sıçtım roman oldu

akşam üzeri yediğim yemekle beraber kola içmiştim. midemin yediklerimi bir müddet sonra sindirmeye başlaması sonucu o acı-tatlı hissiyat belirmeye başladı hafiften.ilk başlarda önemsemedim,naz yapıyor dedim kendi kendime.bi açılsam devamı gelir mi diye düşündüm fakat sonra hemen vazgeçtim. geçmişte de hep öyle olmamışmıydı? bir umutla,bir yaşama sevinciyle, o an salgılanan adrenalinle beraber helanın yolunu tuttugumda o şortu her sıyırışımdan sonra beklentilerimin boşa çıkması beni adeta karamsar, içedönük bir insan yapmamışmıydı şu hayatta? hayır dedım bıraz zamana ihtiyacı var bu işin sabret! sabrettim... balkona çıkıp kısa larkımdan bi sigara yaktım. yakmamla beraber adrenalin tekrar salgılanmaya basladı. midemdeki hareketliliği hissedebiliyordum. çektiğim her nefeste bıraz daha guruldanıyordu miğdem .son nefaisimi verdıkten sonra acımasızca sigaramı söndürüp helanın yolunu tutmaya başladım.her adımda dahada bir heyecanı hissediyordum.tek eksiğim vardı ; kütüphanemde duran jean christoph grangenin romanı ölü ruhlar ormanına ulaşmalıydım. fakat sancı dayanılacak gibi değildi direk helaya girdim sortu ındırmemle o cevheriyatımsı kahverengi silsileyi boşaltmam bir oldu. nasılda terlemiştim o daracık odada... kalbim küt küt atıyordu adeta. derken ikinci, üçüncü postayı saldım.. işim bittiğinde son kez dönüp yarattıgım harikaya bakıp ; ulan.. dedim.sen insana benzemiyonda insan sana benziyo oldu be gardas kusura bakma.. deyip çektim sifonu çıktım.

(bkz: dünyayı neden mi tak zütürüyor)

olur öyle

alem züt olmuş.

updullah updullah

up up up

yukarı lan yukarı

yukarı lan yukarı

başarılı panpa