satanist hikayemi anlatıyorum

bekliyoruz hala aq

bu gece yazmicak heralde

ulan yazmaya karar verdin bari topla şunları bi yerde oyle başla

hadi laaaaan bekliyoz amk.

öldün mü lan bin seni bekliyoz dün de yazmadın

gece oldu. bekliyoruz bu sefer dop dolu, up uzun yaz. cinlerimi tepeme çıkarma.

okurum bi ara

reserved

"erkek erkeğe"

oyhş

amk hala mı yazmamış bu

reserved

En heyecanli yerde birakiyor gib gibi kaliyoruz

reserved

Reserved ulan

tamam sen cinlerle anlaşma yapmışsın, çağırmışsın konuşmuşsun 3 kat kuralı falan var ama neden hiç ilgisi olmayan kişileri rahatsız ederler panpa? yoksa pgibolojik bi şey mi bu? yok onların yaptığı bi şeyse bilinçli olarak mı yapıyolar yoksa varlıklarının enerjisini hissettiğimizden onlar normal bi şekilde yaşarken biz mi rahatsız oluyoruz? onlar bizi görüyo mu? bi de biz onlara görünmeyerek onları rahatsız ediyo muyuz?

bayağı soru sordum, aslında onlar ve bizimle olan ilişkiler hakkında biraz bilgi versen şu an aklıma gelmeyen soruları bile yanıtlayabilirsin

edit: bi de mesela insanlar bilinçsizce cinleri çağırabilir mi? hatta sevişebilirler mi, yine bilinçsiz olacak insan? yoksa cinler insanlara tecavüz edebiliyolar mı?

@lisepir

ben ilgisiz insanları rahatsız ettiklerini duymadım/görmedim. bunların çoğu sonradan uydurulmuş hikayeler. ruh ve sinir hastalıkları hastahanesine gidersen, peygamber ve hatta tanrı olduğunu idda eden bir sürü insan görebilirsin. fakat bazen insanlar, onları rahatsız ederler. bu genellikle bölgelerine girmekle olur, ama modern şehir yaşamında bu olmaz. çünkü ormanlık alanlarda yaşarlar. tabi bu varlıklar, bu boyuta geçmiş olanlar.

asimetrik bir boyut farkı var. doğal olarak iki boyut birbirinden farklı. insanlar bilinçsizce kimseyi çağıramaz, bu bir ritüel gerektirir. ama ne yaptığını bilmeyen birisi, bir ritüel uygulayarak pekala çağırabilir. ama sonuçta ortada bir eylem olması gerekir. insanlar ve varlıklar cinsel ilişkiye girebilir, bu zihinde gerçekleşen bir mastürbasyona benziyor. ve evet bazı varlıklar, insanlara tecavüz edebilir; zapt altına aldıktan sonra.

ırmağı görünce, geriye doğru sıçradım. ki arkamda
mumlar vardı. eğer birisini bile söndürürsem, neler
olacağı hakkında hiçbir fikrim yoktu. sonuçta bu mumlar,
birer vücut kazandırıyor, söndürülmesi halinde onları
öldürebilirdim. tabi bu o kadar basit değil.
"kanın içindeki ırmak olamaz" dedim,
kahkaha atmaya başladılar tekrar. benim alay ediyorlar
diye düşündüm. bu ırmak olamazdı, çünkü o bir insandı
ve insanlar tekrar hiçbir şekilde geriye dönemezdi.
"susun" diye bağırdım, daha çok kahkaha atmaya başladılar.
onlar kahkaha attıkça ben bağırıyordum.
tam bu sırada, otelin sahibi garip hareketlerimden ve
içeriden gelen seslerden şüphelenmiş olacak ki, kapıyı çaldı.
"ne oluyor içeride" diyordu.
şimdi ne yapıcam? ulan resmen sıçtık buradan kalkamam ki
diye düşündüm. bir yandan da kahkaha sesleri geliyor.

"yok bir şey" diye bağırdım, varlıklar bir anda sustu.
onlarda, onlarla konuşuyorum sanıyorlardı sanırım.
adam ısrar ediyor, "aç bir kardeşim ne oldu"
falan diye. "yok bir şey yahu rahatsız etme" diye
bağırdım. varlıklar "ne oluyor" dedi. onlar adamı
duyamıyor ve göremiyorlardı. çünkü şu anda
çember içerisinde bir tek ben vardım ve bu ayin
benim kanımla yapılıyordu. kafamı tekrar yere eğdim,
kanın içerisinde ırmak var. dümdüz bir şekilde bana
bakıyor. ama bir gariplik var, iyice yakınlaştım,
bu sırada adam "açsana kapıyı kardeşim" diye
bağırmaya devam ediyordu. ben iyice yaklaştım,
burnum kana değdi, o sırada ırmak ın gözlerinin yerinde
is, kurum gibi iki kırmızı şeyin olduğunu gördüm.
bu ırmak olamazdı.

"sen ırmak olamazsın" diye bağırdım,
adam "ne diyorsun kardeşim aç hemen kapıyı" diye
bağırdı. bu sırada ne oldu bilmiyorum ama
adam kapıyı zorlayınca, içeride bir hengame oldu.
tekrar gölgeler hareket etmeye başladı, mumlar iyice
ateş aldı. ben ise cevap almak istiyordum,
kafamı geriye eğdim. "bana cevap ver ey cinoğlu" diye
seslendim. ırmak ın süreti gülümsedi. "sen kimsin" dedim.
"beni tanıyorsun" dedi. "hayır tanımıyorum" dedim.
bu sırada herif kapıyı iyice zorluyordu ama, kıracak gibiydi
şerefsiz evladı. sanırım beni uyuşturucu bağımlısı sanmıştı.
bir de girişte kimlik falan sorulmayan bir yer burası,
tamamen izbe, pislik içerisinde bir yer.
hayat kadınlarının iş yaptığı,
türlü türlü insanların gelip gittiği yer.
adamın aslında neden bu kadar kıllandığını da anlamıyordum.
ta ki, "kapının altınadn dumanlar geliyor ne yapıyorsun ulan aç"
diye bağırıncaya kadar.
bir anda panikledim. yerimden doğrulur gibi oldum ama
ayağa kalkarsam ve ritüeli bozarsam
sonumun o yanmış çocuk gibi olacağını düşündüm.

çünkü karşımda, tarikatın bağımlı olduğu
karşılıklı anlaşmalar yaptığı cin aşireti vardı.
o çocuğu da muhtemelen bu aşiretten bir varlık yakmıştı.
yani kısaca şu anda içeride olanların
hiçbirinin şakası yoktu.
kana tekrar eğildim, acele etmeliydim.
ırmak ın sureti hala gülümsüyordu. mumuna baktım
iyice sönecek gibi oldu. parmağımı kana batırıp
mumun üstüne zütürdüm. dikkat ediyordum.

"bana cevap ver, vermek zorundasın" diyip
muma bir kanı damlattım. o anda herif kapıyı kırıp
içeri daldı. size şöyle söyleyeyim, o mum
kandan mı yoksa adamdan mı dolayı bilmiyorum ama
bir anda kaynak ateşi gibi alev aldı. diğer mumlar
normalde o kadar ateş çıkmayacak kadar ateş çıkarıyordu zaten.
alev bir anda havaya kadar çıktı, duman gibiydi; yani alevin
yoğunluğu yoktu. bir alev topuna dönüştü.
tam o sırada korkudan altıma kaçırdığımı hatırlıyorum.
kızdırdım, her şeyin sonu geldi diye düşündüm.
fakat içeri dalan adam, gözlerine inanamıyordu.
alev bir anda yüzümü yalayıp geçti,
adamı boydan boya kavurdu. çığlıklar içerisinde hemde.
resmen gözlerimle adamın boydan boya yandığını gördüm.
bu olay daha sonra, tüp patladı diye gazetelere çıktı.

o anda geriye doğru sektim, arkadaki tüm mumların üstüne düştüm.
fakat yanmıyordum. tıpkı ilk ayindeki gibi, ateş soğuktu.
hemen düzeldim, geriye doğru baktım ki
mumlar olduğu yerde duruyorlardı. cevap almalıydım.
acilen cevap alıp buradan çıkmalıydım çünkü
bu sese birileri gelecekti.
kafamı eğdim. ırmak ın sureti çok çok bulanık.
"sen ırmak değilsin." dedim
"evet değilim" dedi.
"peki kimsin o zaman" dedim.
"hattakılmayupetta" gibi arapça bir ses duydum sadece. ardından bütün alevler söndü.
fakat bu neredeyse bir anda oldu. kan kurudu; balçık
kıvdıbına geldi. gölgeler ve suretler yok oldu.
bende ne var ne yoksa, olduğu gibi
poşete atıp, koşar adımlarla dışarı çıktım.
millet daha yeni geliyordu,
ne oldu ya falan diyerek aralarına karıştım daha sonrada oradan kaçtım.

bi beni mi çok sardı hikaye amk bi kere daha upliyim