Sadece gece zifri karanlıkta yatarken gelen o sopa sesleri, arkadaşlarımın o içten gelen ah sesi sadece ah sesi değil işte o ah seslerinde herşeyin bir rüya olmasını istiyordum neden acaba neden böyle bir hayatım var diyordum kendi içimde dünyanin yalan olduğunu düşünüyordum. genellikle aç kalıyorduk olduğum yerdeki şeref yoksunlari hergun peçete sattiriyorlardi, bazen o güneşin altında buz gibi suları sadece satabiliyorduk... kazandığımiz paralarida alıyorlardı yatmadan önce kuru ekmek ve sopa yiyorduk 1 bardakta su. bir gün gecenin karanlığında bir sokak lambasının aydınlattığı, kalmış olduğumuz yerin kapisinda oturmuş kuru ekmeğimi yiyodum, işte o anda dünyama öyle biri girdiki o an herşeyi bir anlığına unutmuştum. şeref yoksunlarinin kaldıgim yere yeni getirmiş olduğu kızdı o, büyük ihtimalle kacirmislardi ve bana o minnacık eliyle köfte ekmek verdi nerden buldun dicek vakti bulamadım o an bana sanki dünyaları uzatmıştı tam isiracaktim kızın ekmeğe baktığını gördüm ve ekmeği bolustuk adı Sinemdi ve sanırım Sinem bu hayat mucadelemde tanıştığım ve hayatima çok şey katcak olan önemli insanlardandi. içerden gelen Sinem mert sesiyle son lokmalarimizi azimiza atıp korkuyla içeri gitmiştik işte o bağıran şeref yoksunu oranın abisiydi genel işleri o yönetirdi. bugün parayı ayakkabıya sakladigimi yakaladigindan dolayı çok dayak yemistim bana hep arsız velet derdi ve "Arsız velet başka dayak istemiyorsan gir odana bugün elim yoruldu." dedi ve sineme ufak bir el işaretiyle görüşürüz dedim o günde böyle bitmişti ama gece daha farklıydı düşündüğüm sadece Sinemdi. bu adamlar icin intikam yemini etmiştim ve bunlari düşünerek uyuya kaldım...