı duymuş cümleyi, bitirdiğinde. Telaşla kapatmış kitabı. Gaz lambasını kısıp arkasına saklamış yavaşça. Karanlığa gözlerinin alışmasını beklemiş. Odunluğun girişine düşen azıcık ay ışığında fark etmiş kediyi. Parlak kırmızı gözlerle kendisine bakıyormuş kenardan.

“mübarek hayvan, aklımı yitirecektim senin yüzünden. Tövbe yarabbi tövbe.”

Gaz lambasını yeniden almış yanına. Açmış kitabı tekrar. Kaldığı sayfayı bulmuş.

“hemze! pir! ismi pür.. bismi hür.. cismi iz, biz, sen, o, mahluk!”

Anlamsız geliyormuş cümleler. iyice canı sıkılmış. Hızlı hızlı geçmiş sayfaları. Aralarda kitaptan surelerin akıl almaz biçimde çarpıtılmış yorumları dikkatini çekmiş. Sanki aynı şeyi başka yollarla anlatarak bambaşka sonuçlar çıkarıyormuş yazılanlar.

Adam kedinin mırıltısını duyduğunda kitabın sonuna gelmiş bile. Kafasını kaldırıp kediye bakmış. Kedi kırmızı bakışlarını adamdan kaçırmadan tıslayıp uzaklaşmış.

Adam da kızı veya karısı uyanmadan eve girmek için acele ile toparlanmış. Kitabı tekrar saklayıp odunluktan çıkmış.

Sabah olduğunda ilk işi kızını kontrol etmek olmuş. Suya gitmişler komşunun kızıyla. Yarım saatten önce dönmeyeceğini düşünüp hemen odunluğa geçmiş. Heybeyi aldığı gibi camiye çıkmış evden.

Mahallelinin iğrenç, küçümseyen, riyakar, günah dolu bakışlarına mahsur kalmış yol boyunca. Kimse tek kelime etmiyormuş yüzüne ama herkes gözlerinden kusuyormuş günahını, nefretini.

Camiye zor atmış kendini.

ilmihalleri indirmiş tek tek. Ele geçirdiği kitaptan veya içerisindekilerden bahseden tek bir cilt bile yokmuş. Cinler ve şeytan dışında benzer hiçbir şey. Cinler. Hiç merak etmediği alemin hiç merak etmediği yaratıkları. Uzun süre ilmihallerden bunları incelemiş sonra. Halleri, isimleri, cisimleri, duaları vs.

Gün batarken bir paragrafa denk gelmiş ciltlerden birinde.

"çeşitli yörelerde ecinni.. pir!.. sahip..! olarak bilinir.."

"..cinlerin bir görünen bir de görünmeyen iki türü.."

"..büyücülük gibi faaliyetlerle bunlar arasında ilişki kurulur.."

okuduklarını kendisine duyurmak istercesine sesli ama duymaktan korkarcasına sessiz telaffuz ediyormuş. hiç öğrenmek istemediği benzeşmeleri okumuş satır satır. bir yandan allah a sığınıp bir yandan musallatından korkuyormuş.

teksiri tekrar almış önüne. ilk üç sayfa boş. sonraki beş sayfa birer cümle. okumuş zaten bunları. sonraki yedi sayfa.. işte bunları daha önce okumadığı aklına gelmiş birden. gözleri her sesi atladığında acıyla sulanıyor, telaffuz ettiği her kelime ruhunu bir cenderede sıkıştırıyormuş. o teksirde yazanlar öyle iğrenç, kötü, günah doluymuş ki kendisini öldürmek istemiş her satırda. verdiği acı tarifsizmiş okumanın.

"inanan gözlere cehennem azabıdır bu yazıt! sen okuma insan! sen oku yezit!"

bir damla kan düşmüş zaten lekeler içerisindeki teksir sayfasına. o anda idrak etmiş adam. "daha kaç göz bu illete mahkum olmuştu da bu lekeler oluşmuştu?"
kurumuş, solmuş kan damlalarıymış kitaptaki lekeler.

teksiri bitirdiğinde cebinden bez mendilini çıkarmış imam. gözlerini silmiş. ala çalmış bembeyaz mendil. ama artık ne yapması gerektiğini biliyormuş.

kızını nasıl kurtaracağını biliyormuş artık!

Ben - Tarık!.. Sorularım var kir..

Tarık bir el hareketiyle sözümü kesmişti. "bitireyim sorarsın!" dedi.

Herkes huysuzlanmıştı amk. Güneş de batmak üzereydi. iyice gerilmiştik zaten. Heyecan korkuya göz kırpıyordu içimde. Bitse de gitsek dedim içimden.

Herkesin dikkatli bakışlarından topladığı tatmine ergen egosunu banan tarık iti, profesyonel bir anlatıcı gibi devam etti hikayeye:

az önce onlineydi yazmadı seri eksileyin

YAZ BiTiR ŞUNU AMK. GÜNDE Bi PARÇA YAZMAYA BAŞLADI GÖT

la olm kimse yokken anlatıyonuz millet doluşunca da yazmıyonuz bide yanlız hissetme diye entry giriyoz

Ahmet – (tarık ın soluklanmasını fırsat bilerek) peki amk, miş, mış anlatıyon da kirve. Anlattığın şeylerinin çoğu tek şahitli amk! Sen nereden biliyorsun böyle olduğunu olayların? imamdan mı dinledin ahhahahahah!

Gül – Hakkaten lan, nereden biliyorsun detayları falan!

Ben – atıyor amk nereden bilecek. Birisi buna anlatmış. Bu pekekent de tiyatro ruhlu zaten. Bire bin katıyor.

Serhat – Konuşsana amk!

Tarık – Bir bildiğimiz var amk. Bölüp durmayın. Sorularınızı sonra cevaplayacağım.

Biraz itiraz edip durulduk. Herkes hikayeye odaklandığı için tarı kın bizi vazgeçirmesi kolay olmuştu tabi. Anlatmaya devam etti ipne:

bahçeden hırsız gibi girmiş kendi evine. kızına görünmeden evin arkasındaki odunluğa koşmuş. kitabı kazanların arkasında asılı duran heybeye tıkıştırmış hızlıca. odunluktan ön bahçeye koşarak geçmiş. tam eve girecekken kapıda kızıyla karşılaşmışlar.

kız meraklı bakışlarla süzmüş adamı. adam gözlerini kaçırmamaya gayret ederek, "annen su ısıttı mı" demiş. "gusül alayım".

kızın şüpheli bakışları yerini sıcak bir gülümsemeye terk etmiş. "hazır babacığım. buyur geç"

adam içinden derin bir oh çekerek eve girmiş.

artık cinnet geçirecektim amk! ben kimseye vurmuyorum herkes birbirine ve bana vuruyor. kibarlığı bir kenara bırakıp ben de daldım ortaya.

dalmaz olaydım. bir tekme geldi apış arama sanırım tarık tı. imanım gevredi o an. yarı yaşlı gözlerle kavga ederlerken gördüm ipneleri. ağızları yüzleri kan içindeydi hepsi. soluma dönerken nilayın yerde yattığını, yerden kalkarken bakışlarımı da yükselttiğimde az önceki sopayı iki eliyle kavrayıp havaya kaldırmış gül ü ve suratına yerleşmiş korkunç ifadeyi fark ettim.

alnımın hemen üzerine savurdu sopayı..

.. karanlık ..

Aklımı kaçıracam. Kimdi o? Aklımda bin türlü soru. Bir o kadar da kıyamet senaryosu. Kafam allak bullak oldu. Paniklememeye çalışıyorum bir yandan da.

1-2 dakika gözlerimi kapattım. Düşünmem lazımdı. Ne yapacaktım ki amk!

Gerçekçi olmak lazım diyorum içimden ama kafamdaki zemberek kurmuş kendini kitaba, büyüye, ele geçirilemeye ve diğer bin türlü zırvaya.

Durduk yere aklıma geldi adı "o"nun.

Mekir!

Gecenin karanlığında sanki yankılandı düşündüğüm isim. Başladım sureleri dizdirmeye korkudan. Amk korkmasak hatırlamayız tek kelime. Ezberden ayetel kürsü okuyorum, züt korkusu işte.

Kafamı toparlayıp düşünmeye çalıştım:

Tamam! Hızlıca gözden geçirelim.

iki seçenek var.

bir - bu dıbına koduğumun çocukları şakanın takunu çıkardılar, bir yada bir kaçı anlaştı kalanımıza oyun çekiyorlar. tarık elebaşı! mümkün mü? aklımı gibeyim. böyle şaka mı olur amk!

iki - bu tövbe yarabbi tövbe cin bize dadandı. iflahımızı gibmek için de bizi ele geçiriyor tek tek. veya ona benzer bir şeyler. mümkün mü? olmasa bile başka seçenek mi var amk!?

ne olabilir? Korucu! Korucu geldi, evin ırzına geçtiğimizi gördü. kafayı yeyip bizi gibiyor... lan gibtir git amk! neden yapsın?

köylü!? ortada yoklar amk! kaç gecedir tek ışık yanmıyor o taraftan. birileri kafayı yemiş geldiler bizi gibiyorlar?.. gül ne olacak!? gül de mi köylü. kafana sopayı o giydirdi mal!

"eeeeeh! yeter lan!" dedim ama dememle kendi ağzımı kapatıverdim elimle. bağırmıştım bir an.

tırsa tırsa küçük evin girişine baktım. gölge! geri çektim hemen kafamı. bekledim biraz. bir daha kaçamak bakıverdim. gölge! hareket ediyor ama içeride. dışarıya çıkmıyor. kim bilir ne yapıyor amk!