sadece 27 yaş üstü baksın bi lütfen

insanlar şöyle böyle diye başlayan fikirlerin tamamı mutsuzluğa delalettir.
bu yüzden ben insan değilim zaten ile başlayıp, koy zütüne lan hayat güzel ile biten cümleleri tercih ediyoruz.

aşık ol geçer.

insanları boşver sen kendi hayatına bak önce.

takma panpa bi şarkı söyle yeter

Edit:hayatı akışına bırak küçük şeylerle mutlu olmaya bak

paran yoksa hayat ne mutlu sana çünkü insanlığına dönersin

amk sevgiler de yalan
seni çok seviyorum dediğin kadınla arana mesafe girdimi
yoluna devam etmek zorunda kalıyorsun.
neden?
umut yoksa sevgi de yok
ananı gibeyim senin modern hayat.

Bırakamıyorum çünkü bırakamamamın sebebini bilmiyorum. Öyle olsaydı sebebi ortadan kaldırır ve her şeyi yok edebilirdim. Hiç olmamış gibi davranabilirdim. Ama olmuyor. Ama lanet olsun ki her iyi anımda ve her kötü anımda ve aslında her anımda metrobüse binerken, yemek yerken, güneş kafama geçerken hatırlıyorum. Anımsamakla hatırlamak arasında fark var gibi. Anımsamak gülmek gibi, hatırlamak kahkaha atmak. Sanki kan bağım var sanki bıraksam damarlarımı sökecekler. sanki alyuvarlarımın içinde. Bırakmak çok zor çünkü bilmiyoruz. ne olacağını, nasıl olacağını bilmiyoruz. Bırakırsak içimizdeki kocaman boşlukla nasıl yaşayacağımızı bilmiyoruz. Bu yüzden adım atamıyoruz ama bilmediğimizden başlamamız gereken bir sınav bu, orayı kaçırıyoruz.

beni, patik alacak kadar kimse de sevmeyecek.
bu da çok acı bence.

öncelikle pgiboloğa değil pgibiyatriste git ki ilaç verebilsin,
ve bu yazdıklarını ona anlat burdan pek yardım alamazsın.
gel gelelim antidepresanlara.. 5 senedir xanax'ından tut cipralex'ine kadar türlü çeşitlerini kullandım. ama malesef pek bir yararını görmedim. o ilaçların tek yaptığı seni uyutuyor. hemde çok derin. yan etkileri daha fazla. mesela ruhsuzlaşıyorsun, tepkisizleşiyorsun, belli bir süre intihar eğilimin oluyor, en dibi hissediyorsun ama ilaçlara alıştıkça bu duygular yerini hafifte olsa mutluluğa bırakıyor, yüzünde aptalca bir gülümseme oluypr sürekli. çenen kaşınıyor, dişlerini çok sıkıyorsun mesela.. daha uzun yazarım ama özet geçmek gerekirse ilaçların pek bir faydası olmuyor. insan kendisinin doktorudur iş beyinde bitiyor. ben işin anatomik kısmından bahsettim sorunların ne bilmiyorum ama durum bu.

patik alıyım ben sana da şu fikrinden bi vazgeç *

burada değilde yakınındaki kimseyle paylaş bence bu fikirlerini oğlun olduğuna göre evlisin varsayıyorum eşine anlat burada anlattıklarını, farklı görünmeye çalışma seni güçsüz görünce senin hakkındaki fikirleri değişmez.

Çünkü kimse birbirini acılarını anlatabilecek kadar sevmiyor.

@42 senin gelmişini geçmişini gibeyim ben !
yıkıl karşımdan.

geçen ablam anlattı. başı ağrıyomuş,bi kız arkadaşı da ağrı kesici diye antidepran vermiş. sonradan fark ediyolar. resmen dilim ağırlaştı böyle ağzım yüzüm kaydı diyo. ne bileyim bu kadar ağır mı lan o ilaçlar?

hay vereceğiniz tavsiyelerin dıbına koyayım.
@1 biraz umut bekliyo şu diyaloglara bak
ananızı avradınızı gibeyim be.

pampa diyelim streslisin mk doktara gidicem seyans başı para vericen gene sinirlerin bozulucak mk :D

@49 güldüm lan hahahahaha o da güzel

piskolog kaç para diyosa ben üçte birini alırım bana gel

insanlar kollarını, bacaklarını kaybedip öyle yaşamaya devam ediyorlar. ben kendimi kaybediyorum!

parayı kıy iyi seni dinleyebilecek bir pgibiyatriste git panpa. Sana ayrıca ilaçta verecektir. ilaçlar tedavinde yardımcı oluyo ve baya rahatlatıyo, ağlamaların kesilir.

Çocukça şeyler yapıyorum devamlı büyüyen yaşıma inat. Bazı akşamlar bahçede oturup yoldan geçen arabaları sayıyorum, kiraz çekirdeklerini hep daha uzağa fırlatıyorum, şarkılar tutuyorum. Beğenmeyince bir daha tutuyorum. Sonra uyuyakalıyorum. Kimse ağlamayacağımı düşünüyor artık üzülmediğimi, artık üzülmemem gerektiğini. Artık kafamı çevirip hayatıma girmek için çabalayan insanlara tebessüm etmem gerektiğini. Ama bunlar bir taka yaramıyor. Çünkü ben bir ağaca tırmanıp, orada tüneyip herkesi tepeden izlemek istiyorum. Mutsuzluklarına, gülümsemelerine, koşturmacalarına uzak durmak istiyorum.

Bazen babam için kocaman bir hayalkırıklığı olduğumu düşünüyorum. Bir marka olamadığımı, kimsenin uşağı olmayı kabul edemediğimi. denge de duramıyorum. irademe hakim değilim! Ben başımı kendi omuzuma koyamıyorum. Ben her aradığımda kendi yardımıma koşamıyorum. Ben kendimle bira içip saçmalayamıyorum. Keşke ne kadar güçsüz olduğumu görebilseydim