aklıma geldi dıbına koyım sabah sabah... sene 1989 veya 1990. ben 7-8 yaşlarındayım..
o kadar fakiriz ki kıyafetlerim okul önlüğüm ayakkabım öğretmenler tarafından alınıyor. yemeğimiz erzağımız bir yerlerden geliyor. sağdan soldan gelen yardımlarla geçiniyoruz.. evimizde elektrik su yok.. gaz lambası var. suyu dışarıda bir çeşmeden taşıyoruz eve.

bir aile var. annem evlerine temizliğe gidiyor. beni de zütürüyor bazen. kadına hizmetçi gibi hizmet ettiğini görüyorum. alnımı ov masaj yap çayımı getir bacaklarımı ov. bulaşıkları yıka yemeği hazırla öyle işte. ağlıyorum lan şimdi.

kadın bize bir poşet verdi o gün.. al dedi anneme çocuklarla yersiniz dedi. aldık geldik eve.. kardeşim de evde..
sepeti bir açtık ki.. sucuk peynir yumurta salam sosis bal reçel sandviç ekmeği falan. 8 yıllık ömrümde hiç görmediğim şeyler. aklımızı oynatcaz neredeyse.. çıkarıyoruz poşetten birer birer.

her çıkardığımızın ismini söylediğimizi hatırlıyorum.. sucuk da var.. şu da var.. anne bu ne. falan... sonra kapı çaldı.. annem açtı kapıyı. kadının oğlu kapıda. 15-16 yaşlarında bir bin.. biz piknik sepeti hazırlıyorduk da dedi anneme. yanlış poşet vermiş annem size sizin ki burada dedi. geri doldurduk malzemeleri poşete ve kendi erzak poşetimizi aldı annem.. tuz şeker çay ve bakliyat poşetimiz.. allah razı olsun tabi ama.. o gün yaşadığımız hayal kırıklığı hiç geçmedi.. neden gelip geri aldınız o dıbına kodumunun poşetini sanki.. nolurdu yani.

eyvallah brolar.. herkesin hikayesi kendine ağır tabi ki.
kime sorsan en ağır hikayeyi yaşamıştır.. maddi olarak çok zor bir çocukluk yaşadım evet ama manevi olarak çok güçlü güzel bir dönemdi.. şimdi bakınca yani o zamanlarda gaz lambası ışığında aynı tabaktan dört kişi ekmek bandığımız yemeğin tadı bile bambaşkaydı. insan ne kadar zor geçerse geçsin yine de özlüyor çocukluğunu. belki de sadece yaşlanma korkusudur bu. hani bazen 5 yıl önceki ortdıbını özlersin ya.. ortamın özlemi değil aslında geçen 5 yılın ağırlığıdır bana göre..