yaz gelmiş ve ben yine hamamböcekleri için gerekli erzakları hazırlamıştım. her yaz gelip evimde terör estirdikleri için onlardan nefret ediyordum. gerekli zehirleri ve tuzakları aldıktan sonra evin her yerine uyguladım ve uykuya koyuldum. sabah olup onların leşlerini toplamak için de sabırsızlanıyordum.

sabah oldu ve gözlerimi açtım. tam esnemek için ellerimi kaldıracaktım ki gördüklerime inanamadım. ellerim yoktu tüylü bacaklarım vardı. ben ne olduğunu anlamamıştım anlam vermeye çalışıyordum. yatağımın üstünde sırt üstü yatan bir böcektim. sonra iyice bakındım ve kendimin bir hamam böceği olduğunu anladım. ve biliyordum ki hamamböcekleri sırt üstü kaldıklarında geri düzelemezlerdi.

sadece biçim olarak hamam böceğiydim. zeka, duygu gibi insansı özelliklerim duruyordu. ama karnım da açtı ve acilen mutfağa gidip patates falan yemek istiyordum. iyi bir patates püresi mmmm enfes. burdan nasıl kurtulurum diye düşündüm . gece başka bir hamamböceği gelse beni kurtarır mıydı ? ama ben gece her yeri ilaçlamıştım. ya hepsi öldüyse ? çok korkmaya başlamıştım.

sonra ev arkadaşım odama geldi . lan yarram gel kahvaltı yapalım diye girdi odaya. bakındı şöyle beni göremedi ve nerde bu anten acaba dedi ve homurdandı. sonra beni fark etti yatağın üstünde. korktu biraz. üstüme doğru geldi eline aldığı bir şeyle beni yere düşürdü ve şans bu şans deyip bir hışımla banyoya ilaçlamaya üşendiğim çamaşır makinesinin altına girdim. ne yapacaktım ulan ben ?

peşimden geldi beni öldürmek için. ve raidin ince uçlu olan spreyi ile makinenin altına zehir fışkırtmaya başladı ve ben de bir anda çıktım ordan. oç beni gördü üstüme sıkacakken bacaklarına doğru yürüdüm arkasını döndü kaçtı. amk korkağı. hemen mutfağa yöneldim. ölmeyen arkadaşlar vardır diye hem de yemek yerdim. mutfağa girdim. aman tanrım o da neydi ? her yer ölü hamamböcekleri... katliam olmuştu. son nefesini verenler vardı. gittim yanına. kim yaptı bunu size diye sordum. dün gece evde kalan bir huur çocuğu her yeri ilaçladı. dedim öyle demeyelim belki vardır bi bildiği. ne bildiği ulan altı üstü gece çıkıp iki yemek yiyorduk. 200 çocuğumu öldürdü oç dedi. sessiz kaldım ve yaşayan var mı diye sordum. anteni ile bulaşık makinesinin altını işaret etti. hızlıca oraya yöneldim.

dinleyen yok mu ?

bulaşık makinesinin altında iki tane benden daha büyük hamam böcekleri vardı. dişiydi bunlar. beni gördüler ve sen kimlerdensin nasıl kurtuldun demeye başladılar. dedim ben banyoda yaşayan tayfadandım. zor kurtuldum mutfağa geldim. çok açım bana yemek lazım dedim. depoladıkları birkaç patates artığını gösterdi. gidip biraz yedim. sonra bana sen erkeksin dediler. evet dedim. yani soyumuzu devam ettirmek için çok önemlisin dedi. ben biraz korkmuştum. ne yani hiç mi erkek kalmadı diye sordum. o da huur çocuğu bir ev sahibi var. ortalığın dıbınakoydu. böcekkıran bir zehir var. yiyen ölmüyor, yuvasına gidince herkese bulaştırıyor. bizim bi tane mal var bu zehre bağışıklık kazanamayan. yemiş yuvaya dönünce ortalığı kan zütürdü. biz olaya ayıktık ve hemen sığınağa geldik. dedim o ev sahibinin ta dıbınakoyayım. sonra bana dediler sana iyi bakmalıyız. mutfaktaki tuzaklı yerleri göstermeliyiz. sen son şansımızsın. beni bi korku almıştı. bi hamam böceği gibecektim...