sağlam hikaye var gelin piçler

tatilden döndüğümüzde selin bana küsmüştü. gerçekten aşıktı sanırım bana. sonra ona erdemle yaşadığımız olayı biraz değiştirerek anlattım ve eğer gibinin doğrultusunda yaşayan bir adam olsaydım senle çoktan birlikte olup ayrılmış olurdum dedim. bana inanıyordu panpalar.

abim urfadan dönmüştü. elinde 60 bin lira para vardı. 60 binde babam emekli ikramiyesni ve birikmiş parasını koyunca bir bar açtılar. onlar için çok seviniyrdum. babam tekrar hayata dönmüş gibiydi. adamın gözlerinin içi gülüyordu. annemse sonsuz bilgeliğiyle bunu onaylıyordu. ben de bahisten iyi para kazanıyordum o aralar. kısacası para en son derdimizdi.

selinle düzenli sevişiyorduk ama hafata da 1 e düşmüştü. bir anda kız bana çekici gelmemeye başlamıştı. doyumsuz ve çekici yanım onu kendi için yeterli bulmuyordu artık. ve o beni yönetiyordu zaten.

panpalar 20 dk ya yemek yiyip dönüyorum.

madem uyumuyorsun yarın bütün gün yaz aylak bin gece geldiğimde okuyacam hepsini yoksa amk senin

sayfa 4te kaldım re servet

tam 20 dakika oldu nerdesin amina koyim

geldim panpalar

20 yaşındasın ama kullandığın türkçe iyi ,öte yandan benzetmelerin yerinde ve akıcı ,okudum hepsini çoğu gencin yaşayıp bu şekilde güzel anlatamayacağı tarzdan şeyler olduğu için tebrik ederim, devdıbını bekliyoruz:)

reserved

reserved

reserved atayim tekrardan 1 saat sonra gelicem

giberün ben yatıyorum yerimi tutun panpalarım

dediğim gibi doyumsuz ve narsist yanım dahaçekiciydi insanlar için. zaten bu da içimdek savaşı kazanması için en yeterli destek oldu ona. dediğim gibi aile yönünden bir problemim kalmamıştı. ve ben huzursuz olabilecek kadar rahattım. bir gün yine selinlerden evden çıktım. bu arada annesiyle filan da tanışmıştık. binbir düşünce içinde eve gidiyordum ve arınmam gerektiğine karar verdim. saçlarımı 0a vurdurdum. bu benim dış görünüş gibi saçma değerleri umursamadığımı gösteriyordu. ardından t.v izlemeyi bıraktım. gündemi ise sadece internet ve gazetelerden takip edecektim. çünkü tv bilinçaltımıza saldırıyordu. ayrıca hep beyaz ve gri tonlarında giyinmeye başlayacaktım. kendine güven ve güvenilirliğin sembolü olarak. ilk defa uyacak kurallarım vardı.

asosyal değil antisosyaldim ben. içinde bulunduğum toplumun değer yargılarına ve varoluş biçimine karşıydım. eğer bu toplum kusursuz olsaydı benim gibilerin ayrılmasına izin vermezdi. halk düşmanıydım kısacası. tüm yargılamaların üstünde görüyordum kendimi. iyice kafayı yemiştim ve bu yolun geri dönüşü yok gibiydi.

sonunda istanbul yolundaydım ama hiç seni yeneceğim demedim sehre. o benim müttefikim olacaktı panpalar. insanlar ne kadar plastik olduğunu gösterip onları benim saflarıma katacaktı. erdemi de unutmuştum tamamen. ben ondan daha zeki ve daha kararlıydım ve önümde beni dinleyebilecek binlerce insan vardı.

devam panpa

hazırlık atlama sınavına girmediğim için hazırlığı gibe gibe okuyacaktım panpalar. 4 kişilik odada 3 tane lise arkadaşımla beraber kaacaktım yurtta. eğlenceli olacaktı. selnle okullarımız çok uzaktı ama.

bu arada babamlar barın açılışını yapmak üzerelerdi. tüm arkadaşlarımı oraya yönlendiriyordum. onların kar etmesini gerçekten istiyordum. ve ailemin gönderdiği para pek umrumda değildi. burslarım bana zaten yetecek kadardı.

dört oda arkadaşıma her gece sabaha kadar yaşadığımız dünyanın saçmalıklarını anlatıyordum. onlar iyi dinleyicilerdi. her gece sorgular ve bana inanırlardı.

reserved panpa hikayeni begendim yazmaya devam et okuyoruz

selinle bir arkadaşın evine gittik. evde kimse yoktu zaten amacımızda sevişmekti ama ben onu kendime uygun bulmadığım için ayrılmak istiyordum. onun onca ısrarına rağmen tam anlamıyla birlikte olmamıştık zaten. çünkü bu ilişki bitecekti ve ben saçma toplumun değer yargıları yüzünden ayrılacağım biriyle beraber olmak istemiyordum.

onu gerçekten kımak istemiyordum. soyunmuştu ve öpüşüyorduk. bir an çektim kendimi ve vücuduna baktım. bu kızı istemiyordum. belki kırılacaktı ama benim karşılığım değildi. düşünün bir turist 10 euro verip karşılığında 5 tl alır ya bizim durumumuz da buna benziyordu. baktıktan sonra giyin selin canım istemiyor dedim.

selin yüzüme bile bakmadan ağlayarak çıktı evden. bitmişti. çırılçıplak evdeki tek kanepeye oturdum ve kendimi kasarak ağlamaya çalıştım. olmuyordu ama. nasır tutan ruhum ağlamak gibi zayıf bir eylemi kabul etmiyordu.

2 gün boyunca 25-30 kez aradım selini. özür bile dileyebilirdim o an ama o beni aniden silmişti. yazık olmuştu onca emeğe. keşke biraz daha insan olsaydım. olamadım. ruhumun iki parçası arasında geçen diyaloglar yazdım bu olaydan sonra sayfalarca. bulduğun yerde seline verecektim belki anlar diye. bulamadım ama.

tanıştığım herkesi büyülüyordum resmen. düşüncelerim yollarını aydınlatmalıydı. bir gün starbucks ta oturuyordum. aslında nefret ederim oradan ama arkadaş ayağına oturuyorduk işte. taksimdeydik ve içeri 4 tane komünist girdi. bağırıyorlardı amerikan emperyalizmi falan diye. bunlara baktım ve dedim ki: "yedikleriniz içtikleriniz giydikleriniz için para veriyorsunuz. x'e y'ye veriyorsunuz ama veriyorsunuz. bu para dönüp dolaşıp bu sisteme gidiyor. ilk elden vermiyorsunuz belki ama 2-3 kişiyi dolaşan paranız sisteme geri dönüyor. hatta bazılarınızda converseler görüyorum. direk birinci elden sisteme dahil oluyorsunuz. e siz daha neyi proteso ediyorsunuz."

o an masamızda bulunan herkes bana hayrandı mesela. 3 sene içinde yepyeni bir öğrenci hareketi başlatabileceğime inanıyordum. ve buna inanırken ergen gibi v for vendettadan etklenmiyordum. mesele kafaydı. kafa herkeste vardı. yönlendirilmeliydi. herşeyi yıkıp baştan kurabilecek kadar sağlam temelli bir fikir ile yönlendirilmelydi.