Devam etsene

Rezerve

rezervasyon

Rezerved

bu saate kadar bekledim seri yaz panpa

Rezonarme

Hacı abi kaç saattir sadece seni bekliyorum hizli yaz mübarek

– 8 Yıl Önce –
-Baba tırtıla da binebilir miyim lütfeen
-Tamam oğlum ama başka bir şeye binmek yok tamam mı?
-Tamam baba seni çok seviyorum. Pamuk şekerim daha bitmedi, tutar mısın inince yerim kalanını
-Ver bakalım. Ama sen gelene kadar bunu yememeye dayanabilir miyim bilemiyorum
-Yaaa babaaaa
-Hahaha şaka yapıyorum oğlum hadi git sen
Ah o tırtıl, o lunapark. O günlere dönmek için, o pamuk şekerin tadına tekrar bakabilmek için neler vermezdim ki? Ailemi şimdiden çok özlemiştim. Onların yüzlerini unutmamak, sürekli hatırlamak ve güçlü kalmak için onunla beraber birkaç tane daha fotoğraf aldım elime ve onlara uzun uzun bakmaya başladım.
Fotoğraflara, geçmişe o kadar odaklanmıştım ki 5 dakikanın çoktan geçmiş olduğunu farketmemiştim bile. Fotoğrafları çantama attım ve hızlı adımlarla kapıya doğru yöneldim.

Devam etsene amina soktugum

Kapıyı açıp tekrar Mustafa Abi’nin dairesine çıktım. Kapıyı tıklattım. Kapıyı açtı ama beni içeri almadı. Birazdan burada olacaklarını, aşağıda, apartmanın zemin katında beklememizin daha iyi olacağını söyledi. Hazırladığı çantasını sırtına taktı ve beraber aşağı inmeye başladık.
Acaba dışarıda neler oluyordu? Birkaç gündür pencereden bile bakmamıştım. Bu sorunun cevabını almak istediğimden de o kadar emin değildim aslında. Ama başka çarem yoktu. Mustafa Abi’yi takip etmem gerekiyordu.
Apartman kapısının kırık camından caddeyi izliyordum. Etraf çok sessizdi. Tam o sırada bir korna sesi duyuldu. O korna sesini duyduğum anda nedense bir rahatlama hissettim. Buralarda bizden başka insanların olduğu gerçeği yüreğime su serpmişti. Fakat o suyun bir aleve dönüşmesi de uzun sürmeyecekti. Babam beni evden çıkmamam için defalarca uyarmıştı. Bunun doğru bir karar olup olmadığını çok yakında öğrenecektim.

Lütfen daha seri at kardeşim çok sarıyo

Mustafa Abi “Zaman geldi” dedi ve derin bir nefes alarak kapının kolunu çevirdi. Ben de hemen arkasında bekliyordum.
Dışarı çıktık. Kafamı sola çevirdiğimde askeri bir konvoyun yaklaşmakta olduğunu gördüm.
Önde ve arkada birer tane zırhlı ve ağır silahlarla donatılmış araç, ortalarında ise 2 tane üstü açık askeri kamyon olduğunu gördüm. Kasaların içinde insanlar vardı.
Konvoy kapının önüne yanaştı ve durdu. Önden giden zırhlı aracın sol kapısından elinde oyunlardan öğrendiğim kadarıyla tam otomatik silah tutan, tam donanımlı bir asker indi. Mustafa Abinin yanına yaklaştı ve Mustafa Bey? Dedi.
Mustafa Abi de kafasıyla onayladı ve öndeki kamyonun kasasına doğru yürümeye başladı. Ben de evimin girişine son bir kez dönüp bakarak peşine takıldım. Bir askerin desteğiyle öndeki kamyonun kasasına atladık. O kamyonun kasasına attığım adım hayatımın en önemli adımlarından birisiydi. Çocukluğumun geçtiği, oyunlar oynadığım, komşuların ziline basıp kaçtığım, arada camisine uğradığım, bakkalından çikolata, fırınından ekmek aldığım, ilkokulunda 5 sene öğretim gördüğüm mahalleyi terk ediyordum. Ve ne için gidiyordum? Ne kadar süreliğine gidiyordum? Bu soruların cevaplarından hiç emin değildim ama o an için yapılabilecek en mantıklı şey buradan ayrılmak gibi geliyordu. Son kez evimin kapısına, kırılmış camlarına baktım. Sanırım kırılan tek şey o camlar değildi…

Rererez

ZererrZ

Devam et kardes

Nnajakskska

Bir an için kalbimin dediklerini boşverip gözümün gördüğüne, kulağımın duyduğuna odaklanmaya çalıştım. Çok da kolay olmadı çünkü o an hissettiklerim hafife alınacak şeyler değildi. Yine de aldım, almak zorundaydım.

Kamyonun kasasını çevrelemiş bankların en ucuna Mustafa Abi ile beraber oturduk ve çevremdeki insanları incelemeye başladım. Giyimleri böyle zor bir zaman için fazla düzgün ve temizdi. Kimdi ki bu adamlar? Neden onlarla aynı yerdeydik? Sanırım bir fikrim vardı. Mustafa Abi’nin o gece babasını ne amaçla aradığını anlamaya başlamıştım. Peki hayatını, mesleğini seçerken babasının en küçük yardımını bile elinin tersiyle iten bir adam, böyle bir durumda babasından yardım bekleyebilir miydi? Muhtemelen beklerdi. Fakat bu yardımdan ben ne kadar yararlanabilecektim?
Bu düşüncelerime son veren konvoyun arkasından gelen bir kadın çığlığıydı. O kadın çığlığını duyduğum anda aklıma tekrar ölüme terk ettiğim kadın ve kendime verdiğim söz geldi.
Ayağa kalkıp etrafıma bakmaya başladım. Konvoyu gören insanlar evlerinden dışarı çıkıp “Bizi de alın” diye yalvarıyorlardı. Ama konvoy hızını bile kesmiyordu. Aklıma o kadının ölümü tekrar geldi ve öfkeyle demire tutundum, ayağa kalkıp karşımda oturan askere “neden onları da almadınız?” diye bağırdım. Daha asker ağzını açmadan Mustafa Abi beni yerime oturtmaya çalıştı. O kadar sinirlenmiştim ki o askeri yerle bir edesim geldi. Ancak bana bunun bir görev olduğunu, sadece belirli insanlar için geldiklerini söyledi. Bunu hazmedemesem de, yerime oturup sessiz olmaktan başka yapacak bir şeyim yoktu.

Baslik sahibi 33

Seri yaz kardeş.

Rezervasyonu