REZERVASYON

insanların dehşet verici çığlıkları hala kulaklarımda yankılanıyordu. Birkaç dakika sonra nedenini bilmediğim bir şekilde çığlıklar sona erdi ve karşımda oturan asker ayağa kalktı, konuşmaya başladı:
“Yaklaşık 5 dakika sonra stadyuma gireceğiz ve sizi 2 gruba ayıracağız. Her bir grup için 10 dakika arayla sizi şehrin askeri üssüne zütürecek helikopterler gönderilecek. Lütfen aykırı bir davranışta bulunmayın ve kesinlikle hastalıklılardan uzak durun. Herhangi biriniz onlardan biriyle bir temasta bulunursa hemen orada öldürülecektir.”
Hastalıklılar mı? Ne hastalığı? Ben bunları düşünürken araç birden sallanmaya başladı. Etrafıma bakmak için tekrar ayağa kalktım ve gittiğimiz yolun tamamen terk edilmiş arabalarla dolu olduğunu, sadece konvoyun geçebileceği kadar küçük aralıklar kaldığını gördüm ve o konvoyun oradan ilk defa geçmediğini, yolun sırf onlar için açıldığını anladım. Aynı zamanda etrafta sendeleyerek yürüyen insanlar vardı. Ya da ben o sırada onların insan olduğunu düşündüm. En sonunda stadyumun girişine gelmiştik.

Gece gece heyecanlandırıyorsun panpa

Yigidimsin biraz hizli yaz

Rez kardeşim

Rezerve

Stadyumun itfaiye ve ambulans gibi araçların girmesi için yapılan kocaman kapılarının önünde konvoy durdu. Kamyonun yan tarafında olduğum için önde ne olduğunu tam olarak göremiyordum ancak kapıların açıldığını buradan bile görebiliyordum. Konvoy yavaş bir şekilde içeri girdi ve kapılar arkamızdan hızlı bir şekilde kapatıldı.
Kaleyi geçtikten sonra araçlar durdu. Sahanın ortasındaki helikopterin sesini rahatlıkla duyabiliyordum. O an neden stadyumu seçtiklerini anladım. Bu büyük saha helikopterlerin rahatlıkla inip kalkabilmesi için yeterli alana sahipti.
Kamyonun arka kapağını bir askerin açmasıyla beraber herkes sırayla aşağı inmeye başladı. En sonunda da Mustafa Abiyle ben indim. Bizi orada bir asker timi ve onlardan daha yetkili gibi görünen, askeri üniformalı bir adam karşıladı. Dedikleri gibi bizi gruplara ayırdılar. Mustafa Abi, ben ve 2 adam daha bir gruptaydık, diğer grupta da aynı şekilde 4 kişi vardı.
Bizi sıraya soktular ve beklememizi söylediler. Arkadaki kamyonla beraber toplam 4 grup olmuştuk ve en son sırada biz vardık. Bu yaklaşık 40 dakika demekti. Biraz düşünmek ve kafamdaki soruları olabildiğince cevaplandırmak için yeterli bir süreydi bu.

Rezervasyon

Cam kenarından yerimi ayırtayım ben

Çığlıklar neden bir süre sonra sona ermişti? Yoksa orada yaşayan başka bir insan kalmamış mıydı? Stadyumun da o gün yanından geçtiğim hastaneye yakın olduğunu hatırlayınca en mantıklı cevap bu gibi geldi.
Peki neden hastalıklılarla en ufak temasımızda bile bizi öldürmek için emir almışlardı? Hastalık bulaşıcı mıydı? Temas yoluyla mı bulaşıyordu? Bulaşan şey insanları neye dönüştürüyordu böyle? O filmlerdeki yaratıklara mı dönüştürüyordu? Duygularını yok ederek geriye sadece yürüyen ve avlanan bir et parçası mı bırakıyordu?
Ben bunları düşünürken 2 grup ayrılmış ve 3. Grup helikopterlerinin gelmesini beklemeye başlamıştı.
Tekrar düşüncelere daldım. Tahminim doğru çıkmıştı. Evet, Mustafa Abi babasını arayarak yardım istemişti. O gün paranın ve pozisyonun gücünü hayat acımasız bir şekilde yüzüme vurmuştu. Belki de ben kurtulacaktım ama geride kalanlar ne olacaktı? Sırf devlette daha yüksek yerlerde olmadığı için kaderine terk ettiğimiz onca insan ne olacaktı? Sınıf arkadaşlarım, babam, onun iş arkadaşları, öğretmenlerim, mahallemin berberi.. Onlara ne olacaktı?
3. grubu almak üzere gelen helikopterin sesiyle tekrar kendime geldim. Helikopterden bir tane asker inip komutanının yanına gitti ve bir şeyler söylemeye başladı. Duyabilmek için biraz daha yaklaştım.
“Efendim itfaiye dairesindeki tüm personeli başarıyla çıkarttık. Şu an güvendeler”
Bu cümleyi duyduğum sırada öyle bir rahatlama ve mutluluk hissettim ki. Belki bir daha hissedemeyeceğim kadar. Babam kurtulmuştu…

#rez seri amk

Bizden önceki son grup da helikoptere binip gözden kayboldu ve beklemeye başladık. Anladığım kadarıyla tüm siviller gönderildikten sonra askerleri almak için helikopterler gönderilecekti.
Mustafa Abiye baktım. Normal, hatta olumlu bir yüz ifadesiyle gökyüzüne doğru bakıyordu. Her şey sona mı eriyordu? Kurtuluyor muyduk? Öyle olmasını umuyordum.
Evet! işte orada. Siviller için gönderilen son helikopter de sahanın ortasına iniş yapmaya çalışıyordu. Tam ilerleyecekken arkamızdaki kapılardan bir ses geldi. Bu, kapıların açılma sesiydi. içeriye yine aynı şekilde zırhlı bir araç ve askeri bir kamyon girdi. Ama kamyonun içinden bu sefer siviller değil, tam tersine bir grup asker inmişti.
Zırhlı aracın arka koltuğundan ise takım elbiseli 2 adam inmişti. Adamlar indiği anda askerler onları ortalarına aldı ve hızlı adımlarla yaklaşmaya başladılar. Bu adamlar da kimdi? Neden sivil oldukları halde onları zırhlı araca bindirmişlerdi ki?
Onları görünce bindirildiğimiz kamyondaki bizden sorumlu asker de hemen yanlarına koştu. Bir diğeri ise bizim yanımıza gelip bir sonraki helikopteri beklememiz gerektiğini söyledi.
Mustafa Abiyle ben sadece sessiz bir şekilde birbirimize bakmakla yetindik ancak grubumuzdaki diğer 2 adam öyle yapmadı.
“Hani bizim helikopterimizdi lan bu? Ben daha fazla beklemek istemiyorum, çıkarın beni buradan artık!” diye bağırmaya başlamışlardı.
Komutan onları duyunca hemen yanlarına geldi ve onları sakinleştirmeye çalıştı. “Efendim sizin için de bir helikopter gelecek merak etmeyin sizi oraya güvenle ulaştıracağız” gibi cümleler kuruyordu ve adamları sakinleştirmeye çalışıyordu.
Emrinde silahlı askerleri olan bir komutana bu tarz cümleler söylemek o kadar kolay bir şey değildi. Hele öyle bir ortamda. Bu adamlar cidden çok güçlü veya devlet için çok önemli olmalıydı.

Okuyorum devam

Rezervssyonn

tam yol ileri

Rezervasyon

Devam et panpa

Rezerved pnp

Devam knk

–7 yıl önce–
- Ya baba sana o kadar söyledim futbola ilgim yok diye. Neden buraya geldik ki şimdi?
- Berk bak iyi vakit geçireceğini garanti ediyorum. Buradan çıkınca somurtuyor olursan dile benden ne dilersen, tamam mı?
- Offf….

Onları özledikçe birlikte yaşadağımız hatıralar gözlerimin önüne geliyordu. Babamla ve abimle birlikte gittiğim ilk maç. 90 dakika boyunca sıkılacağımı düşünürken tüm bu süre boyunca hoplayıp zıpladığım, bağırdığım ve atmosfere kendimi bıraktığım o anlar, orada yediğimiz ilk köfte ekmeğin tadı.. Şimdi o “offf” kelimesini tekrar söylemek için, ailemin yanında olmak için her şeyimi vermeye hazırdım.
Daha 1 hafta önce bile inanılmaz coşkulu ve gürültülü olan stadyum, şu an bomboştu. Davul ve insanların tezahürat seslerinin yerini helikopter pervanelerinin sesi almıştı.
Ama şimdi eskileri anmanın zamanı değildi. Gözlerimi tekrar adamlara diktim. Birkaç askerle birlikte helikoptere binmiş kalkmayı bekliyorlardı. Pervanenin hızlanmasıyla birlikte helikopterin tekerleri yerden kesildi ve helikopter yükselmeye başladı. O, büyük bir gürültüyle stadyumun duvarlarını aştığı sırada ben de Mustafa Abiyle konuşmaya başladım.
-Abi sence diğer helikopter ne zama---