Kapanması gereken o kadar çok şey vardı ki aslında. Kapan-ması gerektiğine inandığım halde bir türlü kapatamadığım bir kalbe sahiptim. Onun da bir geçerliliği yoktu aslında. O sevdikçe, özledikçe, acı çeker olmuştu. Sağlam bir şekilde tecrübe edecek kadar yaşamıştı o acıyı. O kadar satmıştı ki kendisini, her defasında bu son dese de acı çekmeye o da alışmıştı. Ne kadar yorulsa da, kırılsa da seviyordu işte. içtiğim sigaranın ciğerlerime verdiği zararın, fazlasını veriyordu kal-bime onu sevmek. Sevmekten mi vazgeçmeliydim yoksa sigara içmek-ten mi? Ama alıştı dedim ya hani, kendime zarar vermenin bana hiçbir zararı yoktu. ikisinden de vazgeçmeyecek, ama çok da ön planda tut-mayacaktım onu. ‘O’ diye bahsettiğim kimdi? Çok mu sevmiştim onu? Hatırlamak istediğimden emin değildim onu tek bildiğim çok özledi-ğimdi.

Yağmur şiddetini arttırmaya başlamıştı. Kendimi toplamaya çalışıyordum. Apartmanın kapı önüne sığmakta zorlanıyordum. Tam da girişinde uyumaya çalışacaktım bu gece. Acaba sabah olacak mıydı? Yarına uyandığımda kaç kişi üstümden geçmiş olacaktı işine gücüne gitmek için? Yorulmuştum bugün bende. Ne ruhumda ne de bedenimde mecal kalmamıştı artık. Uyumam gerekiyordu, çünkü ağlamaktan yorulmuş ve uykusuzluktan sızlayan bir çift göze sahip-tim. Uyuyordum…

rez alın 10 dk ya geldim

I am BATMAN !!!

http://c12.incisozluk.com.../11504/5/813715_o20d8.jpg

Rezzervassyon

Yazık sana pnp

REZLER ALINSIN DEVAMI GELiYOR

Okudum ve kabul ediyorum

Liseyi gördüm elim çuguya gitti zor tuttum

Rez okuyamadim gece gece deli mi gibti panpa seni

selam ampute

Oturuyorum bir tenhada. Kendi başıma, dalgın kafayla. Yanımdan ara ara gelip giden tek-tük insanlar oluyor. ‘Gelin beraber oturalım.’ dercesine bakıyorum gözlerinin içine. Hiç tanımadığım bir sürü insan geçmişti o gece yanımdan. En çokta sevgililerin uğrak yeriydi burası. Lise caddesindeki Zümrüt apartmanının önüydü. Her gece oralarda olurdum, elimde yanımdan geçen bir adamdan haraç ister gibi aldığım bir dal sigara vardı. Ne yazık ki yakacak ateşim yoktu sigaramı. Aslında yakmakta istemiyordum. Çünkü yaktığımda eninde sonunda o da bitecek ve içtiğim sigaraya bile sövecektim, sırf bittiği için.

Oysa şimdiye kadar alışmış olmalıydım bitmelere. Sonunda biteceğini bile bile gene yine yanımdan geçen birinin attığı yanan izmarite yöneldi gözlerim. Oturduğum yerden kalkıp yanan izmariti aldım. Neredeyse o da bitecekti. Umurumda değildi gerçi. Sigaramı yakmaya çalışırken ayaklarımın ıslandığını fark ettim. Yağan yağmur bile istemiyordu belki sigaramı içmemi, ama hiç umurumda değildi. Yaktım. Sonra ilk içime çektiğimde dumanı yutkunur gibi oldum. Birkaç defa öksürdüm arka arkaya. Devamında alışacağımı düşünerek çektim ikinci defa, üçüncü defa ve böyle devam etti. Sayıyordum kaç defa elimi ağzıma zütürdüğümü.

Garipti. Ne kadar yavaş içmeye çalışsam da bitiyordu işte. On beş, on altı… Evet, on yedinci defaydı. Hiç bu kadar uzun sürmezdi aslında ama sonuna gelmiştim bir sigaranın daha ve üzülmeye de başlamıştım. O gün benim on yedinci yaş günümdü. Kimsem yoktu ki bitmiş bir sigaramdan başka. Ya da var mıydı? Kimseden hiçbir beklentim yoktu zaten. Olmaması daha iyi değil miydi? En iyi zamanlarımda bile, selam vermesem akıllarına gelmeyeceğim birçok yakın (!) arkadaşım vardı.