sabah ezanından beni korkutuyor

@2 bizim mahallenin imamı senmisin yoksa lan... ne biliyim korkuyorum ben huzur verdiği filanda yok... huzur bulmak için şartlandırıyorum kendimi duyunca tüylerim diken diken oluyor... ha bi tek korkan bensem demek bende sorun amk

arkadaşlarıma söyledim olayı... onlarda "bizede aynısını yaptılar olummm eve geliyorlar öyle kitaplıktaki kitaplara filan bakıyorlar sohbet ediyorlar filan" dediler... ben anlam veremedim... geldim eve babama ve evdekilere anlattım durumu... babamda sakin bir ifadeyle "gibtirsin gitsin pekekentler ben bilmiyormuyum seni hangi dersaneye vereceğimi bir daha gitmiyorsun" dedi... zaten o zamanlar bu cemaatçi oluşum dışlanan yadırganan bir oluşumdu... eee sonuçta gitmedim bende daha camiye... babama teşekkür ediyorum beni bu oluşumdan beynimin yıkanmasından kurtardığı için... ama bazen kızıyorumda bu gün devletin üst kademelerinde yer almamın önüne o zamandan geçtiği için... bunun konuyla ne ilgisi var... yok amk bir ilgisi... öyle toplandınız anlattım.. zaten cumayı kılmayıda bilmem önümdeki adamı taklit ederim amk...

neyse efendim... gel zaman git zaman sureler öğreniyordum... eve gidiyordum anlatıyordum... en çok babannemi sevindiriyordu bu durum...
derken abilerden biri beni bir gün köşeye çekti ve dedi ki: sen çok akıllı bir çocuksun... biz sana misafirliğe gelelim... senin annen baban ne iş yapıyor... seni bizim dersaneye yazdıralım dedi... çocuktum tabi olur dedim...

daha sonra üniversite dönemi ve hızlı yaşanan bir yaşam tarzı... sokaklarda sabahladığım dönemlerde bile bu sesi duyunca irkiliyordum...

orda abiler kavramıyla tanışmıştım... küçük oldğum için hangi amaca hizmet ettiklerini bilmiyordum aslında... iyi insan gibi gözüküyorlardı... abilerden birtanesi çok iyi bir diğeri ise sert mizaçlı kötü bir abiydi...