satanist hikayemi anlatıyorum

Merakla devamini bekliyoz hadin

rizorvıd can aksoy

aralardaki edebi kısımları atlasan şuan hikaye biterdi be aga

Ayinleri anlatmayacaksan hic anlatma baştan diyeyim

Cini periyi görüp nasıl ateist oldun dıbına koyim gerçi küçüklükten beri tanrıyla bi hesabın vardıda

koridorun sonuna kadar koştum.
hemen duvara elimi attım, ışığı açtım.
karşıya doğru baktım hiçbir şey yoktu. ama
olur ya yalanan yer böyle rüzgar yer hafif bir ürperirsiniz.
işte tüm sırtım öyleydi. bütün kıllarım ayağa kalkmıştı.
ödüm takuma karışmıştı kısaca.
bu kadar korkunun üstüne tuvalete gittim,
şöyle anlatayım tuvaleti;

klozetin tam karşısında ayna ve lavobo var.
içeriye girdim suratıma baktım
bembeyaz kesmiştim resmen.
ellerim de titriyordu. o halde döndüm arkamı,
işemeye çalıştım.

içeriden takur tukur sesler gelmeye başladı.
içimden sadece "allahım ne oluyor ya lütfen yardım edin bana"
diye ağlamaklı konuşuyordum resmen. sözde şeytan ın
elemanı olmuş olan ben, bu kadar korkuya allah a sığınıyordum gene.

kim var orada diye bağırdım, kemal ben geldim dedi.
arkamı döndüm, aynaya doğru bakınca ters çevrilmiş olduğunu gördüm.
refleks olmalı ki, işememe rağmen boşluğa bir miktar daha işemiştim.
resmen boşalmıştım o anda.
kendimi sakinleştirdim,
kemal gelmişti artık yalnız değildim.
aynaya dokunmadan, ellerimi yıkayıp çıktım.
onun yanına koşar adım gittim.

o geceden sonra baya bir duruldum.
benim arkadaşım kemal, cenkle iyice kanka durumuna gelmiş.
sürekli görüşüyorlarmış.
bir iki kez bende gittim bunlarla beraber. herifler bira alıp, park da içiyorlar.
böyle şeyleri görünce başta bir soğudum bunlardan.
çünkü öğrendiğim o kadar çok şeye tersti ki.
resmen bayalıktı yaptıkları. lümpen hareketleriydi.
dedim bunlarla bir daha görüşmem.

bu sırada okulda bir derste,
hocanın teki belli bir ideolojide olan öğrencilere takıyormuş.
ben de o gruptaki öğrencilerle beraber olduğum ve
kantinde vs göründüğüm için, kara listeye girmişim.
bir ödevimini 01 aldığını görünce tepem attı.
gidip hocayla konuştum.
malesef devlet üniversitelerinde pek konuşma işinde başarılı olamıyorsunuz.
adam akıllı davranmam gerektiğini,
bunun bir uyarı olduğunu,
bir daha karşısına çıkarsam beni okuldan attıracağını vs söyledi.
ben de üstüne yürünce,
yaklaşık 1 dönem ceza uzaklaştırma cezası yedim.

tabi ki bu ceza ailem tarafından öğrenilmeyecekti.
onlara sürekli her şeyin iyi ve standart gittiğini,
herhangi bir şeyin olmadığını söyleyip duruyordum.
bu yalanlar artık öyle ağır gelmeye başladı ki
bir yandan sigaraya başladım.
ama şimdi dönüp bakınca, bunun ergen isyanının bir kalıntısı olabileceğini de
hesaba katmıyor değilim.

iyi bir insanım bence.
bir kere ideolojim ezilen halklar için.
ben ezilenlerin yanındayım.
ama üstümde asgari ücret seviyesinde kıyafet, ayakkabı var.
birkaç aileyi doyuracak bir keman çalıyorum.
üniversiteye girebilmek için dershaneler ve özel dersler alıyorum.
eğleniyorum da artık, çünkü iyi bir insanım.
tanrı var mı yok mu neden önemli olsun ki?

bir gün ırmakla yeşili bol olan bir yere, deniz yoluyla gidiyoruz.
dolaşıyoruz vs. bir kıra çöküyoruz.
gözlerimi kapıyorum;
hissetmem gereken huzur; hissediyorum galiba.
ama bir şeyler ekgib. biliyorum ki öyle.
buradan dönünce eve döneceğim.
evdekiler ise beni anlamıyorlar.
çünkü ben ortalama üstüyüm.

şiir okuyorum, fazlasıyla.
heinrich von kleist diye bir adam var.
çok sevmiş, sonra sıkmış kafasına.
ırmağı alıyorum yanıma. diyorum ki evden kaçmalıyız.
param var, biraz idare eder. birkaç gün otelde kalır.
ardından bir hayat kurmaya çalışırız.

o gün o vapuru kaçırıyoruz.

arkadaşlar, hesabım nedenini bilmediğim şekilde
kapatılmış durumda. bu yüzden bundan sonra
bu hesaptan devam edeceğim.

yalnız görüyorum ki hikayeyi kurmaca sananlarınız var.
ayrıca aklınca beni dalgaya alan übermensch ler,
kimin neye inandığını veya inanacağını bilemem,
size tüm bu yaşananların doğru olduğunu söylemekle yetiniyorum.

öncelikle hikayeyi bitireceğim. lakin böyle özel mesaj yoluyla olsun
doğrudan yazarak olsun tacizler devam ederse
üzülerek söylüyorum ki
yazmak için zaman ayırmada zorluk yaşadığım bu
yükü devam ettiremeyeceğim. doğrudan kısa kesip, sonunu söyleyip
bitireceğim.

öncelikle hikaye sonu mutsuz bitecek.
hikayemizin part 2 sinin sonuna yaklaşıyoruz.
ardından part 3 ile birlikte bir flashback yapıp
bitireceğiz.

çok sorulan sorular ve cevapları

1. öncelikle şu anda satanist değil ateistim.
2. illuminatinin varlığına inanmıyorum.
3. pişmanım, pişman hissediyorum.
4. pişmanlığımı insanların görüp, bunlardan ders çıkarmasını istiyorum.
5. zenginim. bu her şeyi kolaylaştırıyor; tıpkı zorlaştırdığı gibi.
6. yargılamanız pek umrumda değil, bunu bilerek yazıyorum.

yarın devam edeceğim.

cenk hazır mısın diye tekrar sordu,
evet dedim. kurban verme işleminde
ne görürsen gör devam edeceksin dedi
şu anda yalnız değiliz hissedebiliyor musun dedi
bu böyle diyince benim gene sırtımda soğuk bir rüzgar esti
artık maddenin etkisi mi, pgibolojik mi bilemiyorum.
tamam dedim. bir seferde hallet ve bu işi bitirelim dedi.

gitti kutudan bir tane kedi çıkardı.
pentagramın ortasına getirdi.
hayvanı da uyuşturmuşlar sanırım,
yarı baygındı kaçma girişiminde falan bulunmuyordu.
derin bir fırt daha çektim,
ağzımda tutuyordum zaten.

ortaya koydu, bir şeyler okumaya başladı.
arapça değil latince bir şeyler okuyordu,
ilk seferinden farklıydı çünkü orada arapça okumuştuk.
dediklerinden de hiçbir şey anlamıyordum.
bana kafasıyla işaret yaptı,
elime bir hançer verdi.

yere eğildim;
her yer yapış yapıştı. önceki işlemlerden kalma
derin bir pislik yaşıyordu resmen orada.

bu gece sadece soru cevap olacak, yarın devam edeceğim hikayeye

yaklaşık bir dönem boyunca ortama alışmaya çalışıyorum.
bu sırada keman çalmayı bırakıyorum.
metal müzik dinlemeye başlıyorum.
eskisi kadar çok okumuyorum,
çünkü okulda gördüğüm kadarıyla
türkiye de siyasetçi veya entelektüel olmanın
okumayla alakası yok.

ırmak ın tanıştırdığı çocuklar görüşüyoruz.
okuldaki çocuklarla pek kaynaşamadığım için,
onlarla daha çok takılıyorum.

bir gün bunlar beni bir partiye çağırıyorlar.
fakat gotikler varmış.
bu kızların hepsi ortamcıymış.
gelmeliymişim.
bir ben ekgibmişim.

yeni model siyah kıyafetlerimi giyiyor,
yeni uzattığım saçlarımı güzelce taratıp,
bileklerimle beraber partiye gidiyorum.

bilmiyorum ki bu parti hayatımın dönüş noktası olacak.

tekinsiz bir yerde parti. neredeyse yerin altında bir yere giriyoruz. her yer duman
içinde. daha sonradan uyuşturucu kokusu olduğunu öğreneceğim,
kesif kokuyu alıyorum.
içime hafifçe bir korku düşüyor.
ulan ben nereye geldim diyorum.
arkadaşlar da ilk defa geliyor oraya.
akıllarında farklı bir etkinlik yapacaklar.
daha öncesinde tv de görüp dalga geçtiğimiz o orjinal tipler
bu sefer yanıbaşımızda.

Ilk 2 sayfa cok sacma amk italyan tiyatro oyunlari yada fransiz romanlarindan firlamis gibi

cenk yanıma geldi "hazır mısın" dedi,
"sonuna kadar" diye istemsizce bağırdım. "ne oluyor lan,
sakin ol oğlum, amk sizi almakla hata ettik ya bu ne" falan
diye konuşmaya başladı. benim kulaklarımdan ateş çıkıyor ama,
sarıldım bunun boğazına "uzatma lan artist ne gerekliyse yap
içeri girip bitiricem bu işi" dedim. ama o ben değilim,
cenk korktu geri çekildi, şaşkınlıkla bana bakıyor. bense o
anda dedim ne oluyoruz lan? ailesinin yanında sesi çıkmayan,
doğru dürüst arkadaşı olmayan herif bir anda artist kesildi,
milletin boğazına sarılıyor. ama bir yanda da "güçlüyüm,
bak nasıl geri bastı oç herif" falan diyorum içimden.
böyle iki kişi kapışıyor resmen, cenk daha sonra neden geri
bastığını açıklayacaktı tabii. "unutma içeride tek başınasın,
tabi onu saymıyorum" dedi. ama artık ürkmüyorum. kapıyı açtı
içeriden böyle suratıma doğru soğuk bir rüzgar esti.
resmen buz gibi.

mumlar falan önceden yakılmış ya da hep öyleler. böyle duvarlarda
tırmık izleri bir şeyler diş geçirmiş, etraf kaynamış gibi.
buranın duvarları diğerlerinden daha kalın, çünkü fokurdama
hiç duyulmuyor. hemen kapıyı kapattı. mumlar rüzgarın etkisiyle şöyle
bir gidip geldi. o sırada kafamı yana çevirdim sanki bir şey bana bakıyor
geriye doğru sendeledim korkudan. o güç istenci falan kalmadı,
madde etki etmiyor. kafam yerinde, tekrar korku istiyorum. ama
merak baskın geliyor.

yanımıza bir tip geliyor. bildiğiniz gotik makyaj yapmış.
yüzüklerin efensinde uruk hai ler varya,
ciddiyim öyle bir tip.
babalar nasılsınız diye direkt girdi muhabbete.
eyvallah sen napıyorsun falan derken,
fark etmeden herifle kanka muhabetine döndü.
bunun ismi de cenk.
daha sonradan aslında başka bir isim, bir nick ile
tanındığını öğreneceğim.

klagib partici tipleri olur ya. başta öyle birisi sandım.
ilk defa doğru dürüst bir partideyim, her yer gotik.
bizde daha dövme bile yok. öyle süt gibi duruyoruz ortamda.
bir bu adam konuşuyor bizle.

bu hızlı hızlı içmeye başladı. ayak uyduralım diye bizde öyle yaptık.
tabi ki bünyemiz onun gibi sünger değil, bir kaç shot tan sonra benim dünya
kaymaya başlayınca ortamdan iyice korktum.
ses kulaklarımda patlıyordu.
bir yandan garip garip tipleri görüyordum.
korkum gitgide arttı.
ses kulaklarımı dövmeye başladı,
kalbimin boğazımda attığını hissettim.
sonra gözlerimi kapattım.
babamın suratını görmemle, kendimdem geçmem bir oldu.

panik atak geçirmiştim. tekiladaki bir maddeye alerjim varmış.
alerji nefesimi kesince panikleyip bayılmışım.
gözümü hastahanede açtım,
arkadaşlarım ve cenk başımdaydı.

risörved

rezerved

yaklaşık bir kaç haftadan sonra evden ilk defa,
ırmak ın cenazesine gitmek için çıktım.
ileri sarıyorum.
gittiğimde annesi üstüne saldırdı.
tüm bu olanlar için beni suçluyordu.
onu bir takım garip insanalr ile tanıştırmıştım.
onlar da bunu yapmıştı.
annesi sürekli bunu söylüyordu.
kızım intihar edemez diyordu.
birileri onu öldürdü diyordu.
korkuyordum,
utanıyordum ve olabildiğine suçlu hissediyordum.
çünkü ona bu ölüm düşüncesini ben aşılamıştım.
adi bir korkak gibi vazgeçmiştim,
onu yapayalnız bırakmıştım.
o gün her şeyi noktalamamız lazımdı.
fakat bunu yapmak yerine korkak gibi ondan ayrılmıştım.
ona ve kendime,
onun ve kendim için,
güçlü olmalıydım. şimdi o toprak altındaydı,
ben ise yüzsüzce nefes alıp veriyordum.

bu olaydan sonra eve döndüğümde, ailem bir süre yanımda kaldı.
her gün evden okula diye çıkıyor,
bir kaç mekana takılıyordum.

genellikle öğle yemeklerini beni kimsenin bulamayacağı bir yerde yemeye dikkat ediyordum.
çünkü bir mekana girince saatlerce oturup müzik dinlemek kolaydı.
fakat iş yemek yemeye gelince bir çok insanla karşılaşmak olasıydı.
bu yüzden belli mekanlara gidiyordum.
önceliğim tanışıklığım olmayacağı yerlere gitmekti.

bir gün, hiç unutmadığım bir olay yaşadım.
haftanın belli günleri belli yerlere gittiğim için,
ve belli yemekler yediğim için,
o gün, o güne ait mekana gittim.
garson çorba mı diye sordu.
evet dedim.
her zamankinden abimin çorbası diye içeriye seslendi.
artık her zamanki olmuştum.
artık aittim.
artık vardım ve varolmamam gerekiyordu.
çorbayı beklemeden oradan çıkıp kaçtım.

bugün yazıcak mısın panpa ?

bunun devamında bir şey olmuyor.
gözümü hastahanede açıyorum.
başımda babannem var.
gülümsüyor.
aklıma ilk olarak nefretim geliyor.
hatırlıyorum;
nefret doluydum ve taşan sıvı beni boğdu.
kolum da yanıcı bir his var.
serum bağlanmış.

gözümü tekrar kapıyorum.
güzel bir şeyleri yok etmem lazım.
güzel bir şey düşünüyorum;
nedense aklıma papa geliyor.
papayla dövüşebilmek istiyorum.
bu arada onu hala istiyorum.

gözümü açıyorum. babam ve annemde başımda.
ne oldu diyorlar.
başım döndü bayıldım diyorum.
babam son derece ciddi bakıyor bana.

gözümün önüne altın sarısı taht geliyor.
üstünde oturmak isteyince tutuşuyorum.
ve nefretim azalmaktan çok artıyor.
kıza karşı nefretim büyük.
elbet ki pişmanlığını anlayacak.
ama kabul etmeyeceğim.
intikam alacağım.
bu ateş birisini yakacak,
tanrım ateşimi yak ki,
senin karanlık göğünü aydınlatayım!