sene 1994 sabaköy olayı

rezerved

her gün sol daşşakta lan bu yeter uplamayın artık

amk yazip bitir sunu
yazmiyacaksanda bagla bi sona bitir

sayfa 11 reserved

yer ayırtayım şurada

yaz hadi reserved

ya gibtir amk delisi. saçma sapan şeyler yazıp durma anan yanımda

köyün delisinden daha delisin amk

bekliyoruz saber

uyan artık amk

az önce onlineydi yazmadı seri eksileyin

YAZ BiTiR ŞUNU AMK. GÜNDE Bi PARÇA YAZMAYA BAŞLADI GÖT

la olm kimse yokken anlatıyonuz millet doluşunca da yazmıyonuz bide yanlız hissetme diye entry giriyoz

gül - oha! kitap gerçek miymiş?

mustafa - evet. ama daha içini görmedik.

tarık - lan açalım bakalım en azından üçüncü sayfasına, ne olur amk!?

gül - o resim olayı dimi? ben de merak ediyorum lan!

nilay - herkes hem fikir mi? en azından resmi görelim değil mi?

ahmet - tamam lan! ama okumak yok aga! içinizden birisi tek kelimesini okumaya kalkarsa yemin ediyorum dalarım!

mustafa - e tamam o zaman!

toplaştık hemen bir araya. yerlere çöküldü.

Devam .

hepimiz serhata serhat ta bize baktı önce.

tarık - aç bakalım kirve.

serhat ellerini çatırdatıp parmaklarını dalgalandırdı önce. sonra yavaşça kapağını araladı kitabın.

eski, bol lekeli, pas sarısı sayfayı gördüğümüzde..

mustafa - dur! dur amk!

serhat - ne oluyor lan!?

mustafa - olm bana kızacaksınız ama bence vaz geçelim amk!

tarık - lan gibtir git amk! oy birliği ile açmaya karar verdik.. (serhatın elinden kapıverdi kitabı) ver amk şunu!

sarıldı kapağına açmaya yeltendiğinde mustafa elinden alıverdi.

tarık - laan!

mustafa - senin belanı giberim! (kaşlarını kaldırarak) olm bakın son kez düşünün bir! açıkçası ben tırsıyorum amk! hakikaten gerçekse!? neyin kapısını aralamış olacağız kim bilir!

ben - kirve gerilim yaratma amk! altı üstü bir sayfada bir res..

tarık ben cümlemi bitiremeden zıplamıştı mustafaya. debelenmeye başladılar. tarık kitabı almaya çalışıyor bir yandan da küfür ediyordu!

nilay - amk yapmayın yaa! çocuk gibisiniz!

ayırmaya çalışırken tarık a vurmaya çalışan mustafa dan bir yumruk yedim amk, oturdum zütümün üstüne.

gül ün ayağa kalkmaya çalıştığını gördüm. ağlıyordu. nilay ın alışkın olmadığı erkek tepişmesine çığlıklarıyla eşlik etmesi durumu ciddileştirmeye başladı bir anda.

serhat davrandığında mustafa tarık ı üzerinden atmıştı ikinci bir yumrukla. serhat mustafa dan kitabı almaya çalışırken tarık kazara serhat a vurdu. serhat sersemledi bir an. ahmet mustafa ya doğru ayaklanınca mustafa tarık a bir tane daha geçirip kapıya yöneldi. kapıya yakın ahmet mustafanın sırtına atladı.

amk yıllardır dost olan adamlar şimdi birbirlerine girmişlerdi. serhat tarık a geçirdi bir tane. o sırada mustafa ahmeti üzerinden atıp kitabı diğer odaya fırlattı. sonra dönüp ahmete girişti. kan zütü gövdeyi zütürdü bir anda. nereden çıktığı belli olmayan bir sopa indi belime ben tekrar ayırmaya çalışırken bunları.

artık cinnet geçirecektim amk! ben kimseye vurmuyorum herkes birbirine ve bana vuruyor. kibarlığı bir kenara bırakıp ben de daldım ortaya.

dalmaz olaydım. bir tekme geldi apış arama sanırım tarık tı. imanım gevredi o an. yarı yaşlı gözlerle kavga ederlerken gördüm ipneleri. ağızları yüzleri kan içindeydi hepsi. soluma dönerken nilayın yerde yattığını, yerden kalkarken bakışlarımı da yükselttiğimde az önceki sopayı iki eliyle kavrayıp havaya kaldırmış gül ü ve suratına yerleşmiş korkunç ifadeyi fark ettim.

alnımın hemen üzerine savurdu sopayı..

.. karanlık ..

korkunç bir baş ağrısı ile gözlerimi açtım. yüzüm ıslaktı. gözlerim odaklanmıyordu amk! her şeyi bulanık görüyordum. büyük evdeydim o kesin. sessizliği bir kurt uluması bozdu! korkuyla kalktım aniden, başım döndü o an. gözlerimi kırpıştırdım bir süre görüşüm arada netleştikçe etrafıma bakındım.

darma incintı yer. eşyalarımızın hepsi yerlerde. içkiler dökülmüş, yiyecekler ortalığa saçılmıştı. kapı ardına kadar açıktı. kimseyi yok gibiydi evde. bakınırken aklıma mustafanın fırlattığı kitap geldi. o odaya baktım. kitap yerde duruyordu.

dışarıdan birisi bağırdı, acı çekiyormuş gibi. ses ağlaktı ama mustafa olmalıydı. onun sesine benziyordu.

"mustafaa!"

ağır ağır kapıya seyirttim. evin önü boştu. sola, köy tarafına doğru eğilerek baktım kapıdan. kimse yok.

gül! kafama vurmuştu sopayla, hatırladım. sinirlenince aniden başımın zonklaması arttı. derin nefes alıp vererek bekledim bir süre. başım dönüyordu biraz. kapıdan tam çıkmadan sola, küçük evin olduğu tarafa eğildim.

yerde birisi yatıyordu sırt üstü. başka kimse yoktu.

geri çektim kendimi, bir an korku sardı içimi.

"amk! kim o yatan!?"

mustafanın olduğunu düşündüğüm ses geldi yine. acı içerisinde çığlıklar atıyordu.

iyice tırsmıştım amk! herkes neredeydi!? yalnız kalmanın verdiği korku artarken içine bir de hikayenin serpişmesi eklenince.. "lan kendine gel amk!"

senaryo gibi akıyordu beynimde defterini gibtiğimin imamı ve hikayesi. paniklemeye başlamıştım.

oha ne oldu amk.
devam et yarın komite sınavım var senin hikayeyi mi düşünecem ders mi çalışcam hızlı yaz.

yazsana bre amın evladı ne naz yaptın amk ya