sabah gözlerimi açmıştım ve bir baktım

ev çok sessiz ve gece benimle beraber uyuyan annem ve babam evde yok... sonra evde biraz dolaştım, karnım çok açtı. bir şeyler yedim, sonra telefonla annemi,babamı aradım. cevap vermiyorlardı... sonra biraz balkona çıkmak istedim ve balkona çıktım...
işte o an her şeyi gördüm... etrafta ateşler yanıyordu, bütün dükkanlar yağmalanmıştı, etrafta kan kusan ve birbirine saldıran insanlar vardı... ben o görüntülerin şokuyla olayları yaklaşık 10 dakika izledim ve sonra içeri girip televizyonu açtım, sonra bir haber kanalı açtım ve haberleri izlemeye başladım...
---

sadece benim entrlerim; http://ccc.incisozluk.cc/...kt%C4%B1m/@romantik-prens
---

hikayenin adı; kalanlar.

---
not; beyler, hem okuyorsunuz, hem de; şundan, bundan çalıntı diyorsunuz. ulan zaten bütün virüs filmleri, hikayeleri, birbirinden çalıntı ve birbirinin kopyası...

açık ve net söylüyorum; okuyan okusun, okumayan gibtirsin gitsin.

haberde bir spiker vardı ve çok hızlı, korkulu ve heyecanlı konuşuyordu. ve bir çeşit virüsten bahsediyordu. bu virüs, insana kan yolu ile bulaşan ve insana bulaştığında, insanın beynindeki duygusallığı, hatıraları ,v.b gibi şeyleri yok edip, insandaki katil duygusunu ve et yeme isteğini ortaya çıkaran bir virüsmüş...
ben bunu duyunca çok korktum.. ve aradan yarım saat geçti, tv yayınları kesildi, internet kesildi.. sonra bütün kapıları, pencereleri kilitledim ve evde oturdum. olayları çözmeye çalışıyordum, annem ve babamın nerede olduğunu merak ediyordum...

ve bir geceyi o şekilde geçirdim.. sonra sabah oldu ve uyandım, etraf çok sessizdi. sonra pencereye baktım ve etrafta kimsecikler yok... sadece sokaklarda çok fazla kan vardı ve sokaklar çok incintı... sonra hemen üzerime bir şeyler giyip, babamın av tüfeğini ve fişeklerini yanıma alıp dışarı çıktım. ve etrafı biraz izledim, sonra köşede bir bigiblet buldum hemen o bigibleti aldım vsilahçılardan birine gittim, dükkanı boşalttım bütün tüfekleri, mermileri, bıçakları, hepsini 1,2 tane büyük çantaya koydum ve sırtıma aldım. sonra bigiblete bindim. ama o ağırlıklarla o yolun bitmeyeceğini düşündüm ve sonra bigibleti bıraktım, etrafta bir sürü içi boş ve terkedilmiş araba vardı... sonra o arabalardan bir tanesinin cdıbını indirdim ve arabaya bindim. elektirik, elektronik bölümü bitirdiğim için, arabaya düz kontak yaptım ve arabayı aldım, sonra dönüşte bir markete gittim, yiyecekler, içecekler, gıda ürünleri falan aldım ve eve geldim... artık yavaş yavaş olayı anlamaya başlamıştım...

eve geldim, aldığım şeyleri arabadan indirip eve yükledim, sonra gelip kapılarımı kilitledim...

ve saat ilerliyordu. güneş battı ve dışarıdan sesler gelmeye başladı, bir çeşit köpek, aslan hırıltısı gibiydi.. ve çok korkunçtu... ben de hemen perdeyi yarılayıp bir baktım ki, dışarıda bir sürü kendinden geçmiş, dengesizce yürüyen, ağzı yüzü kan içinde, ve vahşi insanlar vardı... bu insanların neden gündüz dışarıda olmadığını ve neden gece ortaya çıktığını çok merak etmiştim. ve aklıma o an, bu insanların virüsün etkisi ile, gündüz güneşinden etkilendiği için, gündüz dışarıya çıkmadıklarını tahmin ettim, ve doğru da tahmin etmiştim...

o gün güzel bir gece geçirdim. bol bol yiyeceğim, içeceğim, ve silahlarım, mermilerim vardı... sonra uyudum ve uyandım, yine dışarı çıktım, her zaman ki gibi yine kimse yoktu... ve o gün biraz daha bir şeyler bulmak istedim... hemen bizim ilçe emniye müdürlüğüne gittim ve orada da kimse yoktu, odalara girdim ve bir kaç tane telsiz, pompalı tüfek, tabanca, çelik yelek, gibi şeyler buldum. onları hemen aldım, sonra bir filmci dükkanına gittim, gece izlemek için bir sürü film aldım, sonra eve geldim, saat akşam 6 olmuştu...
sonra telsizlerden bir tanesini açtım, ve beni duyan var mı? orada kimse var mı tarzında şeyler söyledim ama cevap gelmedi. sonra telsizi yanıma koydum ve biraz durdum. telsizden çıtır çıtır sesler geliyordu, ve telsizi elime alıp ayarlarını yaptım ve bir adam konuşuyordu;
hayatta kalan var mı? tekrar söylüyorum, yaşayan birileri var mı??? tarzında şeyler söylüyordu. ben hemen cevap verdim, ve onlara nerede olduklarını sordum. onlarda bana, manisa, sipil dağı bölgesinde hayatta kalan bir gruplarının olduğunu söylediler. ve ben yarın sabahtan yola çıkıp, onların yanlarına geleceğimi söyledim, kabul ettiler ve günler sonra yaşayan birilerini buldukları için çok sevindiler...

sonra o gece hiç uyumamıştım ve yarına hazırlık yapmıştım... güneş açtı ve ben artık silahlarımı, yiyeceklerimi, giyeceklerimi arabaya yükledim ve yola çıktım.

izmirdeydim ve izmirden, manisa sipildağına, yaklaşık 2 saatte gitmiştim. sonra söyledikleri yere vardım ve bir baktım ki; bizim arabamız orada duruyor. bizim arabamızı görünce, annemin ve babamında kampta olduğunu düşündüm ve hemen arabamdan çıkıp dedikleri yere vardım... ve etrafta çadırlar vardı, insanlar vardı, ben yeni geldiğimi söyledim. sonra biraz kampı gezdikten sonra, annemi ve babamı gördüm... ölmemişlerdi. ve onları görür görmez sarıldım... biraz hasret giderdik ve olan olayları konuştuk... yemek yedik falan, sonra hava kararıyordu ve herkes çadırlarına girdi...

o geceyi çadılarda geçirdik... ve sonra sabah 7 oldu, hava açtı. ben, annem,babam çadırdan çıktı, ve bir baktık ki, karşımızda yaklaşık, 15,20 tane mutasyona uğramış insan... ve onları görünce hemen benim arabama bindik, kamptan uzaklaştık ve şok olmuştuk... çünkü onlar güneşli hava da dışarı çıkamıyordu, ama bu grup nasıl güneşli havaya çıkmıştı..?...
---
arabayla gitmeye devam ettik, ve sonra manisada ki bir hastaneye geldik. hastane çok güvenli gözüküyordu. arabadan inip, hastaneye girmeye çalıştık, ama hastanenin kapısında çelik duvarlar vardı. ve duvarlar makineye bağlıydı... yani birileri içeriden yönetiyordu onları... sonra biraz bağırdık, yardım istedik ve bir anda çelik duvarlar açılmaya başladı, ve biz içeriye girdik. seslendik ve içeride 2 tane doktor vardı... bizi güzel ağırladılar, durumu anlattılar. ve o mutasyona uğrayan insanların 2 tane türü olduğunu söylediler, bir güneş de duramayan, ikincisi, her türlü hava şartlarında yaşayabilen...

ve biz bunu duyunca çok korkmuştuk... doktorlara bunun bir çaresi olup olmadığını sorduk, ve aldığımız yanıt negatif idi...
yani onlara göre hiç bir çaresi olmayan bir şeydi... peki bunun nasıl ortaya çıktığını sorduk, onlar da, amerika özel askerini yaratmak için deneyler yaparken, o deneyler sırasında olduğunu söylediler... ve dünya da kimsenin kalıp kalmadığını sorduk, devlet, hükümet, polisler, ordu v.s gibi... ve yine negatif yanık aldık...
ne ordu, ne devlet, ne de hükümet ayakta kalmıştı... hepsi birer birer çökmüş ve bitmişti...
biz doktorlara, onların yanında kalabilir miyiz diye sorduk, ama onlar bize; o hastanede bir sürü bombalar olduğunu, ve 1 hafta sonra kendi kendini patlatıp, yok edeceğini söyledi..

biz hastane de bombalar olduğunu duyunca çok korktuk, ve hemen hastaneyi terk edip arabamıza bindik... artık şehirlerden uzak durmamız gerekiyordu ve bütün şehirler resmen ölmüştü...
arabamızla giderken, dağlardaki çiftlik evleri gözümüze çarptı ve çiftlikte bir sürü hayvan vardı, kuzu, inek, tavuk, horoz, gibi. sonra evlerden bir tanesinin yakınında durduk ve silahlarımızla çiftlik evinin bir tanesine girdik... ev temizdi... ama terk edilmişti.. ve evin bahçesinde hayvanlar vardı...
o evin bize uygun olduğunu düşündük, o eve girdik, annem, babam, ben...
evi biraz aradık ve ev gerçekten temizdi.
evin bahçesinde, gıda karşılayan hayvanların olması da hoşumuza gitmişti.. yiyeceğimizi o hayvanlar karşılayacaktı çünkü...

o gün çok mutlu olduk...
o gece uyuduk. sabah oldu, ben uyandım. annemle babamın da uyuduğunu sanıyordum...
çiftlikten çıktım, ve sağ tarafıma baktım... çiftlikteki bütün hayvanlar bir bir yenmişti... sonra ben anne, baba diye bağırmaya başladım ama ses yoktu... biraz daha bahçeyi aradım, sonra bir baktım ki; annem ve babamın cesetleri karşımdaydı.. bedenleri birbirinden ayrılmış, parçalanmıştı...
artık o dünya da tek başıma olduğumu görüyordum...
ve kimsem olmadığını da biliyordum...
anneme ve babama öyle olunca, o evin de güvenli olmadığını anladım...
arabaya bindim, arabayı çalıştırmaya çalıştım, ama araba çalışmadı... benzin bitmişti... ama o kadar yol gitmeye iyi bile dayanmıştı...

sonra arabamdan bir bidon aldım ve biraz yola koyuldum, etrafta bir sürü araba vardı, o arabaların benzin depolarını açtım, ve elimdeki hortumu bidona taktım, ağzımla benzin çektim, arabada olan benzinler bidona doluyordu.. bu biraz da olsun beni sevindirmişti... sonra bir bidonu doldurmayı başardım ve arabamın yanına geldim, benzini doldurdum, arabama bindim... yanımda bir tane pompalı tüfek, bir tane tabanca, bir tane yarı otomatik tüfek, ve bu silahlara ait 300 tane mühimmat vardı. bu biraz da olsa, bana güven veriyordu... sonra yola koyuldum...

yola devam ediyordum, ve devam ediyorum derken, bir yere vardım, etrafta askeri arabalar, askeri kamyonlar vardı... sonra arabamdan indim ve arabaların arasına daldım, etrafı biraz aradım ve bir baktım ki, karşımda 10 kişilik hayatta kalmış bir asker grubu... beni gördüler, beni yanlarına çağırdılar, nereden geldiğimi, kim olduğumu sordular, ben de anlattım. silahlarıma dokunmadılar. sonra beni bir ambulansa çağırdılar, ambulansa bindim ve ambulansda bir tane kadın doktor vardı. gözlerime bir alet tuttu, ve o alete bakmamı söyledi. ben dediğini yaptım, ve sonra temiz dedi... ne olduğunu sordum; virüs var mı, yok mu diye tespit eden bir alet olduğunu söyledi...

sonra ambulansdan indim. ve arabama gittim. belime tabancamı taktım, sırtıma pompalı tüfeği taktım ,elime de yarı otomatik tüfeğimi aldım, yeleğime de, silahların mühimmatlarını koydum, artık kendimi daha güvende hissediyordum.. sonra askerlerin yanına gittim, onlarım kim olduğunu sordum; kimisi özel kuvvetler mensubuydu ,kimisi uzman çavuştu, kimisi astsubaydı, kimisi de er idi...
ve sonra, onlara o kampın ne kadar güvenli olduğunu sordum, onlar bana, bu kampın şehirden çok yüksek olduğunu, ve o virüsü insanların o kampa gelemeyeceğini söyledi...
bu beni biraz rahatlattı. askerlerin bol bol yiyecek konserve yiyecekleri de vardı, ve kampın arka bölümünde, askerlere ait olan, gayet güvenli; prefabrik evler vardı...

prefabrik evler şu şekildeydi; http://2.bp.blogspot.com/...25C4%25B1l+belirlenir.jpg

ve o evlerden bir iki tanesi boştu... bir tanesini bana verdiler.. içinde, yiyecek, içecek, giyecek, yatak, tuvalet, gibi ihtiyaç olan şeyler vardı...
ben çok sevinmiştim. ve artık o askeri ordu ile bir bütün olmuştum. onlar beni koruyordu ,ben onları.. yani birbirimizi koruyorduk, kardeş gibi olmuştuk...
o bölgenin güvenliği bize aitti. ve her saat başı, telsizden anons yapıyorduk, hayatta kalanlar var mı, varsa bize ulaşsın diye...

bir gün, iki gün derken telsizden birilerine ulaşmıştık. ve kaç kişi olduklarını sorduk, 5 kişi olduklarını ve kızlı erkekli karışık olduklarını söylediler. ve yerimizin adresini verdik, 2 gün içinde bulunduğumuz yere geldiler... onlarla tanıştık ve hepsini birer birer, tedaviden geçirdik. çok şükür ki, hiç biri ısırılmadığı için, hepsi temiz idi. ya da, biz öyle biliyorduk...
sonra 5 kişilik gruba bir tane ev daha verdik, ve o eve yerleştiler... bize geldikleri günün ilk gecesinde etraf çok sessizdi ve herkes kendi evinde oturuyordu...
saat sabah 5 sularında ani bağırma ve çığlık sesleri duyduk, sonra hemen onların kaldığı eve girdik, ve bir baktık ki, arkadaşlarından bir tanesi virüsü kapmış ve bir diğerine saldırıp onu ısırmıştı... ve hiç bir şey demeden ikisini de öldürdük... onları öldürdüğümüzü görünce, diğer arkadaşları çok üzüldü, ama sonra durumu anlattık, ve onlar aramızda olursa, tehlikede olacağımızı söyledik, onlarda bize hak verdiler...

benim kampta olduğum günler 4 haftayı bulmuştu... ve arkadaşlarıma, kampa, evime, çok alışmış ve sevmiştim...
bir cuma gecesi, saat 02:00'da herkes kendi evinde oturuyordu... ve ardından 4 el silah sesi geldi, herkes silahlarını alıp evleden çıktı ve bir baktık, 3 tane serseri, keş, 2 tane arkadaşımızı vurup öldürmüş... :(
bizleri ve askeriyeyi karşılarında görünce çok korktular, zaten arkadaşlarımızı öldürdüklerini görünce, biz de bir saniye bile durmadık... ikisini de öldürdük...
aradan bir gün geçti ve öğlen 4 civarında, 3 tane cip kampımıza geldi, ciplerden, 40'a yakın iri yarı, hayvan gibi, 30 yaşlarında adamlar indi... bize arkadaşlarına ne olduğunu sordu, biz ilk başta söylemedik, ama sonra söyledik... ve arkadaşlarını öldürdüğümüzü duyunca, bunlar önüne geleni vurmaya başladı... zaten kampta 13 kişi falan kalmıştık.. o kargaşada ben ve diğer grupla gelen, kübra adındaki kız kurtulmayı başardık...

kız ve ben arabaya bindik, evleri ve kampı terk etmek zorunda kaldık... ve arkada kalan asker arkadaşlarımız da, büyük ihtimalle ölmüştü...
kız ve ben arabada bir yerler arıyorduk... ve sonra deniz'e vardık, aşağıya indik, bir tane tekne vardı ve karşı taraflarda ufak bir ada vardı... o adaya gidersek güvende olacağımızı düşündük, ve tekneye bindik. tekneyi çalıştırabilmek için yarım saatten fazla uğraştık ama çalıştırdık. hemen düğümü çözdük, ve adaya doğru yol aldık...
ama silahlarımız yanımızdaydı... yani tedbirli idik...
45 dakika gibi bir süre de, adaya vardık... aşağı indik ve ada gerçekten sessiz ,sakin, ıssız, huzurlu bir yere benziyordu... ada girdik ve ada resmen mini bir şehir gibiydi... ufak barlar, bakkal dükkanları, restorantlar, v.s... ama hepsi terk edilmişti...
biz kızla beraber bir kaç tane markete girdik ve yiyecek, içecek aldık... sonra, ada da kalacak bir yerler aradık, ve sonunda adanın içinde bir tane motorsuz bir karavan bulduk...

karavanın içine girdik, karavanda yatak, mutfak, tuvalet gibi şeyler vardı... aslında yaşanacak bir yer idi...
saat ilerliyordu ve biz yiyeceklerimizi karavana yükledik, içeri girdik. bir kaç tane konserve açtık ve yedik... bilirsiniz, konserver yiyecekler kolay kolay bozulmaz...
her neyse, sonra saat ilerledi, ve bir tane yatak vardı... kadın ve erkek, bir yatak... kız ile ben istemesemde, aklımızdan şeytani düşünceler geçiyordu. ne demişler, kadın ve erkek yalnız kalırsa, araya da şeytan girermiş... işte o hesap..
sonra yatağa geçtik. ikimizde çok zor ve stresli günler geçirmiştik. bunların üzerine biraz rahatlamak istedik, ve kızla yaptım... kız da bundan çok memnun kalmıştı, ve kızla aramızda ufak bir elektiriklenme de olmadı değil...

o geceyi geçirdik, ve sabah uyandık. adayı iyice gezme ve tanıma zamanı gelmişti. kalktık ve biraz adayı araştırmak istedik...
gittik, gittik, ve bir cafe bulduk, cafeye girdik, işe yarayacak olan eşyaları toparladık,
sonra eşyaları karavan'a getirdik... sonra biraz dinlendik ve adanın orman bölümüne doğru geçtik... resmen filmlerde gördüğümüz gibi klagib bir ada idi...
deniz mavmavi, toprak yumuşacık... ama havalar soğumaya başladığı için denize girmedik, çünkü hasta olursa, doktor ve ilaç yoktu... bu yüzden hasta olmamamız lazımdı...

evet beyler, bu şekilde devam ediyoruz derken, o ada da tam tdıbına 2 ay geçirdik ve iki ayın sonunda, yiyeceğimiz tükenmek üzereydi, kış geliyordu... yeni bir şeyler yapmamız lazımdı... 2 ay boyunca adadaki bütün yiyecekleri toplamıştık, hepsi bitmişti... kış gelecekti, ve o kışı o karavanda geçiremezdik... iyice fırtınalar başlamadan ölü şehire geri dönme kararı aldık... bu arada, şehir izmir idi...
teknemize bindik ve manisaya geri döndük... orada bıraktığımız arabamıza bindik, ama maalesef araba 2 ay boyunca çalışmadığı için, akü bitmişti...
ve arabayı vurdurmaya çalıştık, başarılı da olduk tabii ki...
sonra yola çıktık, yolda gördüğümüz bütün arabaların benzin depolarını boşalttık ve kendi arabamıza koyduk benzinleri...
1,2 saatlik yolculuk sonrası, izmire varmıştık... yani artık ölü olan şehire...