sabah sabah moralinizi bozayım mı beyler

gerçekten beyler, artık o kıza karşı aşk gibi hislerim yoktu amk. 3. sınıfta baya zengin bir kıza aşık olmuştum, o kızla da vakit geçirmiştik ama ben olmayacağını anladım. çok zengindi amk, nasıl başederdim ki? bu saçma detaydı, ama bir gün hikayemi anlatacak olursam, onun da yer alması gerekiyordu. iyi ve güzel bir insandı.

okul hayatım güzel gidiyordu. eğitim hayatım taktan. tüm dersleri geçiyordum ama anlamsız bir geçiş. kendime hiç yatırım yapmıyordum. ingilizcem lisedenkinden bile kötüleşmişti. yavaş yavaş sonuma geliyordum.

neyse, dördüncü sınıfa geçtiğimizde bu kız 2012'nin ilk günlerinde bir elemanla çıktı. inanır mısınız bilmem ama mutlu oldum amk, çünkü eleman iyi bir insandı. iyi bari, dedim amk. ruh hastası gerizekalılarla hayatını gibmeyecek.

onun hayatı güzel gidiyordu. halkla ilişkiler okuyordu, çift anadal yapıyordu. yabancı dilin dıbına koymuştu.
benim hayatımsa kayıyordu. gibtiğimin işletmesinde hayatımı söndürüyordum. hiçbir yetkinliğim yoktu. okulda da bir tak öğretmiyorlardı.

neyse, haklısınız hikayeyi bitireyim amk.

üniversiteyi kazandım beyler. izmir dokuz eylül'ü. bu kız ise istanbulu kazanmıştı. tam aramızı düzeltirken yeniden ayrılıverdik. napalım kader amk.

yarak gibi bir üniversite 1 geçirdim. gerçektne yarak gibiydi. hatırladıkça o günlerimden utanıyorum amk. neyse ki yaz gelmişti, yaz geldiğinde de bu kız gelmişti. üstelik güzel haberlerle, bu çocukla yine kavga etmişler ve ayrılmış. aslında, bu kıza her ne kadar aşık olsam da, onun arkadaşlığını daha çok seviyordum beyler. gerçekten iyi bir insandı çünkü. zaten artık çıkmak vb. gibi bir niyetim kesinlikle yoktu.

konuşalım muhabbet edelim vakit geçirelim istiyordum.
o yaz, bunun da ayrılığıyla beraber baya vakit geçirdik. güzel günlerdi.

sonra ayrılır geldi, sonra bir yaz yeniden buluştuk. bir arkadaşımızın yazlığına gittik, bodruma gittik, çeşmeye gittik, çeşmealtına gittik. güzel vakitler geçirdik. güzel günlerdi, hala hatırladıkça gülümserim. eğleniyorduk o dönemler amk. aptal triplerimizden de kurtulmuştuk.

devam panpa

akşam saati olsa gibsen okumazdım ama okuyacağım reserved

yazacaksan yaz oç.

@1 panpa bizim nesil bunları yapan en son nesildi. artık yok

@26 haklısın kanka. aslında biz de zengin değildik. o zamanlar "orta direk" diye bir sınıf vardı. oyduk (artık orta direk kalmadı tabi). annem babam çok iyi insanlardı, ellerine geçen 3 kuruşla bile bizi mutlu etmeye çalışırlardı amk. üstleerine senelerce bir şey almazlardı ama bizim istediğimizi yaparlarıd.

okumadım okumam

Adam hayatimi özet geciyo beyler

bu kısımları gibleyen yoksa keseyim bari beyler.

neyse, yavaş yavaş yeniden konuşmaya başladık bununla. 14 aydır hiç konuşmamazlık yapmamışız gibi.
yaz aylarında yeniden buluşmaya başladık. ama eskisi gibi değil, 3-4 arkadaşımızla beraber buluşuyorduk.

sonra bir şeyler öğrenmeye başladım. bu çocuğa inanılmaz aşık olsa da, bunlar sürekli kavga ediyorlarmış.

sene sonu mezuniyet balosu geldiğinde. bu kız bizim balomuza geldi, çünkü öbür okulda kimseyle arkadaş olmamış. o yüzden bu baloyu kendi balosu saydı.

tam 1 sene beyler, hatta daha fazla tam 14 ay sonra ilk kez gördüm onu. resimlerde bile görmüyordum. yine de bozuntuya vermedim, ne çocuk gibi onun olduğu yerden kaçtım, ne de konuştum. arkadaşlarım arasında muhabbet ederken, o yokmuş gibi davrandım. ama çok güzeldi amk, bakmamaya çalışıyor olsam da çok güzeldi.

balonun ertesi haftası diploma törenimiz vardı.
oraya da geldi. 2-3 kaçamak cümle kurduk birbirimize. ben küsmüş gibi yapmamaya çalıştım, o da benimle yeni tanışıyormuş gibi çekingen konuştu. sanki yanımızdaki arkadaşlar bizi yeni tanıştırmıştı amk.

ama o gözlerindeki ışığı gördüm beyler. eskiden bana baktığı gibi bakmıyordu. o çocuğa aşıktı, çok net ortadaydı amk. o yavşak, o huur çocuğu, o puştun önde gidenine aşıktı. bana olan bakışları sadece "eski günleri yadedelim" tarzındaydı. fazlası değil.

işte beyler. bunun adı kaderdi:

- eğer ben korkup sözel seçmiş olsaydım, o kız eşit ağırlık seçmeyecekti.
eşit ağırlık seçmediği için, matematikten kalmayacak ve dolayısıyla dersaneye gitmeyecekti.
dersaneye gitmediği için o aşırı zengin binle asla görüşmeyecekti.
ve biz asla kavga etmeyecektik, belki de sevgili olacaktık.-

ama olmadı. kendi aptallığım, tanrının muhteşem kurgusunu harika tamamladı.
ve sene sonunda kız sözeli seçti. artık ayrı okullardaydık. artık aramızda hiçbir bağ yoktu. artık o kız, o çocuğa aşıktı. ve artık benim neredeyse hiçbir detayını hatırlamadığım lise son hayatım başlamıştı.

hatırladığım tek şey, bulduğum her boş vakitte okul bahçesinde maç yaptığımdı.
her an, her saniye.
her ders "hocam öss kaydı yaptırmaya gidebilir miyim" diye bahçeye çıkıp maç yapıyordum.
"hocam rehberlik hocasıyla randevum var" diyordum, bahçede maç yapıyordum.
sabah okula geliyordum arkadaşları kışkırtıp "hadi ilk 3 ders igrmeyek maç yapak, bilmem kimlerin bedeni varmış" diyip maç yapıyordum. bütün sene böyleydi beyler.

o kızı düşünmemek için kendimi gibiyordum. maç maç maç maç her snaiye maç.
dersaneye gidiyordum, ve dersanede tek bir akradaşım bile olmuyordu. tenefüslerde uyuyordum, derslerde susuyordum. tüm senem istisnasız böyle geçti ve bitti.

ağladım oç . şuku

ama öyle değil beyler. şimdi size kaderden bahsedeceğim. hakiki bir kaderden hem de.

bu kızın matematiği iyi değildi. benim iyiydi. ilk sınavların sonunda rezil notlar aldı, ben çok üzülmüştüm. benim yüzümden mahvolacak diye. o da ailesiyle konuşmuş ve kızı dersaneye yazdırmaya karar vermişler. matematik dersleri alacakmış dersanede.

kader burada başlıyor beyler. tanrının nasıl hesaplar yaptığını tahmin bile edemezsiniz. hayatınızı öyle muhteşem bir kurguyla giber ki, aklınıza şaşar.

dersaneye başladı. dersanede bir çocuk buna güzel şiirler, çiçekler falan alıyormuş. ben giblemedim açıkçası. çünkü kız da taşak geçiyordu bu çocukla. ama öyle olmadı, o dönemler sık sık kavga etmeye başladık. sık sık. bu kavgaların birinde 4-5 günlüğüne küstük. ben de tam o an bir kızla çıkmaya başladım. aptalım amk, hem kader, hem kendi aptallığım.

1 ay bu kızla az konuştuk. ben gibik sevgilimle vakit geçirdim. asıl niyetim, kızı kıskandırmaktı. başka hiçbir şey yoktu.
tiyatro, kısa film gibi şeylerle uğraştığım için neredeyse hiç vaktim yoktu. son 2.5 sene tüm vaktimi beraber geçirdiğim kızı sadece derslerde hayal meyal görüyordum artık.

ve bu çocukla biraz yakınlaşmaya başladığını duydum. ama bir şey yapamıyordum, aramıza soğukluk girmişti.
ve şuan sebebini adım gibi hatırladığım, o an geldi: sınav vardı. hoca anlatmadığı bir konuyu da sınava dahil etmiş. çok sinirlendim, gittim öğretmenler odasında bu kadınla kavga ettim.

o anları asla unutamam amk.

hocadan azar yedim tabi, sinirle sınıfa doğru yürüyorum. köpürmüşüm. baktım, bu kız benim sıramda oturuyor, ön sıradaki arkadaşıyla muhabbet ediyor. "kalk şurdan" dedim. kalmadı, ya dur sohbet edioz dedi. "kalk dedim", inat yaptı kalkmadı. tuttum kolunda kalk şurdan, diye çekiştirdim.

aramızdaki son ipler de koptu. bir daha asla konuşmadık. asla.
ve bu gitmiş, dersanedeki çocukla çıkmaya başlamış. bu olduğunda mart ayında falanız, okul tiyatrosu ve kısa film nedeniyle artık derslere bile çok giremiyorum. program yoğunlaştı. kızla aramızda hiçbir bağ kalmadı yani. her şey bitti.

ağladım lan :(

@26 şuku lan süper tespit

devaaaaam

panpa bir yerde hatan var , bizim gibilerin play stationu olmaz aterisi olur giberim kafanı.

ve beyler, hayatta verdiğiniz kararların ne kadar önemli olduğunu bu uzun yazımda anlatacağım. ona göre. her kararı 50 kez düşünün.

biz bu kızla sözel seçecektik. bizim okulumuzda sözel bölüm açılmadığı için, başka okula transfer olmamız demekti. sene bitti, tercihlerimizi yaptık. yazın buluştuk bol bol, her zamanki gibi.

-- sözel seçtiğimde, artık en yakın arkadaşım -ki bizim sınıftaydı- olmayacaktı. ben bu kızla rahatça çıkabilecektim. çünkü başka okuldaydık ve sadece birbirimizi tanıyor olacaktık. her şey muhteşem olacaktı, hayatım değişecekti.--

ancak öyle olmadı beyler. ben korkak huur çocuğunun tekiyim. zütüm yemedi, hem okul değiştirmeye. hem de sözel seçerek bir sinema televizyon sevdasının peşinden gitmeye zütüm yemedi. tırstım. bugün tırstım diyebiliyorum, o gün daha da saçma bahaneler bulmuştum. okulun ilk günü, biz sözel seçmiş olmamıza rağmen kendi okulumuze gitmeliydik. işte o gün caydım zaten kararımdan, sınıfa girdik "ben nasıl bırakırım bunları" diye geçirdim içimden. ilk derse girip eve gittik biz kızla. ben eve gittiğimde anneme "dilekçe yaz eşit ağırlığa geçicem" dedim. sonra kıza da mesaj attım böyle böyle diye.

müdürün odasına dilekçeyi bırakmaya gittiğimde, kızı gördüm. gözleri ağlamaktan şişmiş. o da değiştirmişti kararnı. eşit ağırlık seçiyordu. yine aynı sınıftaydık yani.

ne kadar mutlu öyle değil mi? yine ayrılmadık.