Arkadaşlar elli defa başlık açtım ilgi olmadı yazımdamı sorun var anlamadım. Gerçekten bir çocuğun gözünden anlatıyorum. illaha lanetliyelimmi cinler mi çarpsın. Yok işte savaş var..

Masum melekler.. Çocuklar.. Kanatlanıp başka dünyaya gittiklerinde onları tekrar gömsek bahçeye.. ilk baharda tekrardan canlanır mı hayalleri , umutları , o güzel kalpleri. Düşünsenize bir savaştasınız hiçbirşeyden haberiniz yok. Sınırdan sadece 3 kişinin geçmesi lazım ve ailen 4 kişi iki kardeşsin. Kardeşin mi , sen mi? Sokakta oynarken neden böyle oldu? Başkasının suçu bu anne! Niye biz gidiyoruz ki? Ayıcığım bizi koruyamaz mı? Lütfen bizi ayırmayın..

Düşünsene bir gece silah seslerine uyanıyorsun.. Sağına bakıyorsun soluna bakıyorsun anne?.. Neredesin? insan çocuklarının arasında seçim yapabiliyor mu gerçekten anne? Niye uyurken oldu ki? Neden bırakırken haber vermedin anne kokunu içime son kez çekmeden son kez sarılmadan gittin? Bir ayıcık ne babamın yerini nede senin yerini tutar anne.

Beyler vahiy inmiyor okuyan rez pls

Gözlerimi açtığımda kapımıza vuruluyordu. Mutfaktan gelen dumanla iyice kötü olmuştum. Ama birşeyler hatırlıyorum günlüğüm.. Bir asker beni kucağına alıp arabaya zütürdü. Beni oturttu ve hızla evleri dolaşıyordu. Hiç o kadar büyük , parlak bir alev görmemiştim hemde evimiz yanarken. Bana bir şarkı söyle ayıcığım belki hiç senide duyamam. Doğru ya konuşamıyorsun belki sende çocuksundur. içindekileri dökmeye çalışırken hep dayanamayıp ağlayan , odasına kaçan bir çocuksundur. Belkide bu yüzden beni arkalarına bakmadan bıraktılar.

Ağlama sesleriyle uyandım. Onlarda terkedilmişti heralde. Bir çadırda uyanmıştım pek arka bahçeye koyup yatılacak değildi ama ne yaşadığımı anlamıştım. Artık yalnızdım. Koca dünyada tek başımaydım! Kafamı tekrar yastığa koydum. Hiç kalkmak istemedim. Gözümden sadece bir damla yaş yanağıma doğru süzüldü. Sadece bir damla yaş değildi o. Hayallerin akmasıydı , ailemin gitmesiydi, evimizin yanmasıydı , ülkemizde savaş çıkmasıydı. Büyük bir damlaydı o.. Ne savaş ne vahşet.. Hiçbiri bir çocuğu , bir meleği etkilememeli. Çaresizce haykırıp ağlamakta benim elimdeydi ama ben bunu yapmadım anne!

Cs oynayan çocukların vatanı kurtaracağı gecedir

What did you mean?

Kelimeler düğümleniyor insanların boğazına, edecek söz, yazacak bir şey yok. Bakıp iç geçirmek yaptıkları, kimin haddi ki söz etmek, samimiyetsizliğe klavyeler şahit.

Bu yarım yamalak çadır benim için çok anlam ifade ediyorduda onlarıda söyleyecek kimsem yoktu. Çocuğum işte ne yaşandığının farkındayım ama o kadar temiz bir meleğimki savaşı unutup hayallere dalmışken biris geldi. "Kalkın hadi antrenman var!" Yanımda yatar biraz iri yarı bi çocuk konuştu "Kim uyudu ki zaten?" Peki.. Peki ya ne antrenmanı? Spor mu? Spordur heralde canım da ben çocuğum ne anlarım antrenmandan. Battaniyeyi üstümden atıp yatağın kenarına oturdum. Ayaklarım çıplaktı.. Herkesinki öyleydi.. Annem olsa kucağına alıp taşırmıydı? Geri gelecek misin anne?

Televizyonda izlediğim kabasakal burada karşıma çıktı. Kaşlarını çatmış bir aşağı bir yukarı gidip tüm çadırlardaki çocukların toplanmasını bekliyordu. Nihayet herkes karşısındaydı ama biz çocuğuz kabasakal abi. Biran duraksadı ve gözlerime baktı. Gülümsedim.. Çocuklara dönüp "Çok sert değilim, gülseniz gülümserim." dedi ve sözlerine devam etti..

"Biliyormusunuz.. aileniz size hiç gerçekleri söylemedi.. Ama bugün ilk defa hayatla tanışacaksınız, biraz erken oldu ve büyüyünce unatamacağınız zamanlar geçireceksiniz hatta bazılarınız hatırlamaya şans bile bulamadan kanatlanıp gidecek." diyerek ne durumda olduğumuzu ve ne yapmamız gerektiğini anlatıyorsun kabasakal abi.

Hergün çalışıp asker olacakmışız. Hani arabayla yanımızdan geçerken el sallayıp peşinden koştuğumuz varya işte onlardan. Bir oyun oynuyorduk aslında evcilik gibi ama daha gerçekçi.. Ben asker rolünü aldığım için büyük gözükmem lazımdı. ilk günlerimiz için erzak varmış fakat sonra biz bulacakmışız da.. nereden?

Dediğin gibi olmuştu kabasakal abi. Babam gibi davranmaya başladım sabahtan akşama kadar bir ekmek için çalıştım anne. Ama bana çocuk deme sakın! Ben bir askerim hemde pijamalı bir asker.
Savaş içine çekiyor biliyor musun? Kaçmak istiyorum ama burada bir ekmek bile zor bulurken dışarıda ne yapabilirdim? Bu düşünceyi aklımdan siliyorum ve tekrar getirmeyeceğim.

Akşamları bir ateş yakılıyor ve herkes başına toplanıyordu. Bazen şarkı söyleyip gitar çalanlar oluyor hepsi savaştan uzaklaşıp biraz daha huzur bulmak için ama olmuyor.. Bu ateş evimizi hatırlatıyor. O büyük ve parlak ateşi. Yuvamızı..

Neyse sabah tekrar başlık açar devam ederim. Gece okunmuyor...