sabah saat yedide telefonum çaldı amk

reserved

ya gibtir git burdan amk evladı zütünden sallıyor git ekşide yaz onlar hoşlanır böyle yazılardan

rezerved

çayır köpekleri terk

bir yara ne kadar zamanda kabuk bağlar? bunun için çok fazla beklemem gerekti. 3 yıl önce bunu anlamıştım. ne kadar zaman geçerse geçsin bunu düşündükçe geleceğimden de bir parça koparacaktı. ben de benim için doğru olanı yaptım. geçmişin her bir anısının hayatımdan bir parça koparmasını izleyerek en azından bunun farkında olarak yaşayamazdım. ne kadar uzaklaşsam o kadar iyi olacaktı. bu herhangi birinden ya da herhangi bir şeyden kaçmak değildi. bu kaybettiklerini farketmekten korkmaktı sanırım. edanın incecik beline kolumu sarmış omzuma döktüğü saçlarını okşuyordum bir fotoğrafında. bu fotoğrafı kim çekmişti? o kadar maziye atmıştım, beynimin en ücra köşelerine göndermek için o kadar çaba harcamıştım ki 3 sene boyunca artık geçmiş kelimesini bile silmiştim aklımdan..

kaçmaya çalıştığım şey buydu işte. değişmiştim. bir insan 3 yılda ne kadar değişebilirse o kadar değişmiştim. sigaraya içkiye o kadar uzaktım ki o zamanlar bana her gece içen bir alkolik olacağımı söyleseler zütümle gülerdim sanırım. insanın mutluluk diye sığındığı şeylerin bir gün ters tepip tamamen hüzün maskesi altında bir kabusa dönüşmesi ne büyük bir ironidir. kendimi 3 yıl boyunca bundan uzak tutmaya çalıştım. sonumu belki de kendim hazırlamıştım. ama bu önemli değildi. zaten hiçbirşeyin önemi yoktu. düşünmeyi yıllar önce bırakmıştım. ama şimdi bir sonraki fotoğrafa geçebilmek için mouse un sol tarafına her tıkladığımda sanki gerilerden bir sayfa daha beynime dökülüyor bana camel imden bir derin nefes daha çektiriyordu

hızlı yaz gibicem sülaleni

liseyi bitireli 3 yıl olmuştu. daha 2 saat öncesini hatırlayamayan bir insan olarak 3 yıl öncesini düşünmek beynimi baya gibti attı. elime kahve bardağımı alıp bilgisayarın başına geçtim. belgelerimin derinliklerine sakladığım lise fotoğraflarım. malum olaydan beridir gömmüştüm bu dosyaları bilgisayarımın derinliklerine. kimisi bu günlere dönmek ister, bu günlerde yaşadığı anılarla övünür özler.. ama ben unutmaya çalışıyordum. ama eda bu sabah kendince bir tak yemiş, beni tekrar alıp 3 yıl öncesinin sonu kabusla biten neşeli günlerine atıvermişti. hem de ne neşe. bizden mutlusu var mıydı o zmanalr diye düşündüm. en samimi dostuma sarılmam gereken bir zamandı. titrek ellerimle bir camel yaktım. ilaç gibi geliyordu..

adam az sonra flashback yapıp olayları anlatacak. sonra da kızı tekrar arayıp o buluşma yerine doğru yola koyulacak.

aga bu nedir

reeserrrrrrrrvdsadawewqe

rezerved

hadi lan amk pici

şizofren.jpg

reserved amk yavaş yazma oç

gibeyim tahtanı. insan okuycak bunları çabuk anlat bin.

devam et bin

o an sanki film kesiliyor. kendimde değilim çünkü. genelde öğlen vakti saat 1 de uyanan bir andaval olarak sabahın yedisi çok çok erken benim için. bir ara tekrar açıveriyorum gözlerimi. telefon başucumda duruyor. bi dakka lan. beni demin biri mi aradı. lan hayal miydi yoksa. saat kaç amk..

devdıbını yaz

hizli anlat amk