sene 1994 sabaköy olayı

nedense saymaya başladım içimden: "üüüç.."

mustafanın sesi daha boğuk geliyordu şimdi. kardeşim! dayan!

"ikiii.."

bir teneke sesi.. irkildim.. çok yakındı ses..

"biiir.."

nefesimi tutup teybi tarttım elimde..

"şimdi!"

hemen solumda duran kapıdan dalıverdim içeri elimdeki teybi havaya kaldırarak.

...

Tarık – (sinirlenmişti iyice) anlatmıyorum amk! Dönelim hadi!

Bin türlü naz, ergen inadı derken adam tek kelime etmez oldu. Sinirlerimiz gerildi amk iyice. Herkes Ahmet e düşman geri döndük eve.

Nilay ve gül bahçede kaldılar. Kalanlarımız içeri girdik. Öğlen olmuştu neredeyse. Çay – sigara geyiğe sardık bir süre. Arada da herkes sırayla tarık a Ahmet e uymamasını, ne olur devam etmesini, artık ayıp ettiğini, huur çocukluğunu bırakmasını telkin ederek artan bir şiddetle tacizde bulundu.

Tarık ısrarlara dayanamayıp yemekten sonra doğru düzgün dinleyeceksek anlatmaya devam edeceğini söyledi.

Kabul ettik. Sıvazladık sırtını.

Herkes Ahmet in bir huur çocuğu olduğu fikrinde uzlaştı.

Ahmet çok bozuldu.

Yemeğe oturduk.

yaz artık sülalesini gibtimin kolpacısı ayrıca taktan taktan espirilerinizi okutma bize olayı anlat gibicem kevaşe gülü de köylü mustafayı da adamı dinden imandan cıkarıcan komik değilsiniz ne sen ne arkadaşların olayı anlat ya da gibtirol git amk

ben doğdum dıbına koduklarım heyecan yapmayın

Kapının eşiğindeyim, adım atacam atamıyorum amk! Mantığım çık diyor, hayalgücüm gibtir çekiyor. Son bir bakındım içeriye. Ele avuca gelecek bir şey yoktu. Teybi fark ettim yerde, eşyaların arasında. ince uzun gibindirik bir yumatu. "Hiç yoktan iyidir amk" deyip sarıldım sapına. Kapının eşiğine döndüm.

Son bir kez kafamı çıkardım armut gibi. Hala orada yatıyor biri. Evin kapısından çıkıp sağımı duvara vererek ilerledim iki adım.

Yine acı çeken bir ses. Mustafa değildi bu!

iki adım daha..

Büyük evin köşesine yaklaşınca küçük evin girişini görebildim. Kapısı açıktı. içeride ışık vardı. Sarı. Gaz lambası olmalıydı. Dışarı süzülen ışık evin kapısının eşiğinde ufak bir alanı aydınlatıyordu. Aydınlığın bittiği yerde de birisi yatıyordu. Kıyafetlerini seçmeye çalıştım.

Ahmet ti bu!

Sesimi kısarak seslendim: "ahmet!"

Kıpırdamadı bile. Başucu evin kapısına doğru dümdüz yatıyordu öylece.

"ahmet!" dememle başucundaki aydınlığa bir gölgenin düştüğünü farkettim. Hemen bir adım attım geriye doğru. Durduğum yerden sadece ahmet i görebiliyordum artık. Kapı kör noktada kalmıştı.

Aniden sallandı vücudu. iyice dikkat kesildim. Bir el uzanıp bana doğru bakan sol kolunu çekti başucuna doğru önce. Sonra sağ kolunu. Kolları yerden yavaşça havalandı önce. Biraz durdu öyle. Sonra birisinin kollarından tutup çektiğini anladım ahmet i. Görüşümden önce kafası, sonra gövdesi sonra da bacakları çıktı yavaşça. Evin içine çekildiğini anladım.

Kusura bakmayın beyler isim cikti da. Ucuncu sayfadaki resim derken büyük bi gürültü oldu. Herkes Tarık'a dönmüs korkudan ne yapacagimizi bilememistik.
Nilay- Tarık ne oluyo amk.
Ahmet- Sakanin sirasi degil dedik ya oc.
Tarık- (Yüzü bembeyaz bir halde) Aslinda kitabin 3.sayfasinda da boyle yarim kalmis cumle ve kanli bi sayfaydi.
Gül- (Aglamaya basladi ve nilay'a sarilmis halde) bizi nasil bi belaya bulastirdin.
Ben- (Sadece hikayeye heyecan katmak icin ugrastigini dusunuyordum.) Kirve yeter amk birak rol kesmeyi.
Birden o ses yankilandi odanin icinde gibtim belani liseli...

3.sayfada ki resimdeyse bir kapi resmi varmis... Sonsuzluga acilan bir kapi. Kızı köye baglayan bir seyler varmis bu yüzden köyden ayrilamiyormus. Bu kapiysa o kızdan kurtulmanın tek yoluymus. Ve resimin altındaki yazidaysa bu kapiyi acan her kim olursa ona hediyelerimi sunacagim yaziyormus. Aslinda kiz imamla son oyununu oynamak üzereymis. Imam bu kapinin kücük evde ki kapi oldugunu anlamis. Besmele cekip iceri girdiginde ortalik zifiri karanlikmis ve karsisinda iki alev alev yanan göz belirmis. Ve o da ne saniyeler icinde o alev sanki zütünde yanmaya baslamis. Ve o kizin sesi ,seni gibmeden bu köyden ayrilacagimi dusunmuyordun herhalde, demis.

Adam abdestini almış. Aklı bulduğu kitaptaymış hala. Bir şekilde yalnız kalıp içerisinde neler olduğunu keşfetmek istiyormuş. Kızını kurtarma ümidiyle türlü türlü kurmuş kafasında. Zar zor akşamı etmiş.

Karısı ve kızı uyuduktan sonra odunluğa gidip kitabı çıkarmış heybeden. Gaz lambasını yakmış. Bağdaş kurup kucağına açmış kitabı.

ilk üç sayfası boşmuş. Sonraki 5 sayfaya birer cümle karalanmış. Sonraki 7 sayfaya da üçer cümle. Başa dönmüş. Boş sayfaların silindiğini düşünmüş önce. Belli belirsiz izler varmış sayfalarda.

Sonraki beş sayfanın ilkindeki cümleyle başlamış okumaya. Eski arapça. Ses kıymetsiz kelimeler. Kuralsız bir cümle. Anlayamamış önce. Tekrar okumaya çalışmış.

“hemze! Pir! Sahip.. sahipsiz.. zamansız ve apansız ve amansız!”

Sonraki sayfaya geçmiş.

“hemze! pir. Yeri han.. yerle yeksan.. yerle bir ve iki ve üç!”

Bir tıkırtı duymuş cümleyi, bitirdiğinde. Telaşla kapatmış kitabı. Gaz lambasını kısıp arkasına saklamış yavaşça. Karanlığa gözlerinin alışmasını beklemiş. Odunluğun girişine düşen azıcık ay ışığında fark etmiş kediyi. Parlak kırmızı gözlerle kendisine bakıyormuş kenardan.

“mübarek hayvan, aklımı yitirecektim senin yüzünden. Tövbe yarabbi tövbe.”

Gaz lambasını yeniden almış yanına. Açmış kitabı tekrar. Kaldığı sayfayı bulmuş.

“hemze! pir! ismi pür.. bismi hür.. cismi iz, biz, sen, o, mahluk!”

Anlamsız geliyormuş cümleler. iyice canı sıkılmış. Hızlı hızlı geçmiş sayfaları. Aralarda kitaptan surelerin akıl almaz biçimde çarpıtılmış yorumları dikkatini çekmiş. Sanki aynı şeyi başka yollarla anlatarak bambaşka sonuçlar çıkarıyormuş yazılanlar.

Adam kedinin mırıltısını duyduğunda kitabın sonuna gelmiş bile. Kafasını kaldırıp kediye bakmış. Kedi kırmızı bakışlarını adamdan kaçırmadan tıslayıp uzaklaşmış.

"aklından bile geçirme imam" demiş kız. adam ne yapacağını şaşırmış. utancından ve sinirinden elindeki bıçağı öfkeyle fırlatmış mağaranın duvarına.

"geldiğin gibi git, şeytanın uşağı! kızımı rahat bırak!" diye inlemiş yere dizlerinin üzerine çökerken. ağlamaya başlamış.

irkilerek omzuna dokunan eli fark etmiş hemen sonra. kızı tepesine dikilmiş diliyle dudaklarını yalıyormuş. "anlaşmıştık hani?" demiş kız. "bak köylü mutlu, kimse ölmüyor".

adam ağlayarak kaçırmış bakışlarını. "kızım.. kızım ne yaptım ben sana!?"

"fedakarlığının kıymetini bilmediler mi?"

adam sinirle kaldırmış başını. sert çehresi yavaşça acıya ve hüzne teslim olmuş. "hayır!" ağlamaya devam etmiş "bilmediler.."

kız eğilip sarılmış adama. bir süre omzunda ağlamasına izin vermiş. sonra kolundan tutup ayağa kaldırmış. beraber çıkmışlar mağaradan. eve gitmişler.

eve geldiklerinde adam karısından su kaynatmasını istemiş. kız annesiyle içeri geçtiğinde adam telaşla camiye koşmuş.

içeri girdiğinde doğrudan rahleye yürümüş. rahlede açık duran kitabı gördüğünde nutku tutulmuş.

kutsal kitabın olması gereken yerde üzerinde karmaşık yazıların ve türlü lekelerin olduğu tahrif edilmiş bir teksir görmüş. rahleden aceleyle toparlayıp kapatmış kitabı. sonra koltuğunun altına sıkıştırıp eve geri dönmüş.

bahçeden hırsız gibi girmiş kendi evine. kızına görünmeden evin arkasındaki odunluğa koşmuş. kitabı kazanların arkasında asılı duran heybeye tıkıştırmış hızlıca. odunluktan ön bahçeye koşarak geçmiş. tam eve girecekken kapıda kızıyla karşılaşmışlar.

kız meraklı bakışlarla süzmüş adamı. adam gözlerini kaçırmamaya gayret ederek, "annen su ısıttı mı" demiş. "gusül alayım".

kızın şüpheli bakışları yerini sıcak bir gülümsemeye terk etmiş. "hazır babacığım. buyur geç"

adam içinden derin bir oh çekerek eve girmiş.

Ahmet – (tarık ın soluklanmasını fırsat bilerek) peki amk, miş, mış anlatıyon da kirve. Anlattığın şeylerinin çoğu tek şahitli amk! Sen nereden biliyorsun böyle olduğunu olayların? imamdan mı dinledin ahhahahahah!

Gül – Hakkaten lan, nereden biliyorsun detayları falan!

Ben – atıyor amk nereden bilecek. Birisi buna anlatmış. Bu pekekent de tiyatro ruhlu zaten. Bire bin katıyor.

Serhat – Konuşsana amk!

Tarık – Bir bildiğimiz var amk. Bölüp durmayın. Sorularınızı sonra cevaplayacağım.

Biraz itiraz edip durulduk. Herkes hikayeye odaklandığı için tarı kın bizi vazgeçirmesi kolay olmuştu tabi. Anlatmaya devam etti ipne:

la olm kimse yokken anlatıyonuz millet doluşunca da yazmıyonuz bide yanlız hissetme diye entry giriyoz

YAZ BiTiR ŞUNU AMK. GÜNDE Bi PARÇA YAZMAYA BAŞLADI GÖT

az önce onlineydi yazmadı seri eksileyin

uyan artık amk

"çeşitli yörelerde ecinni.. pir!.. sahip..! olarak bilinir.."

"..cinlerin bir görünen bir de görünmeyen iki türü.."

"..büyücülük gibi faaliyetlerle bunlar arasında ilişki kurulur.."

okuduklarını kendisine duyurmak istercesine sesli ama duymaktan korkarcasına sessiz telaffuz ediyormuş. hiç öğrenmek istemediği benzeşmeleri okumuş satır satır. bir yandan allah a sığınıp bir yandan musallatından korkuyormuş.

teksiri tekrar almış önüne. ilk üç sayfa boş. sonraki beş sayfa birer cümle. okumuş zaten bunları. sonraki yedi sayfa.. işte bunları daha önce okumadığı aklına gelmiş birden. gözleri her sesi atladığında acıyla sulanıyor, telaffuz ettiği her kelime ruhunu bir cenderede sıkıştırıyormuş. o teksirde yazanlar öyle iğrenç, kötü, günah doluymuş ki kendisini öldürmek istemiş her satırda. verdiği acı tarifsizmiş okumanın.

"inanan gözlere cehennem azabıdır bu yazıt! sen okuma insan! sen oku yezit!"

bir damla kan düşmüş zaten lekeler içerisindeki teksir sayfasına. o anda idrak etmiş adam. "daha kaç göz bu illete mahkum olmuştu da bu lekeler oluşmuştu?"
kurumuş, solmuş kan damlalarıymış kitaptaki lekeler.

teksiri bitirdiğinde cebinden bez mendilini çıkarmış imam. gözlerini silmiş. ala çalmış bembeyaz mendil. ama artık ne yapması gerektiğini biliyormuş.

kızını nasıl kurtaracağını biliyormuş artık!

tarık - nerede kalmıştım amk!? hah! cami! adam telaşla camiye gitmiş. kapı ardına kadar açıkmış. besmeleyle içeri girmiş. girişte solda cemaate hutbe okuduğu kaidenin başında bulmuş kızını.

kız bağdaş kurmuş, önündeki rahleden bir şeyler okuyormuş mırıldanarak. adam ne yapacağını kestirememiş bir süre. sonra tedirgin adımlarla yaklaşmaya başlamış kızına. aradaki mesafe azaldıkça kızın mırıltıları yükselmeye, içerideki hava akımı kendini belli etmeye, adamın bacakları titremeye başlamış. iyice yaklaştığında kızın entarisi havalanırcasına dalgalanıyormuş.

adam korku içerisinde kızına doğru elini uzatırken aniden her şey durulmuş. caminin kapısı sert bir biçimde çarpmış. adam önce o yöne sonra etrafına bakınmış kısa bir süre. sonra kızına geri döndüğünde kızıyla yüz yüze gelmiş. gözlerinin içi alev alevmiş kızın. adam korkudan altına kaçırmış. bir yandan yaşadığı korku ve utanç, diğer yandan kızının bu durumu onu iyice yıkmış olacak ki kendinden geçmiş.

gözlerini açtığında camideymiş hala. başucunda köyden bir iki genç duruyormuş. imama yardım edip kaldırmışlar. bir tanesi ne olduğunu sormuş adama. adam kızını görüp görmediklerini sormuş. gençler aralarında gülüşmüşler kısa bir an. adam sinirlenmiş iyice. neden güldüklerini sormuş. gençlerden biri, mağaraya doğru koşarken gördüğünü söylemiş.

adam çıldırmış. çocukların gözlerindeki imayı, köylüye yaptığı itiraftan sonra kim bilir ne söylentilerin dillendiğini düşünüp kahrolmuş. çocukları ayaküstü azarlayıp çıkmış camiden.

doğruca mağaraya yönelmiş. hava kararmak üzereymiş. mağaraya ulaştığında kızını köyden iki gençle halvet ederken görmüş. yaşadığı şoku atlatması uzun sürmüş. bir de hissettiği karmaşık ve günah dolu hislerin verdiği acıyla gözü iyice dönmüş. daha önce elini kesmek için kullandığı bıçağı geçirmiş eline. sonra iki çocuğu da bıçaklamış. kızı hem kahkaha atıyor hem küfür ediyormuş adama.

çocuklar yaralı vaziyette mağaradan koşarak kaçmışlar anadan üryan.

adam kızıyla baş başa kalmış. kız elindeki bıçağa bakmış adamın.

gül - oha! kitap gerçek miymiş?

mustafa - evet. ama daha içini görmedik.

tarık - lan açalım bakalım en azından üçüncü sayfasına, ne olur amk!?

gül - o resim olayı dimi? ben de merak ediyorum lan!

nilay - herkes hem fikir mi? en azından resmi görelim değil mi?

ahmet - tamam lan! ama okumak yok aga! içinizden birisi tek kelimesini okumaya kalkarsa yemin ediyorum dalarım!

mustafa - e tamam o zaman!

toplaştık hemen bir araya. yerlere çöküldü.

Mağaraya ulaştığımızda boğazım kurumuştu heyecandan. Herkeste bir iman modu, allah, kitap, sureler daldık mağaradan içeriye.

Girişi dar ama içerisi genişti. Girer girmez karşı duvarda, içeriye zar zor sızan ışığın sanki bilerek aydınlattığı, kahverengi bir "m" harfi göze çarpıyordu. Ben dahil herkes fark ettikçe ohalar ve küfürler yankılandı mağarada.

Nilay - Gerçekmiş amk!

Ahmet - Ya bırak amk, bence tarık yaptı bunu. ahhahahahah.

Mustafa - He amk kesin o yaptı. (duvara yanaştı) boya değil mi bu amk!

Mustafa parmağı ile "m" harfinin ortasını yeniden çizer gibi yapınca yüzü değişti! Korkarak geri çekildi.

Serhat - Ne oldu lan toraman!?

Gül - (mustafanın parmağını sürttüğü yere yanaşıp) oha amk! adamın parmak izi boyunca toz temizlenmiş!

Mustafa - Yok anasının amı! Gerçek lan bu!

Tarık - Bizde yalan yok kirve (gülümseyip) Ne diyordun ahmetçiğim?

Ahmet - Tamam kirve tamam. Birisi gelmiş buraya "m" çizmiş amk! Eeeee?

ben - neyse ne amk. Tarık anlatmaya devam edecen mi kirve?

nilay - (çığlık atarak) lan bıçak burada!

hepimiz koşuşturduk nilayın yanına. hakikaten bıçak ve tas oradaydı.

serhat - ekmek yok amk!

tarık - ben yedim amk! lan geri zekalı, her şeyi bıraktın ekmeğe mi takıldın şimdi?

ahmet - (dalga geçerek) ekmek ok kirve. sıçtın işte amk! yalan oldu hikaye. ehehheheehe.