Rezervasyon

Yazsana mk

Devam devam

pREZarvatif

rezzzzz

Rezervasyon

Rezzz devam

Hadi çabucak yaz bitir be kardeşim yüreğimiz şişti

rezerve

Onun da su içmeye veya tuvalete kalkmış olmasını düşünerek, hatta bunu umut ederek ayağa kalktım. Salonun kapısına geldiğimde fısıldaşmalar duydum. Yatak odasından geliyordu fısıltılar. Yavaş ve küçük adımlarla yatak odasının kapısına kadar geldim. Kapı kapalıydı ancak konuşmayı buradan duyabiliyordum. Sadece belirsiz sesler duyuyordum, kelimeleri seçemiyordum.
Cesaretimi toplayıp kapıyı açtım. Mustafa Abi yatağının üstüne oturmuş telefon görüşmesi yapıyordu. Ama telefonun şarjı bitmişti ki?
-Abi ne yapıyorsun burada? O telefonun şarjı bitmemiş miydi? Kiminle konuşuyorsun gecenin bu saatinde?
ilk birkaç saniye cevap vermedi. Bir şey düşünüyor gibi duruyordu. Kısa bir bekleyişin ardından şöyle söyledi: “Kardeşim bu telefon o telefon değil, bu acil durumlar için sakladığım telefon. Ailemin durumunu merak ettim o yüzden arayıp konuşmak istedim”
Telefona baktığımda gerçekten farklı olduğunu gördüm. Ama Mustafa Abi’nin yalan söylediği lafı gevelemesinden, cevap vermek için beklemesinden bariz bir şekilde belli oluyordu. Neden gecenin bu saatinde aradığını sorduğumda ise bir şey söyleyemedi.
Bu olayla birlkte ona olan güvenim de azaldı. Neden yalan söyleme gereği duymuştu ki? Kimle konuşuyordu? Neden kısık sesle konuşuyordu? Benim duymamı veya bilmemi istemediği şeyler mi vardı? Belki de uzun bir süre boyunca birlikte olacağım insanı yanlış mı seçmiştim?

Yaz knk yaz

Seri buradayız

Mustafa bin cikti

Şrfsz mustafa

Şüphelenmesini istemediğim için “tamam abi anladım” diyerek tekrar yatağıma döndüm. Sabah olunca onunla tekrar konuşmayı planlıyordum. O gün uykumda defalarca o kadını gördüm, ölümünü izledim. Sabah kalkınca bu pişmanlık ve suçluluk duygusunu bir daha yaşamamak için elimden gelen her şeyi yapacağıma dair kendime söz verdim.
Kalktım, Mustafa Abiyi de uyandırdım. Bir şeyler yedik. Ama bir gariplik vardı. Mustafa Abi garip davranıyordu. Sürekli terliyor, çok gergin görünüyordu. Bunun dün geceki konuşma ile ilgisi olduğundan adım gibi emindim.
Daha fazla dayanamadım ve dün akşam yalan söylediğini bildiğimi, gerçekte ne olduğunu anlatması gerektiğini söyledim.
O da “Tamam kardeşim anlatacağım, ama senden bir söz vermeni istiyorum. Diğer insanları düşünmeyeceksin. Arkana bile dönüp bakmayacaksın tamam mı?” dedi.
Bu da ne demek oluyordu? Neden diğer insanları düşünmeyecektim? Ne demek istemişti?
Mustafa Abi’nin anlatacağı şeyi o kadar merak ediyordum ki bu sorular aklımın ucundan bile geçmemişti. Tamam abi söz veriyorum dedim ve konuşmasını bekledim.
“Bak kardeşim biliyorsun babam güçlü ve aynı zamanda devlet işlerinde ve askeri işlerde sözü geçen bir adam. Dün gece gerçekten babamla konuşuyordum, ama arama amacım onları özlemiş olmam değildi. Sana hepsini tek tek anlatacağım ama şimdi hazırlanmamız gerekiyor. Birazdan burada olurlar.”
“Abi neden aradın o zaman babanı? Kim birazdan burada olur? Bana söylemediğin ne var?”
Ardı ardına bir sürü soru sıralıyordum ancak hiç birine cevap alamıyordum. Mustafa Abi sadece çantasını toplamaya odaklanmıştı. Bana dönüp “hazırlan artık, buradan gidiyoruz” demesiyle biraz ürktüm ve çantamın yanına, mutfağa doğru yöneldim. Hesaplama yapmak için çıkarttığım konserve yemekleri ve su şişelerini tekrar çantama koydum. Kıyafetlerimi zaten hiç çıkarmamıştım. Günlerdir aynı şeyleri giyiyordum.

Hadi devam

Eve son kez bakmak ve gerekli bir şey varsa yanıma almak için Mustafa Abi’ye “Abi ben bizim eve geçiyorum, 5 dakikaya kadar gelirim” dedim. “Tamam ama çabuk ol” dedi.
Evin anahtarını ne olur ne olmaz diye yanıma almıştım ve hala cebimde duruyordu. Kapıyı açtım. içeri girdim. Mustafa Abi’ye hala güveniyordum ancak gideceğimiz yeri söylemediği için biraz huzursuzdum. Aslında gitmek bile istemiyordum, ama başka bir çarem yoktu. Bu durumda yalnız kalmak çok tehlikeli olabilirdi.
Koridordan geçip salona doğru yürümeye başladım. Yürürken gözlerim doluyordu. Buraya tekrar dönebilecek miydim? Gerekli olan her şeyi aldığıma emin olduktan sonra tekrar kapıya doğru yürümeye başladım. Gözüm koridordaki sehpanın üstünde duran fotoğraf çerçevesine ilişti. Fotoğraf 2008 yılında lunaparkta çekilmişti. Abim, ben, babam, annem. Hepimiz oradaydık. Hepimizin mutluluğu gözlerimizden okunuyordu ve o günü hala dünmüş gibi hatırlıyordum.

Rezerved

Bu hikaye beni heyecandan öldürür

Rez devam kardes sardı