saçma sapan bir hayat

tam güzel bir hikaye buldum okuyayım diyorum en ufak tutarsızlıkta tüm heves,m kırılıyor. belki yanlış yazdın panpa ama hani senin evin 10. katta asansör yoktu kız nası giderken eşyaları asansöre koydu o zaman

bu zamana kadar farklı platformlarda beni takip eden esas kızımız da umuyorum ki bu hikayeyi okuyordur. eğer okuyorsa ona da sesleneyim. senin ben ananı gibeyim dıbına koyduğumun kaşarı.

üniversitedeki 8. senem. ailem bana para bırakmayı tamamen kesti. aynaya bakınca bitik bir adam görüyordum. elime üç beş kuruş geçince içki içiyordum. rakı yok mu ah o rakı. her kadehte benimle konuşuyordu rakı. hatırladın mı şu yoldan geçerken konuştuklarınızı diye soruyordu evet deyip bir yudum daha alıyordum. müslüm gürses o an terapist gibiydi hayatımda. sanki ben hiçbir şey anlatmadan her şeyi görmüş de ona uygun şarkılar söylüyordu bana.

erzurumda nerede oturuyordunuz panpa?

üniversite hayatım boyunca hep arz talep eğrilerinin ne halta yarayacağını merak edip durmuşumdur. bilgisayarların 2 saniyede yaptığı işlemlere neden saatler harcadığımızı sorgulamakla geçti yıllarım. soruları temelden sormaya başlayınca hep aynı yere çıkılıyor. 'biz üniversiteyi neden okuyoruz?' meğer üniversitenin amacını anlamak için kafanızı kaldırıp, fakültenin hatta kampüsün dışına bakmak lazımmış. alışveriş yaptığınız bakkal, sık takıldığınız kafeler, ve aşklarınız... benim hayatımın gibilmesinin hikayesidir bu. okumaya değer bir şey vaad etmiyorum.

çocukluktan başlıyor problem. okumayı öğren atari alayım. kuranı hatim et bigiblet alayım. takdirname getir bilgisayar alayım. üniversiteyi kazan ehliyet alayım. mezun ol araba alayım. bitmiyor. tamam belki ilk etapta çocuğa teşvik vermek işe yarar ama hikayenin sonunda erkekler parası olunca tüm kızları gibebileceğine, kızlar da zengin erkeklerin sevilmeye değer olduğuna kanaat getiriyor. iki taraf da bu kadar şartlanınca esas kız asla hikayenin içinde kalmıyor. size tavsiyem maddiyatı mümkün mertebe geri planda tutun. inanın sizi bir kız o halinizle sevecek ve hikayenin ortalarında bir yerde hayatınızı gibmek pahasına gidecek. paranın hiçbir şeyi çözmediği noktaya gelmemek tek gayeniz olsun. bana 1 milyon dolar verseniz yada esas kızı ilk gördüğüm güne geri dönme şansı verseniz inanın gözüm kapalı o güne gitmek isterdim. 1 milyar dolara vazgeçerim ama o kadar da değil amk.

bir sigara molası bu yazıyı okuyan üç beş arkadaşım. esas kızımız kadıköy'de oturuyordu belki 4 ay boyunca tüm sigaralarımı bu şarkıyla içtim. günde bi paketten 20 kere dinlemişimdir her allahın günü. çok görmeyin bunu gelin paylaşalım şarkıyı.

http://www.youtube.com/watch?v=IZ4HqP02DkA

oceans eleven filminin yanından bile geçemeyecek kusursuz bir ayrılık planını uyguladım ve hatunu terk ettim. akşdıbına esas kızımız paraya kıyıp telefondan aradı beni. sesini tanıyınca oo aşkım diyecektim ki allah belanı versinden tut dıbına koyayıma kadar giden bir hakaret ve beddua serisi yedim. diğer kızdan haberi olmuş. ya sana da ayıp oldu dedim. dıbına koyim o an niye müşterisine söz verdiği ürünü başkasına satan esnaf gibi konuştuğumu hiç çözemedim ama ağzımdan öyle çıktı.

ne değişik hayatlar var. sana ne mutlu ki parayı hayatının merkezine koymamışsın..ama para yüzünden de hayatının böyle bir hal aldığını kabulleniyorsun.. sakın ama sakın ölmeyi, intihar etmeyi düşünme.. sakın.o acziyettir panpam çünkü.. acizlik yakışmaz sana.bu ne demek biliyor musun? birisi sana 1 milyar dolar veriyor,sen o parayı yakıyorsun.. yani birileri sana yaşamayı vaad ediyor,sen intihar ediyorsun.
neyse, okudum.kaçacağım şarkısı eşliğinde. nedense her part da sevdiğim kız aklıma geldi. onunla kıyasladım.o beni terkeder mi?acaba diye.ki zaten ortada bir şey yok nefret ediyor benden ve ben bir gün kavuşacağımıza inanıyorum ondan bütün bu hayaller.
esen kal panpam.

kardeşim bende senin gibi düşünüyordum öyle baktım okumakla bi gibim olunmuyor. 2yıllık üniversite mezunuyum bi gibim olamadım ama şuan uzman askerim ve jandarma özel harekattayım operasyon günleri çok zor oluyor ayıptır söylemesi 3.600 tl aylığım var ama harcayamıyoruz burada baba parası olmayınca inan bana hiç bir yerde iş olmuyor. hayatımı bende gibeyim şehitliğin peşinden koşuyoruz arkadaşlarımla birlikte kurtulmaya çalışıyoruz..

finali getir artık muallak uzatma yaz

yolda giderken kızı görsel eleğimden geçiriyordum kafamda. bir kızla yakınlık kuracaksam hep onu kokoreç yerken hayal ederim. ekmekten o saman kağıdına düşen kokoreç parçasını eliyle alıp tekrar ağzına zütürdüğünde iğrenç değilse o kız benim için tamamdır. bu kız iğrenç olmayı geç burger reklamındaki kate upton gibi canlandı zihnimde o kurguya rağmen.

kardeşim selam;

aslında herkesin başladığı gibi bir üniversite hayatı olmuş aşağı yukarı. şimdiden söyleyim aşk üçgenleri kokuları var hikayende sanki. sinirlenip herkesi kılıçtan geçirmezsen merakla okuyacağım yazılar yazıyorsun. ayrıca esas kızımız için biraz daha yüklenmeni önerirdim ben öyle yatağını yaptım yatırdım artık bir şey olmayacak demek yerine yatır ertesi gün yapacaklarını düşün derdim. enteresan bir şekilde yancı kız seninle alınma ama pis halinle ilgileniyor insanmış. bence esas kız sana büyük bir yamuk yapacak sen esas kızın arkadaşına doğru ilerlesen bence daha iyi olacak. hem bariz bir şekilde esas kızın yancısı daha iyi bir insan. misafirlikte bilgisayar mı istenir ya ilk kez geliyorsun eve. gerçekten çok nezaketsiz bir davranış olmuş. ölüyor sanki kullanmasa. bu samimiyetsiz, kızma bence edepsiz hareketleri sevmiyorum. böyle fütursuz insanları da evime hiç bir zaman birden fazla davet etmiyorum. sevgi ile.

kızı geri aradım. sanki ağzından o cümle hiç çıkmamış gibi devam ettim. ben gidiyorum o zaman dedi. tamam dedim. gitmeden seni bir kere görebilir miyim dedi, ona da tamam dedim. ertesi gün evime gelecekti. evim de tak gibi yerdeydi. 10. kat asansör yok. yani bi kızı zütürmek isteyeceğiniz son yer amk.

@146 benim yerime de iç panpam. afiyet bal şeker olsun.

okumam ama reserve

amerika'da 3 ay geçirdim. iki işten kovuldum. bir belaruslu sevgilim oldu. pompaya doydum vs vs o kısımları hızlı geçiyorum.

şimdi ben üniversiteyi bırakayım mı panpa ne yapayım tam anlamadım

türkiye'ye döndüm. okulun açılmasına 1 2 hafta kala ailemle kalıyordum. bir yandan annem domuz eti yemediğime emin olmak için ağzımı ararken bir yandan annaannem o paraya umreye gidilirdi diyerek pişmanlık duymamı istiyordu. o arada yurtta beraber kaldığım arkadaşım ev tuttuğunu söyledi. sene 2008di galiba 1+1 eve 425 lira kira verecektik.

sonra kumarı hayatımdan mecburi olarak çıkardım. ama oluşan boşluğu gidermek için yapacak alternatif şeyler arıyordum. blogtv tarzı sitelerde görüntülü yayınlar yapmaya başladım. esas kızımız yayınlardan da haberdar olmuş. bazı kısıtlamalar getirerek izin verdi yayın yapmama. gelin görün ki sevdiğim kız yanımda değil, kimim kimsem yok, ailem benden elini çekmiş. yayınların süresi günler geçtikçe 1 saat, 2 saat, 3 saat derken günün yarısını almaya başladı. kendime bir kitle yarattım ve onlarla sohbet etmekten haz alıyordum.