geçirdiği ameliyatlardan sonra pek toparlayamamış yaşlı bayan hastamızı, kızı ve ilkokula yeni başlamış torunu ziyarete gelmişti. küçük çocukları hasta ziyaretine kabul etmememiz başlangıçta mesele çıkarmış, nihayet kısa süreli bir ziyaret için izin koparmışlardı.

hasta odasında ana kız konuşup dertleşirken, torun araya girip sormuştu o can sıkıcı soruyu. kafamı eğip elimdeki dosya ile ilgileniyormuş gibi yaptım. hastamız torununu yatağın kenarına oturttu. ellerini tutarak "şimdi değil, iyileşip eve döneceğim. merak etme; hemen ölmeyeceğim, ama er veya geç hepimiz öleceğiz tatlım" dedi. torun cevaptan pek tatmin olmuş gibi değildi.

"ama bu haksızlık, anneanne. ölünce onları bir daha göremiyoruz. dedemi çok özledim ben."
"merak etme, insanlar ölünce görünmez olurlar, ama hepten yok olmazlar."

torun bir süre anneannesinin boynundaki kolye ile oynayarak düşündü. sonra "peki insanlar ne oluyor, ölünce" diye sordu. anneanne önce bana, sonra kızına baktı. torununun saçını okşayarak;

"bir şekilde aramızda oluyorlar tatlım. kimi bir renk, kimi tat veya koku kimi de dokunuş olup geri geliyorlar. mesela rahmetli annemin yaptığı puf böreğini hiç unutmadım. nerede o kokuyu veya tadı bulsam annemi oracıkta yanımda hissettim. dedeni ise saçlarımdaki dokunuş ile hatırlarım. nerede bir rüzgar saçlarımı okşasa dedenin yanımda olduğunu düşünür, mutlu olurum."

"peki sen ölünce ne olup geleceksin, anneanne? "
"onu sen bileceksin. beni nasıl hatırlamak istersen o şekilde geleceğim yanına."

ziyaret kısa sürmüştü. onlar odadan çıktıktan sonra hastamız torununu çok özlemiş olduğunu belirterek ziyarete engel olmadığımız için teşekkür etti.

"bu küçük torunumu büyüğünden daha çok seviyorum, doktor bey."
"torunlarınız arasında ayırım yapmamanız gerekmez mi?"
"haklısınız ama böyle olmasında biraz kızımın da kabahati var. ilk çocuğunu çabuk büyütmeye çalıştı. kendince başardı da. ne oyun bildi, ne arkadaş. varsa yoksa ders. ama neticede hepimizden uzak, soğuk, ağır biri oldu çıktı büyük torunum. şimdi hepimiz yakınıyoruz ama iş işten geçti."

bir süre sustu, soluklandı. elimi tutup yatağında doğruldu. yastıklarını düzelttim.

"zamane anneleri çocuk yetiştirmeyi yemek yapmak sanıyorlar. parayı bastırıp en donanımlı mutfakta en iyi malzemeleri kullanırsa yemeğin mükemmel olacağını hayal ediyor, ortaya çıkan yemeğe bakıp neden lezzetli olmadığını soruyor, kabahati mutfakta veya malzemede arıyorlar. kendilerine hiç kabahat bulmuyorlar. halbuki elinin emeği, sabrı, özeni olmadıkça lezzeti yakalayamazsın. çocuklarını da çabuk büyütmeye uğraşıyorlar. böyle yaparak aslında onları hızlı yaşlandırdıklarının farkında bile değiller."

boğazı kurumuştu. bir yudum su içip eskiden ailelerin ilk çocuklarının ağabey ve abla ağırlığı ile yetiştirildiğini ilk çocukların aileyi iyi yansıtma görevi olduğu için daha değerli olduğunu ama artık devrin değiştiğini ailelerin kendilerini değil de hayallerini çocuklarına yüklediğini, ilk çocuktan sonra gelenlerin ise daha serbest olgunlaşıp aileye daha çok benzediğini anlattı.

birkaç gün sonra hastamızın baş ucunda suluboya bir resim vardı.

mavi gökyüzünde sapsarı güneş ve bir de uçurtma uçuran kız çocuğu vardı resimde. hastamız resim ile ilgilendiğimi görünce okumakta olduğu gazetesinden kafasını kaldırıp;

"torunum benim için yapmış bu resmi, doktor bey. resimdeki kız kendisiymiş. karar vermiş, ben ölünce resimdeki gökyüzünün mavisi olacakmışım, onun için. gökyüzüne her baktığında benim yanında olduğumu bilecekmiş, böylelikle. bu sımsıcak güneş ise dedesiymiş."

gözleri dolmuştu. birkaç damla yaş süzüldü gözlerinden. "torunumun gözünde gökyüzünün mavisi olacakmışım, dedesi de hepimizi ısıtan güneş. daha ne olsun?" dedi.

öğle arasında bahçeye çıktım. yağan yağmurun ardından masmavi gökyüzünde açan güneş, sıcaklığını iyice hissettiriyor, ağaçlar sonbahara hazırlanıyordu.

kaynak : yorumcumm@googlegroups.com