sabah laptop karşısında uyanıyorsunuz

ağır apartman kapısını tüymüş gibi savurup apartmandan içeri giriyorsunuz. basamakları beşer beşer çıktığınzın farkında olmadan 4. kata geliyorsunuz. anahtarı bulmak için cebi karıştırırken bozuk paralar saçılıyor etrafa ama anahtarı bulduğun için önemli değil. elleriniz titriyor ama açıyorsunuz kapıyı ve ikinci odaya baktığınız an annenizi görüyorsunuz.

polis memuru elini sırtınıza koyuyor ve tok bir sesle olayı anlatmaya başladı. söylediği şeyler boş hastane koridorlarında yankılanıp zaten vurucu olan olayı daha bir travmatik hale getiriyordu.

"otobanda iki spor otomobilin aşırı hız yaptığı söyleniyor. babanızın kullandığı araca şerit değiştirirken arkadan vurmuşlar görgü tanıklarına göre. aracı kullananlardan biri ağır yaralı bakırköy memorial hastanesine sevk edildi. durumu belli değil. diğer araçtaki sürücü olay yerinde hayatını kaybetmiş. babanızı ambulans gelene kadar dayanamadı maalesef. başınız sağolsun."

artık üzüntünün ve şokun yarattığı boşlugu dolduracak yeni ama dizginlenemez bir duyguyla doluyorsunuz aniden: öfke. olay anı anına kafanızda tekrar canlanıyor. ama daha vahşi ve zalim bir şekilde. babanızın aracında yan koltuktasınız ve resmen babanızın hissettiği o şaşkınlık ve korkuyu hissediyorsunuz. yan pencerede o zengin bininin kaza yapmadan önce ağzı dolu bir kahkaha attığını görüyorsunuz.

babanızın cesedi karşısında titremeyen elleriniz titremeye başlıyor. birşey yapamamanıni o acı çaresizliği bütün vücudunuzu vurmuş bir halde öylece oturuyorsunuz. bu olayın sorumlusu sendin çünkü. eğer babanız işe gitmeden önce seni bırakmasaydı kaza yapmadan yolculugunu tamamlayacak, akşam eve döndüğünüzde babanızı koltukta uyuklarken görebilecektiniz. ama artık o yok

ama hiçbirzaman olayların tek bir sorumlusu yoktur. senin yükünü paylaşan binler var çünkü. bir tanesi talihli bir şekilde olay yerinde geberdi. ama diğeri hala yaşıyor. o yaşıyor, babanızın, hiçbir suçu olmayan babanızın yaşayamayıp onun yaşaması dünyanın en büyük adeletsizliği değildir de nedir? o binin haketmediği hayatı elinden almanız lazım. artık senin suçun değil o huur çocuğunun suçu babanın içeride cansız şekilde yatıyor olması.

elinizle destek alıp ayağa kalkıyorsunuz. ani bir kararlılıkla bacaklarınızın titremesini hiçe sayıp acilden dışarı fırlıyorsunuz. sağa sola bakıp o sarı kutu araçlardan birine binip "memorial hastanesi" diyorsunuz. bir süre yol alırken kafanızın içinden binbir türlü çeşitliliği size zevk veren acı ölüm şekilleri düşünüyorsunuz onun için. ıssız bir hayalinizde kimsenin olmadığı hastane koridorunda ilerleyip kırmızı kapının kolunu çeviriyorsunuz. içeriye adımınızı atıyorsunuz. odada kimse yok ve gelen tek ses klagib yoğun bakım makinesinin yatakta yatan adamın kalp atışıyla beraber ses çıkararak adamın hala hayatta olduğunu ilan etmesi. başı sargılar içinde olan o dağılmış yüze yastığı geçiriyorsun ve havasız kalana kadar bırakmıyorsun.

makinenin bipleri artık daha uzun süreli ötmeye başlıyor ve tam susmaya yakın o bomboş odada telefonunuz çalıyor ve siz bu gündüzdüşünden uyanıyorsunuz.

kitap falan mı lan bu sen mi yazıyosun yoksa

ananıski. mükemmel bi cinayet hikayesi la

@64 existenz terk

telefonun ışıgı yanıyor arayan anneniz. telefonu açıp "anne ben eve geliyorum" diyorsunuz. belki çok aptalca olucak ama korku yüregini dolduruyor. ya ona birşey olduysa ? taksiciye memorial ı geçtirip direkt şirinevlere yol alıyorsunuz.

taksi sizi şirinevler meydanında bırakıyor. ücretini verip kapıyı kapattıktan sonra eve doğru koşmaya başlıyorsunuz. koşarken sanki ayakkabı giymiyor gibi hafif ve çok hızlı koşuyorsunuz. rüzgar resmen suratınızı yiyor ve saçlarınız arkadan savrularak sizi takip ediyor. meydanın sonuna doğru enseniz terlemiş ve soğuk hava, terden ıslanmış tişörtünüzü vuruyor. ilk defa o an karşıdan karşıya geçerken bakmıyorsun iki tarafa da. ölücek misin? araba mı çarpıcak? bunlar önemli mi? evde seni bekliyor ve ona birşeyler olmuş olma ihtimali sizi o kadar korkutuyor ki bunun verdiği güç size o yolu 3 dakikada koşturuyor.

(bkz: curios case of sevim özkurt)

(bkz: hoca derste coşup anlatacagı konunun)

bunlar da diğer iki hikayem.

tamam lan okuduk.

@56. entryden sonra eve koşup pompalıyı çekmiştim emin ol

kitabın çıksın alıyorum panpa rahat ol

@1 http://inciswf.com/1296317785.swf

bin güzel yazmışsın.

nedir lan buu yaa

ebemi gibtin bin ağlıyorum aq