panpalarım ben her zaman halk otobüslerinde en arka köşeye oturup kafamı cama yaslayan ve dışarıyı izleyen insanlardandım. kimsenin ne etlisine karışırım ne sütlüsüne. neyse bir gün şirketten çıktım çok yoğunduk zaten, bir yorulmuşum sormayın gitsin. Arabamı da trafikte takılmamak için şirkete getirmem. otobüs durağına geldim beklemeye başladım. yorgunluktan neredeyse düşecektim. Derken otobüs geldi içi bir kalabalık bir kalabalık oturulacak yer olmadığı gibi ayakta giderkende sıkış tepiş gidiyoruz. fare eniğini yitirse bulamaz derecede. neyse bindim otobüse yolda gidiyoruz ışıklarda bir dur bir kalk yaptığından şöfer her seferinde bir öne bir geriye gidiyoruz. Ama ciddiyim panpalarım o ana kadar aklımdan hiç pij lik geçmiyordu hatta önümdeki kadını bile farketmemiştim. önümde bişey hisettim, kadının saçları nerdeyse ağzıma girecek ben geri gittikçe arkadan pos bıyıklı dayım bana yavaştan konduruyo öne gitsem ben kadına konduruyom derken tren olduk. kadına baktım hiç ses vermiyo her halde farkında ve hoşlanmış bende pos bıyıklı dayım bana dokundurmasın dedim dayandım öne kadın başladı arkaya yaslanmaya. bir baktım ineceğim yeri gçmişim hemde baya uzaklaşmışım zaten akşam karanlık ama panpalarım o kadın ben im yorgunluğumu bir aldı kuş gibi olmuşum her neyse devdıbını alta saklıyorum