Sene 1994tü. Çok iyi hatırlıyorum, o zaman Bulgaristanda Stara Zagoranın fakir bir mahallesinde oturuyorduk. Ben o zaman 10 yaşındaydım ve babamı kaybedeli yaklaşık 2,5 sene falan oluyordu. Annemde bir restoranda aşçılık yapıyordu. Bizim mahallede benim dost bildiğim bir sübyan vardı. Bir gün ps1 alıp gelmişti mahalleye ama çocuktaki hava kimsede yok. Bende bunun en yakın arkadaşıyım ya amk oynatçak diye sıraya falan girdik işte. Çocuk oturdu ve 4 saat oynadı. Hepimizde bu bini izledik. Maria, dmitri, svet, ben hepimiz bunun 37 ekran tüplü televizyonuna baktık. Ertesi gün ben bunun yanına gittim be sadece 1 saatliğine playstationu istedim. Tabi kardeşim al dedi. Aldım. Eve gittim, kurdum. Tam televizyonu açacağım kapı çaldı. Çocuk geldi ve benim 10 dakikalık emeğimi hiç edip gitti. Hala bunları anlatırlen içim ürperir, annem beni aldı, çarşıya gittik. Bana ps1 aldı ve sonra dönüp, Bir daha bu binten hiçbir şey istemek yok dedi. Benim o an yaşadığım duyguları anlatmak imkansızdı beyler. Dünyanın en mutlu çocuğu olup çıkmıştım bir anda. O playstationu hala saklarım. Hatta arada açıp oynarım. Duygulanırım, ağlarım. Annemin benim için yaptığı fedakarlıklar gelir aklıma. Bugün annem öleli 2 yıl olacak. Bu sıraları o yüzden sizinle paylaşayım dedim. Umarım öteki tarafta mutlusundur anne. Bu dünyada senin yüzün neredeyse hiç gülmemişti.