sadece ve sadece sıkılmak

Gerçekten sıkılmak. ruhumu bi piton sarmışçasına ve nedensiz. Yapacak hiçbir şey bulamamak, yaptığın hiçbir şeyden zevk alamamak. Ne aradığını bilememek.

Çevrende ve hayatında ne gerçek bir dostun, ne gerçek bir mücadelen, ne de yarına uyanmaya değer bir sebep bulamamak.

Sadece ve sadece sıkılmak.

Bir ergen kompleksinin bile nedeni vardır. Ailesine, baskılara karşı, değişen zihnine ve bedenine karşı bir isyan, bir sıkılmaktır o.

Oysa bu bambaşka. içimde dışarı çıkmaya uğraşan, rahat vermeyen kocaman bir duygu seli vardı önceleri. Şimdi o da suskun bu aralar. En çok ihtiyacım olduğu dönemde o da çekti gitti bıraktı beni. Benim herkesi, her şeyi bıraktığım gibi.

Bütün dersleri geçmek, sağlıklı olmak, arada iki çift laf etmek.. Bilmiyorum yetmiyor işte bana.

Gerçi ne aradığımı da bilmiyorum. Bir türlü bulamıyorum. Özenmek, imrenmek.. bunların üstünde, daha değişik, daha yoğun bir şey.

Çok zor üstesinden gelmek, katlanmak, devam edebilmek. En önemlisi kendini yenebilmek. Bu gerçekten çok zor.

Ve sıkılmak. işte en zoru bu. Kocaman bir boşluğa sürüklenircesine sıkılmak..