satanist hikayemi anlatıyorum

vay amk soru cevabi kacirmisiz.

panpa su soru cok onemli ilk basta gotunden gibiyon gibi geldi ama guzel topladin gercek olabilir. senin gozunden ogrenmek istedigim bir soru var. cevaplarsan cok sevirinim.

bir sey neden yasar?

mesela bi bakteriyi dusun ne beyni var ne bi gib adam gidip kendine besin ariyor yiyor bolunuyor filan. onu yasamaya iten ne?

Reserved

tam o sırada, yanımda bir kamyon şoförü durdu.
"nereye gidiyorsun kardeşim" dedi, böyle rüyadan uyanmış gibi
yalyapaladım, "abi şehre gidiyorum atar mısın" dedim.
herif beni yakından görünce pişman oldu belli ki,
"bin atarım" dedi. ama bir elinde levye var. göstere göstere
kucağına almış herif. "bir şey yaparsan belanı giberim"
şeklinde davranıyor falan. neyse bindim, yavaş yavaş gidiyoruz.
bu herif sıkılmış olacak ki başladı oğlunu kızını anlatmaya,
"işte bizim kızda allah izin verirse öss yi kazanacak,
oğlum allah izin verirse okula girecek. allah izin verirse
şöyle olacak, böyle olacak" bunu net hatırlıyorum, adam sürekli
allah adını anarak konuşuyor. şehre yeni girdik girmedik,
herife doğru döndüm; "tanrı insanlara yardım etmez" dedim.
adam birden susup döndü bana. baştan aşağıya şöyle bir baktı.
bende kafayı yan çevirmişim, sapıklar gibi herife bakıyorum.

bu böyle tarttı beni kafasını eyvallah diye salladı.
geri kalan yol boyunca sustuk. normalde insanları böyle asla kırmam.
çünkü inanç, bazıları için bir gereksinimdir ve oyuna gelmez.
ama işte hikayede hep söylediğim gibi, kontrolsüz bir şekilde
ağzımdan fırlıyordu bunlar. giderek daha fazla kontrolü kaybediyordum.
hani içki içerken, hafif hafif parmak uçlarınız uyuşur,
daha "derinden", bir perdenin arkasından bakmaya başlarsınız,
her şeyin farkındasınızdır ama kontrol sanki başkasında olur ve
en kötüsü kontrolün bir zamanlar sizde olduğunu bilirsiniz ya,
aynen öyle hissediyordum. daha derinlerde bunların ben olmadığımı
biliyordum ama bembeyaz suratım korku filmlerinden fırlamış gibi,
başka suretlere kayıyordu. elimle suratımı yokladım,
aynadan kendime baktım. böyle acayip acayip hareketler yapmaya başladım kısaca.
"ulan bu ben miyim, neler oluyor lan bana" falan diyorum içimden,
herifde iyice kıllandı, "seni burada indiriyim ben dönücem şuradan" falan dedi,
teşekkür bile etmeden indim araçtan. herif de dümdüz devam etti.

edit; düzeltme.

kardeş sen ateizmi de satanizmi de yanlış anlamışsın benim anladığım kadarıyla kafan karışmış senin

neyse şehir içinde olduğum için, otobüs falan
bir şekilde bizim barın olduğu sokağa geri geldim.
amacım o sahte hediyelik eşya dükkanına gidip,
arka tarafa geçip malzeme odasından malzemeleri almak.
ama muhtemelen polis yüzünden kapalıdır. fakat alttaki mahzende
insanlar olma ihtimali yüksek. her ne kadar hiçbir sefer
kimseyi görmeme rağmen, bu sefer habersiz geldiğimiz için
birilerini görebilirdim. tabi işin kötüsü onların beni görmesi olurdu.
heriflerde şaka olmadığını yavaş yavaş kavrıyordum aslında.
o kadar ayin vs ile hep nedense bir oyunmuş gibi geliyordu.
ama korkumdan çok içimde tamahkarlık vardı.
"almalıyım, alabilirim. benim hakkım onlar. güce ulaşmak için
bunlara ihtiyacım var" diyordum. o sırada sokağa girdim,
ilerledim dükkanın önüne geldim. dükkan kapalı. önünde kepenk falan yok.
içeriye iyice baktım. kimse yok ortalıkta. arnavut kaldırım, yerden
bir taş söktüm, vurdum cdıbını indirdim dükkanın. hayvan gibi ses geldi.

ama arada bir yerde. herhalde kimse duymamıştır falan diyorum.
pekde umursamadım aslında, kafamda o an sadece malzemeleri alıp eve dönmek var.
girdim içeriye, hemen kasanın arkasındaki yere gittim. herif halı atmış.
kaldırdım altında duruyor kapı ama üstünde asma kilit var.
taşı aldım hemen yerden, vurup kırdım kilidi. bu sırada
hayvan gibi ses yapmışımdır herhalde. bir yandan da diyorum
ulan dışarıyı boşver ya içeriden duyarlarsa.
neyse ya bir şey olmaz falan diyorum hemen peşinden,
kaldırdım tahtayı indim aşağıya. meşale yakayım mı diye düşündüm,
iyice dikkat çekerim diye vazgeçtim. bir olduğum yerde,
birde ucunda ışık var tünelin. ortası zifiri karanlık.
zaten havadan çok kükürt koyuyor içerisi.
dümdüz ve yavaş adımlarla ilerledim karanlıkta,
en soldaki kapıydı hatırladığım kadarıyla,
elimi attım anahtar lazım. sövmeye başladım olduğum yerde,
ama içeriden tek bir ses dahi gelmiyor. herhalde kimse yok diye
düşünmeye başladım.

gerilip kapıya omuzla girdim. kırıldı direkt kilit
yerinden. girişten bir tane poşet aldım.
hemen başladım aranmaya. arka tarafa doğru gittim,
hayvan gibi büyük bir yer. eskiden muhtemelen kütüphane imiş burası.
arkalarda masaların olduğu kısmı gördüm, hemen bir masa aldım.
onun sol tarafında bir sürü kitap var. çoğuda birbirine benziyor.
o tarafa doğru yürüyünce, havanın garip bir şekilde
soğuk olduğunu hissettim. hangi kitabı almalıydım peki?
hiçbiri hakkında bilgim yoktu ki. durdum derin bir nefes aldım,
elimi kitaplar üstünde gezdirmeye başladım. orta raflarda
bir kitap üzerinde tanıdık bir his belirdi. sanki bir
arkadaşın tenine dokunur gibi. hani nasıl anlatsam,
ciddi ciddi onun farklı bir obje olduğunu anlayacak
tarzda bir his. sanırım bu diyip onuda aldım.
içimde gene tamahkarlık kabarmaya başladı. böyle bilinçsizce
aç hayvanlar gibi etrafa saldırıp, bana neyin lazım olduğunu
hissettiğim şey varsa, onları almaya başladım.
irin dolu bir şişe, kelebek kanatları, garip bir toza benzer bir şey,
bir takım otlar. bir tane de kalaylı bir kase.
yavaştan sakinleşmeye başladım, çıkışa yöneldim.
bir baktım ki karşımda bir herif. ama böyle dümdüz duruyor.

içeride bir dakika sessizlik oldu,
istemsizce herifin üstüne atladım. direkt uçtum bunun üstüne,
bu tutup duvara attı beni. kapışıyoruz artık herifle
geri dönüş yok benim bu herifi buraya gömmem lazım.
tam bağıracak gibi oldu tekrar abandım üstüne,
yere düşürdüm herifi. başladım yumruklamaya,
ama böyle nasıl vuruyorum. kaldırdım herifi, karnına yumruk attım,
artık iyice kendinden geçer gibiydi, eğilince dizi de çıkardım.
geriye düşüp bayıldı. hemen ipe benzer bir şeyler buldum,
elini ayağını ağzını bağladım, sonra mahzenin en arkasındaki
kolonlardan birine daha bağladım bunu. hemen basıp kaçtım.

bir yarım saat sonra cenk geldi,
hadi gel ayinin son kısmını tamamlayacağız dedi.
"ama bu olaylar ne olacak" dedim, "karıştırma, çözeceğiz" dedi.
"şimdi tam bir konsantrasyon istiyorum senden, kendini bu işe ver".
kafamı eğdim, geldik gene uğursuz olan odaya. fokurdama sesi geri gelmiş.
kaynıyor kaynıyor başınızda ötüyor.
al iç dedi, gene uyuşturucu maddeyi uzattı.
"bugün yaşacaklarınla direkt ve aracısız bir iletişim kuracaksın.
tek olacaksın. yaşayacaklarının en ağırı bu olacak." dedi.
gene içimde inceden bir tırsma yaşandı. gözümü kapatıyorum
altından bir taht, üstünde ben, altında pentagram. cayır cayır yanıyoruz.
gözümü açıyorum cüzzamlı derisi gibi sararmış akmış duvarlar.
toprak yer. ayakkabılarını çıkart dedi, ilk sefer ki gibi.

bu başladı yapacaklarımı anlatmaya,
"içeri gir. hiçbir ışık olmayacak. sadece iki mum var.
o da pentagramı seçmen için koyduk. içeri girer girmez,
pentagrama doğru yürü. tam önünde bir siyah bir beyaz
kutu olacak 2 adet. ilk ayininde hangisini seçtiysen,
gene onun içine git. başını eğ ve sana verdiğim şu kağıttakileri oku.
ne olursa olsun okumaya devam et. ne olursa olsun.
okumanın sonuna doğru geldiğini hissedeceksin. bu sefer sadece üstünü değil
komple kıyafetlerini çıkar, ardından secde pozisyonuna gel. kafanı sakın kaldırma.
hiçbir zaman göz göze gelme. bu arada sürekli okumaya devam et. bir elin
kağıtta olabilir sorun yok. pentagramda bir hareketlenme olunca,"
"ne hareketlenmesi ya" dedim istemsiz bir şekilde,
"anlayacaksın, elini şu hançerle kes ve kanını akıt. ardından duayı okumayı
kes, bağın yere bakar pozisyonda pentagramın içine otur.
gerisi hallolacaktır." dedi.

Devam kanka sana gore uzun geliyoda biz okurken cok kisa suruyo

reseerved

reserved

eve dönmeye karar vermiştim. herkesten saklanacak;
bir yandan da çareler bulacaktım. polis ile pek
sıkıntı çıkacağını sanmıyordum fakat tarikat
özellikle bu soruşturma nedeniyle peşime düşecekti.
muhtemelen olanlar cenk in kulağına gidecekti.
eve dönmek için otobüse bindim. bildiğiniz gibi yol
en az iki saatlik bir yol. yavaş yavaş giderken,
bir yandan da ne yapabileceğimi, varlıklar ile
nasıl iletişime geçebileceğimi düşünüyordum.
kitap ile masaya sahip olursam aslında her şeyi yapabilirdim.
malzemelerim ekgibti ama onlarıda bir şekilde tamamlardım.
otobüs ile yaklaşık bir saat gittikten sonra,
içimde gene garip bir his uyanmaya başladı.
"lan aptal mısın tek başına ne yapacaksın,
sanki bir şey yapmaya gücün yetecek. olm tek başına
yapamazsın. kitap ve masaya sahip olmalısın.
gerçek gücüne ancak öyle ulaşabilirsin.
hemen şimdi otobüsten inmeyelim, yoldan bir şekilde
geriye dönüp dükkana gitmeliyim. malzemelerimi
tamamlamalıyım. varlıklar ile ancak öyle iletişime geçebilirim.
gerçek güce herkesten ayrı bir şekilde kavuşup,
herkesi kendime muhtaç hale getirebilirim. cenk şerefsizini
bu şekilde ekarte edebilirim."
ama bunlar beynimin içinde yankılanan bir ses gibi,
içimdeki varlıktan geldiğini biliyorum;
gene de bütün sözler benim sözlerimmiş gibi.
sanki bütün kontrol bendeymiş gibi. otobüs
bir, bir buçuk saat gitti gitmedi, otobanda durdurup
indim. öğleden sonra gibi bir saat. indiğim yer ise
kızı bıraktığımız ormanların devamı olan ormanlar.
arkama doğru döndüm ormana bakıyorum,
ayaklarım içeriye girmek istiyor.
"her şeyi boşver ya da,
bırak git ormana. orada mutlu olucam. mutlu olabilirim.
beni gerçekten sevenlerin arasında olabilirim."

birazdan başlıyorum arkadaşlar.

dıbını ayinini gibtiğim yine ne taklar Yiyon

Panpacim bence bugunluk bu kadar soru yeterli. devam etmelisin hikayeye, entry aralarinda sorulara cevap yazarsin

devam panpa

Occcc yazsana

bir hafta geçtikten sonra, öğleden sonraydı tam evden çıkıcaz,
cenk aradı "çabuk buraya gelin" dedi. toparlandık çıktık.
"ne oldu" dedik, tarikattan iki kişi, bir kızı gündüz, parkın ortasında
bıçaklayıp öldürmüşler. polis olay yerine gelmiş. çocuklardan birisi yakalanmış.
ki çocuklar dediğim bir kız bir erkek. bunlar birisini tarikata kazandırmaya çalışırken,
madde kullanıyorlar ve kafaları iyiyken böyle bir tak yiyorlar.
bu haber gazetelere vs de çıktı bu arada.
cenk "bir süre görüşmeyelim, herkes pussun bir köşede, ben sizi arayacağım" dedi.
"eyvallah" diyip dağıldık. ama içim içimi yiyor; nasıl ulan? eskiden tüm zararımız
kendimize idi, şimdi olanlara bak. ya yakalanırsak? ya polis bulur da ağzımıza
sıçarsa? bu çocuklar ya konuşursa? konuşurlarda tarikatın bilgilerini sızdırırlarsa?

eve geldik kemalle, hemen gittim odama. dört dönüyorum korkudan.
o da başladı gene ağlamaya. daldı odama, kapı aniden açılınca baya bir tırstım.
ağlıyor bir yandan "ne yapıcaz biz ne yaptık biz ne olacak bize"
sinir krizi geçiyor. dedim "oğlum sakinleş bizim adlarımızı veremez zaten,
bir şey olursa da kaçarız en kötü" falan kendimle beraber onu da kandırıyorum.
bütün gün böyle geçti, akşama haberlerde de gördük biz bu olayı.
"satanistler adam kesmiş"

taku yedik diyorum içimden, ulan ne olacak. ama kemal kafayı yemiş
durumda. ağlıyoru falan geç, kendini yerden yere atıyor korkudan.
"ulan ne bu telaş bir şey olmaz korkma" diyerek avutuyorum.
"yakalanıcaz" dedi. "sen bir şey yapmadın" dedim,
"hayır yaptım" dedi.

o gün daha akşam üstü olmadan,
iki paket sigara içmişimdir.
içiyor, bitince hemen peşine bir tane daha yakıyordum.
ellerim falan titriyordu.
sürekli gözümün önünde iki göz geliyordu.

kemal yemek yaptı, onu yedik.
daha sonra bara gitmemiz gerektiğini söyledi.
ayinin 2. kısmını bugün halletmemiz lazımdı.
3 gün içerisinde tüm tören halledilmiş olmalıydı.
fakat o gece yaşadıklarımdan sonra çok ciddi tereddütler içerisindeydim.
bir yandan da bu saatten sonra dönüş olmayacağını biliyordum,
bir şeyleri uyandırmıştım ve sorumluluğunu almalıydım.

insan olaylar içerisindeyken,
sürekli "keşke olmasaydı" diyor.
normal de asla inanmayacağım şeyler başıam gelince,
tanrıya bile iman eder hale geliyormuşsun.
bunu da canlı canlı deneyimlemiştim.

hadi be amk başından beri takipteyim bitir şu hikayeyi

Yazsana amk 2 yaziyon birakiyon