saklanasım var beyler

uyanık olma ve uykuda olma durumumu betimleyebilmek isterdim.. ama sanırım bunu yapamıyacağım.. genel tanımlara göre uyanık olduğumda ya eski hatıralarımı yeniden yaşıyordum, ya da oluşturduğum hayal dünyalarımda yaşıyordum.. bunların dışında ya yemek yiyor ya uyuyor yada birşeyler çalıyordum.. hayal dünyalarımda yada hatıralarımda yaşayabilmek için yaşıyordum.. basit.. çok basit.. ama hayatımın bi yerine "gölge" takılmıştı.. dikkatimi dağıtıyordu.. atmosferi bozuyordu.. onun hakkında fazla düşünmek istemiyordum.. çünkü ne kadar düşünürsem o kadar ona bulaşmış olacaktım ona.. ve bunu istemiyordum.. yok olmasını istiyordum..

bir saate devam ediyorum... yoldayım

Piyanonun başında oturuyorum.. Bir terslik var.. Tuşlar yok.. Tuşların üzerindeki kapağın kapalı olduğunu farketmem biraz zaman alıyor.. Bu piyanoda böyle bir kapağın olduğundan bile haberim yoktu.. Ama neden ? Neden bu kapak kapalı ? Yanlışlıkla kapanmış olabilir miydi ? Hayır açılmıyordu kapak.. Kilitlenmişti.. Ama nasıl ? Kim yapmış olabilirdi ? Piyano yapamaz.. Gitar da yapamaz.. Koyu kırmızı gölet ? Hayır..
Gölge ? Lanet olsun...
Ama neden ? Hayır bunu yapmamalıydım. Gölgeyi düşünüyordum. Düşünmemeliydim.. Hemen yatağıma gidip yorganın altına girdim.. Beni izliyordu hissedebiliyordum.. Neden bunu yapsın ki ? Hayır lanet olsun düşünme uyu ! Uyu lanet olasıca uyu !

Yine boş odaya bakarken uyandığımı farkettim.. Herşey yerindeydi.. Piyano gitar bitki yazı masası koyu kırmızı kuru gölet.. Gölge.. Oda yerindeydi.. Köşesinde karanlıklar içindeydi.. Yazı masasının üzerindeki yiyecekler bitmişti.. Onları bitirdiğimi hatırlamıyordum.. Piyanonun taburesine oturdum kilitli tuşlara baktım.. Umursamadım.. Bir yolunu bulacaktım.. Gitarıma yöneldim.. Kucağıma aldım.. Cilalı yumuşak Akçaağaç klavyesine dokundum.. Penamı en son bıraktığım yerinde göremedim.. Pena yoktu.. Aramaya gerek yoktu. zaten arayacak bir yer yoktu.. Yoktu işte.. Yine gölgenin bakışlarını ensemde hissettim.. Hiçbişey olmamış gibi yatağıma gidip yorganın altına girdim.. Uyudum..

Piynonun kilitli kapağı üzerinde bir kağıt parçası buldum.. "Aradıkların bende" yazıyordu.. işte yine yapmıştı.. Kapılarımı kırıp tekrar beynime girmişti.. Lanet olsun neden ?! Neden yok olup gitmedi neden ?! Kağıdı yırtıp attım.. Ve yatağa geri döndüm.. Düşünmem gerekiyordu..

Anahtara ve penama ulaşmak için en kısa yolu düşündüm.. Yazı masamdan kalem ve kağıt alıp şöyle yazdım : eşyalarımı geri ver ve git burdan. Kağıdı piyanonun kilitli kapağı üzerine bırakıp yatağıma geri döndüm.. Biraz sonra gölge sürünerek kağıdı almaya geliyordu..

"yardım et yaralıyım" yazıyordu piyanonun üzerine bıraktığı kanlı kağıtta.. artık sesini hiç duymuyordum.. bazen ağlıyordu ama sessizce..
istediğim tek şey beni tekrar yalnız bırakmasıydı.. tekrar karanlığa gömülmekti.. artık onun varlığını yoksayamıyordum ve bu beni rahatsız ediyordu..
o karanlık köşeden gözlerimi kaçırıyordum.. bazen beni izlediğini hissediyordum.. canımı sıkmaya başlamıştı..
4. kat 16 numarada bir ilk yardım dolabı ve bir battaniye buldum.. dolabı komple yerinden söküp odama taşıdım.. ilk yardım dolabını ve battaniyeyi piyanonun üzerine bıraktım ve yatağa girdim..

yine koyu kırmızı göle bakarken uyanmış olduğumu farkettim.. karanlık köşeye baktım.. oradaydı.. battaniyeye sarınmış uyuyordu..
ona bakabilirdim.. hayır bakmamalıydım.. öğrendiğim her yeni şey bir hatıramın unutulması demekti.. evet buna inanıyordum..
hafızamın acizliğine küfrediyordum..

Kayıp Adam'ın defteri - hafızaya rastgele giriş

Neden lavaboda yüzümü yıkarken aylar önce kaybettiğim cüzdanım aklıma geliyor ? Ya da neden su içerken anahtarımı nereye koyduğumu hatırlıyorum. Tamam, mesela birinin ismini hatırlamak istediğimde, en azından elimde bir harita var. En azından kütüphanemdeki hangi kitaplığın, hangi rafına bakmam gerektiğini biliyorum. Bazı durumlarda da kütüphane görevlisi ben istemeden rastgele bir kitap getiriyor. Neden ? Kim ki o ? Peki ya unutulanlar ? Kim çalıyor kütüphanemin kitaplarını ? Ki hangisinin çalındığını bile bilmiyorum. Kim çalışıyor lanet kütüphanemde ve neden işini doğru dürüst yapmıyor ? Kayıp kitaplarım nerede ? Koca kütüphanede neden kitaplarımın bir listesi yok.

metalik bir sesle uyandım.. karanlık köşeye baktım.. bana koyu kırmızı göletin yanında bir yer işaret etti..
anahtar oradaydı.. yataktan çıkıp anahtarı almak için eğildim..
-"kimsin sen ?" diye sordu..
ne diyeceğimi bilemedim.. sahi kimdim ki ben..
hayır hayır hayatımı mahvediyordu..
şuan yapığı şeyle bişeyleri öldürüyordu.. unutuyor olmalıydım.. bu ses tonunu öğrenerek, bu soruya cevap vermeyi düşünerek en az 4-5 hatıramı unutmuş olabilirdim..
-"lanet olsun yapma !" diye bağırdım..
-"defol git burdan!
...

yine yatağıma yattım yorganı üzerime çektim.. karanlıkta uzun süredir duymadığım sesimi hatırlamanın şaşkınlığını yaşıyordum..

http://www.youtube.com/watch?v=HcfmbRo8CP0

yağmur yağıyor.. ay ışığı piyanomun tozlu tuşlarını aydınlatıyor..
sesler boş ve soğuk odada yankılanıyor..karanlık köşeye dönüp bakıyorum..
kıpırdamıyor.. battaniyeye sarılı oturuyor.. koyu yeşil gözler bana bakıyor..
bu odadaki en canlı şeyler onun koyu yeşil gözleri.. odadaki bütün grliğe inat yemyeşil bakıyor..

http://www.youtube.com/watch?v=U8hf54tyqfg

aklımdan yine bi bach eseri geçiyor..eseri uzun zamandır dinlemedim.. ama nasıl ustalıkla yazılmışsa her notası aklımda..
o kadar güzel ki ilk notalarıyla yanaklarım ıslanıyor.. yaylılar flütler.. arkada harpsicord..
klagib bach ezgileri.. gözlerim kapalı boşluğa doğru gülümsüyorum.. eseri uzata uzata yavaş yavaş bitiriyorum..
bir eser bittikten sonra hala hayatta olduğunu farketmek çok acı veriyor..özellikle mozart'ın requiem'inden sonra
neden hala hayatta olduğumu sorarım hep.. eser bitti işte daha ne işim var burada ? bende bitmek istiyorum..
bende bitmek istiyorum..

Piyanonun üzerinde bir kağıt parçası daha buldum.." Konuş benimle"
Neden konuşacaktım ki.. Ne vardı ki konuşacak.. Ama penam hala ondaydı.. Ve gitmiyordu..
Uyku problemi yaşamaya başlamıştım.. Artık istediğim kadar uyuyamıyordum.. Nedense uyanıyordum..
Gün saat gibi kavramları kullanmayı bırakalı uzun zaman olmuştu.. Ama sanki onun hayatıma gireli çok uzun zaman olmuş gibiydi..

4. Kat 16 numaranın mutfağındayımdım. BuzDolabının üzerinde birkaç fotoğraf var..
Daha önce hiç dikkat etmemiştim.. Ve bugün 16 numaranın bir başka odasına daha
Girdim.. Bunu yapmamalıydım ama girdim işte.. Oda gayet normal bir yatak odasına benziyordu..
Bir şey göze çarpıyordu sadece.. Odanın batı cephesinin olması gereken yerdeki duvar neredeyse yoktu
Yıkılmıştı.. Bu ölü şehrin ihtişamlı bir manzarası vardı onun yerine.. ilginç..

16 numaranın dış kapısını parçaladım.. yakacak birşeylere ihtiyacım vardı.. hava artık çok soğuk olmaya başlamıştı..
parçaladığım tahtaları çatıya çıkarıp bir tenekenin içinde yakmaya başladım..
oda küçük olduğu için hemen ısınmıştı.. turuncu alevler odayı aydınlatıyordu.. ateş yandığı zaman karanlık köşe artık o kadar da karanlık olmuyordu..
yatağımdan tenekede yanan alevleri seyrediyordum.. çıtır çıtır yanıyordu tahtalar..
bu odada kendimi koruyordum.. dış dünyadan.. onlardan..
ateş varken gölge artık eskisi gibi karanlık değildi..
uzun düz siyah saçlarının arasına gizliyordu yüzünü, yeşil gözlerini..
kanaması durmuştu sanırım.. yoksa şimdiye kadar çoktan beni yanlız bırakırdı..
dürüst olmam gerek.. öleceğini umuyordum.. ama şuan o köşede beni izlemeye devam ediyor..
oda sıcak.. yine yorganın altında uyumaya çalışıyorum..
gölge sürünerek ateşe yaklaşıyor..

ateşin arkasından siyah saçlarının arkasına gizlenmiş yeşil gözleriyle bana bakıyor..
ateşin içinden geçiyor yeşil bakışları.. gri ceketinin düğmelerini açıyor karnını gösteriyor bana..
bandajlarla sarmış karnını.. yüzünün soluk rengi dışında sağlıklı görünüyor..
bu odada herşeyin rengi soluktur.. ateş ve yeşil gözler dışında zaman durmuş gibidir..
o gözlere her bakışımda içimde birkaç hücrenin daha canlandığını hissetmeye başladım..
bakışlarla renk veriyordu adeta.. bu yüzden gözlerimi kapadım.. hatıralarımı kaybedebilirdim..
eskileri kaybetmek istemiyorum.. nerde benim şişelerim..

adını söylüyor bana...
beynime kazınıyor o isim...
benim adımı soruyor..
susuyorum..
arkamı dönüyorum..
uyuyorum.. belki sevdiğim bir rüya denk gelir diye...

uyandığımda yerdeki koyu kırmızı kurumuş göletin gitmiş olduğunu gördüm..
yerdeki tozlar silinmişti.. bir mum yanıyordu uzak köşede.. elinde bir kitap vardı..
dante'nin ilahi komedya'sını okuyordu.. beatrice i keşfediyordu.. limboyu öğreniyordu..
uyandığımı anlayınca kitabı kucağına bıraktı.. bana baktı.. yine konuşacak gibi oldu.. ama sonra sustu..
sadece baktı yüzüme.. koyu yeşil baktı..
ayağa kalktı yaklaşmaya başladı.. yürümesi düzgündü.. yarasına aldırmadam hiç yalpalamadan yanıma kadar yürüdü..
yatağımın önünde dizüstü oturdu.. ilk defa bu kadar yakından görüyordum yeşil gözlerini..
gri ceketinin cebinden birşey çıkardı yastığımın üzerine koydu..
penamdı bu.. sonra ayağa kalktı.. köşesine doğru geri gitti..
bir yer yatağı bulmuştu kendine..
yatağa yattı üstünü örttü..
o bana ben ona yatarak karşılıklı bakıyorduk.. gözleri doldu.. parladılar..
birden ağlamaya başladı.. o kadar içten ağladı ki benim de gözlerim doldu..
bende dayanamadım.. ağlamaya başladım.. nedensizce umarsızca ağladık..
yavaş yavaş sakinleştik..
yavaş yavaş gözleri kapandı.. ıslak yanaklarını sildi..
uykuya daldı..
ben hariç kimseler bilmedi.. kimseler görmedi..

en kısa sürede devam edicem buna..