Saat 5:45.Gökyüzünde kızıl bir karanlık var.1 senedir hangi evin bahçesinde olduğunu bilmediğim Horoz yine ötmeye başladı.1 saate şafak sökecek ve bu durum bende rahatsızlık uyandırıyor.Son nefesi aldığım sigaramı söndürüp Dostoyevski’nin insancıkları’nı okumaya devam ediyorum.

imreniyorum , öylesine imreniyorum ki dostoyevski’ye, romanlarında karakter olmak istiyorum. Keşke aklımdaki olan biteni sayfalara dökseydi de hafifleseydim diye geçiriyorum içimden. Ah işte yine geliyor. Kimsenin olmadığı bu saatlerde aklıma yine o geliyor. Sevmiyor kalabalığı ,çoğunlukla yalnızken sanki beni anlamak için geliyor. Makar Alekseyeviç gibi anlatmak istiyorum kendimi ona. Tam niyetleniyorum anlatmaya , gözlerindeki anlayışsızlık beni korkutuyor. Kimseler yokken , ruh bekçileri uyurken geliyor evet ama sabah lakaytlığıyla geliyor. Vazgeçiyorum anlatmaktan. Birazdan gidecek , biliyorum bu hissi. O gitmeden, ‘’Mektuplaşalım mı? Belki anlatacaklarımız, anlaşılacaklarımız vardır diyorum. Dudaklarında oluşan gülümseme beni de sarıyor ve gidiyor...

beş yirmi