kendimi çok yalnız hissediyordum.
pgibolojisi bozuk bir insan olduğumu biliyorum.
zaten insanlarda hep pgibolojimin bozuk olduğunu, destek almam gerektiğini söylerler.
böyle tüm dünyam sosyal medya üzerine kurulu gibiydi.
Telefonum yoksa yaşayamam dediğim zamanlardı.
çok ama çok karamsar bir insanım, bu yüzden düzgün bir yaşamım olmadı.
yani her şeyden şikayetçi biriydim.
neyse konuya girelim
bir telefoncuda çalışıyordum, işkolik bir insan olmuştum.
hayatımı düzene sokmaya başlamıştım.
yalnızlık acı veriyordu, ama ben bunu erteliyordum kendimi avutuyordum.
Bir gün mutlu olacağım diyordum, kendimi işime daha çok veriyordum.
neyse normal bir gündü o gün, dükkanın önünde sigara içiyordum.
etrafa salak salak bakarken bir kız gördüm, gözlerimin içine baka baka geliyordu.
kendimi garip hissetmiştim, işin ilginç tarafı ne olup bittiğini anlayamamıştım bile
o gün her şey standarttı, çok sıradandı, akşam olsada eve gidip uyusam havasındaydım.
sonunda akşam olmuştu, sıcacık yatağıma kavuşmuştum ve gündüz gördüğüm o yüzü düşünerek uykuya dalmıştım.
rüyamda o yüzü gördüm, olayları tam olarak hatırlayamasamda, sabah huzurlu uyanmıştım, tek hatırladığım o yüzdü.
neyse akşama kadar çalıştım, akşam oldu eve geldim telefonumu elime aldım, yatakta uzanıyordum.

instagramda takılırken bir yüz gördüm.
"bu yüzü daha öncede görmüştüm" dedim kendime
hemen bir mesaj attım, biraz saçmaladım işte.
" gezegen kira mı? yoksa kendinizin mi? " gibisinden saçma şeyler yazdım.
sonra numarasını istedim "bende numara yetmezliği olduğunu söyledim"
neyse numarasını vermeyecek diye karamsarlaştım, uzun süre cevap gelmemişti.
ben verdim numaramı, kız mesaj atar umudu ile.
"numaram güzeldir" yazmıştı
salakça bir espiri ile bir cevap verdim.
"ben numaramı sana vermiştim ama hala bende ? "
demiştim salakça bir davranıştı, ama ne yapacağımı bilmiyordum.
uzun süredir bir kız ile konuşmamıştım ve sapıtmıştım.
bu kızı özel kılan şey, çalıştığım dükkanın caddesinde sürekli karşılaşmamızdı.
neyse doğa ile iç içe yaşamak istediğimden bahsettim buna.

ve onunda doğayla iç içe yaşamak istediğini öğrendim.
bir sürü ortak yönümüz olduğunu keşfetmiştim.
bir süre konuştuk, 3 gün içerisinde 5 bin mesaj birikmişti.
kendime inanamıyordum,ben mesajlaşmayı sevmiyordum, bana ne oldu?
muhabbet baya sarmıştı, konu konuyu açıyordu, sonsuza dek konuşabilirdim.
hiç sıkılmıyordum ve mutluydum.
Uzun süre konuştuktan sonra

bu sürekli "buluşalım" demeye başladı.
ama korkuyordum.
çünkü en son birlikte olduğum kız, aynı şehirden abim diye adlandırdığım bir namussuz ile aldatmıştı beni.
neyse ben kıza senden korkuyorum dedim.
kız "ben öcümüyüm benden neden korkuyorsun" diyordu.
ben hazır değilim diyordum sürekli.
her akşam arardım, nefes sesini duyarak uyurdum.
sabaha kadar açık kalırdı telefon, resmen beraber yaşıyor gibiydik.
her şey çok güzeldi.
Bir gün eve dönüyordum bu aradı beni "nasılsın" falan filan işte
sonra bir anda "gel" dedi bana, bende hemen gaza geldim. (aptal kafam)
bir anda kızın evinin önünde buldum kendimi.
arabamla gitmiştim almaya, kızı aldım.
tek başıma alkol içtiğim bir tepe vardı, oraya çektim arabayı.

Neyse işte arabadan tırsarak inmiştik, tırsa tırsa yanına sokuldum, kolumu omzuna attım, kafasını bana çevirdi.
korktuğum o gözlere baktım, kendimi bulmuştum, koskoca evreni o küçücük gözlere sıkıştırmışlardı sanki.
kalbim küt küt atıyordu, sanki patlayacaktı göğüs kafesim,
sanki kalbime hapis olmuştu kız, çıkmak için göğüs kafesimi tekmeliyor gibiydi.
kızın elini tuttum göğüsüme dayadım, kalbimin nasıl attığını hissettiği anda bir şaşkınlık belirdi suratında.
ben neredeyse ağlayacaktım, çünkü gerçekten hayallerimdeki bir insan ile gözgözeydim.
ona onu beğendiğimi hislerimi anlattım harika bir insan olduğunu anlattım.
biraz kendimden bahsettim, geçmişimde ne kadar iğrenç bir insan olduğumdan bahsettim biraz.
geçmişimle ilgilenmediğini, çöplükleri sadece kedi köpeklerin karıştırdığını söyledi ve beni rahatlattı.
ben "başkasından duyacağına benden" duy dedim ve daha fazla anlattım.
tüm hayatımı biliyordu artık, utangaçlığı yüzünden belliydi, utandığı için pek konuşamıyordu.
ama ben onun tertemiz bir insan olduğunu biliyordum, adım kadar emindim, ben onu istiyordum.

okuyan olursa devdıbını getireceğim arkadaşlar

ama bu istemek cinsel açıdan bir istemek değildi.
bambaşka bir duygu sardı bedenimi.
biz bu kızla bir süre sonra sevgili olduk.
sevgilim olur musun? diye bir soru sormadım.
her şeyi akışına bırakmıştık.
harika bir yaşamım vardı, biriyle ortak iş kurmuştum,
her şey yolundaydı ve sonra bu kız "hayallerimdeki insan" değişmeye başladı.
anlam veremedim bu kız o kızmıydı?
yaşadığım şehirde, herkesin elit gibi gözükmeye çalıştığı bir cafe var.
yavşak yuvası gibiydi, iğrenç bir yerdi, asla kapısından bile girmek istemeyeceğiniz bir yer.
bu cafe hakkında kızın görüşleride aynıydı, ilk başlarda,
sonra ne değişti bilmiyorum,bu kız o cafede takılıyordu.
yeni arkadaşlar ediniyordu. ben köpürüyordum, fıttırmıştım resmen.
bu kız bir gün yine o cafeye gidiyordu sınıf arkadaşlarıyla,
aradım konuşuyoruz işte bağırdım çığırdım kavga ettik.
öyle bir sinir sarmıştı ki beni, bir daha görüşmek istemediğimi söyledim ona.

iş kurduğumu söylemiştim size...
dükkanın ilk günleriydi, abim yardıma geliyordu.
abim dükkanla ilgilenirken bende uzanıyordum.
dükkanın arkasında bir oda vardı, orada uzanıyor hayallerimin kadını ile resmen telefonda kavga ediyordum.
birbirimizi çok kırmıştık, kız feminist düşüncelere sahip bir kız olduğu için biraz garip.
ama bana ters bir durum bu, erkek arkadaşı olamazdı, nasıl olurda o iğrenç yerde gününü geçirirdi.
artık acı çekmeye başlamıştım,o mutlu günler acı dolu, kabus dolu günlere dönmüştü bir anda
1 ay kadar konuşmadık, sabah uyanır uyanmaz onu düşünürdüm, akşam yatarken onu hayal ederdim.
işlerimde pek yolunda gitmiyordu açıkcası.

hiç bir şey umrumda değildi.
tek umursadığım şey o kızın geri dönmesi,
kendine gelmesi ve tanıdığım o masum insan olmasıydı.
bir cumartesi akşamı yatağımda kulağımda kulaklık,
dertli şarkılarla kıvranırken, mesaj kutucuğuna sürekli bir şeyler yazıp siliyordum.
gönderecek cesaretim yoktu, biz ayrılmıştık, çok büyük kavga etmiştik.
yanlışlıkla ona "Seni Özledim" diye bir mesaj attım.
günlerdir uyuyamıyordum, gözüme uyku girmiyordu.
tek bir mesajı ile tüm hücrelerimin ferahladığını hissettim.
mesajda "Bende Seni Çok Özledim" yazıyordu

kız artık erkek arkadaşları ile görüşmeyeceğini söyledi
beni anladığını,ne kadar üzgün olduğunu ve pişman olduğundan bahsetti
Çok fazla kıskanıyordum, aslında kıskanmamakta elde değildi
elimden bir şeyde gelmiyordu, geçmişimde biraz yaramaz olduğum için, mahkeme bana 5 yıl infaz vermişti.
eğer kıskançlığıma yenik düşüp, çocukları bulup ağızlarını burunlarını kırsaydım ceza alacaktım.
ve sevdiğim kızı bir süre daha göremeyecektim.
mutluluk olayları bir süre daha devam etti.
mutluydum toz pembe bir hayatım vardı, her şey çok güzeldi.
bir gün lale diye bir arkadaşıyla "yavşak dolu çakma elit insanlarla dolu olan cafeye" gideceğini söyledi.
ben karşı çıktım ama kız sürekli ısrar ediyordu
yok "lale bana göre yaşayamazmış"
yok "lale hep orada takılıyormuş"
yok "laleye ayıp olurmuş oraya gitmeyelim derse"
dedim "yedirtme laleni gitmiyorsun"
inat yaptı gitti ve biz yine kavga etmeye başladık.
yaklaşık bi 3 ay felan ben bu kıza hiç mesaj atmadım.
snapten takip ediyordum sürekli.
bende snap attıkça oda benim snaplerime bakıyordu sadece.
artık "tamamen bitmiştik"
"yaz yağmuru gibi geldi geçti"
diyerek kandırıyordum kendimi
bir yanımda sürekli merak ediyordu.

Bir gün bu merakımı tetikleyen bir mesaj geldi.
onur 3 yıldır görüşmediğim, sözde en yakın arkadaşlarımdan biriydi.
ve o yavşak dolu cafenin daimi müşterisiydi kendisi
onur : serkan görüşmemiz gerek
ben : konu nedir ?
onur : o kız (kızın ismini vermek istemiyorum cinsim ben)
mesaj atacak kadar vaktim yoktu
merak etmiştim acaba beni onura mı anlattı ?
acaba onur bizi barıştırmak için mi bana yazmıştı ?

Hala okuyan varsa devdıbını getireceğim

uyuyorum arkadaşlar yarın devdıbını getireceğim